Ogün ordaydı, etrafına bizim keşleri toplamış bişeyler anlatıyodu. Beni görünce sustu ve bağırdı “Ooooo kardeşim gelmiş, lordum seni böyle alalım, biraz tartakladım seni ama bi dur” diyerek yaklaştı, dibime kadar geldiğinde burnuna kafayı gömdüm, yere düştü.

“dıbına kodumun matbaacısı napıyon lan, al paranı gibik herif. iyilikte dokunmuyor sana dıbına koyim.” cebindeki parayı yerden bana doğru attı...

Olanları anlamaya çalışıyordum...

Ogün malı teslim alacak kişinin kim olduğunu biliyormuş. Gelen kuryeler acemiyse dershaneler sokağına zütürüp tayfasıyla dövüp malı alıp kaçıyormuş. McDonald’s a gittiğimizi anladığında onun olduğunu anlamış çantayı almış ve dershaneler sokağına gitmeyi reddederek benim mekana gidicez demiş, alışverişi yapmış.

“AMINA KODUMUN OĞLU, BUNU SÖYLEMENiN Bi YOKU YOK MU LAN! BIÇAK ÇEKiP ÖLDÜRMEYi DÜŞÜNMEK NE KALIBINI gibTiĞiM!” diye bağırdım...

“Napayım olum kendimi kaptırdım aq, öyle bi dönüp gülmeye başladın ki dalasım geldi.” dedi.

Parayı alıp Kazım’a zütürdüm, olayı anlattım. “Tamam dedi sıkıntı yok ama bi kişi daha öğrenirse bunu yaptığını ikimiz için de iyi olmaz bak.” dedi

rezzzz fenaaaaa

hızlı yaz occccc

Babamın hastane parasının bitimine az kalmıştı. Birkaç defa dolandırılmıştım ama artık insanları okuyabiliyordum. Son bir iş... Sonrasında taksitle ödeme. Çünkü nakit olarak bu parayı verirseniz gelir idaresi peşinize düşer, 17 yaşındasınız ve çalışmıyorsunuz... Devlet su gibi emer o parayı.

Küçükçekmece Kanarya’da Vedat diye bi çingeneyle buluşucaktım. Kazım abi peşime Bahri abiyi yollamıştı. Kanarya tehlikeliydi beklenmeyen sorunlar çıkabilirdi. Mahallenin parkına girer girmez kardeş diye bağırdı, gel buraya. Etraf kalabalıklaştı.

Sen Kazımın adamımısın dedi. Evet dedim, içi para doku poşet uzattı ben de çantayı verdim. Bunlar yavaştan gidiyordu, işkillenip poşete baktım. Kağıt parçaları vardı sadece.

“Başkan!” diye bağırdım, “Türkiye’de kağıt geçmiyo ya.”

Şaşkın bir şekilde : Aaa ben sana para vermedim mi yav bak allahın işineee diyip sert bi yumruk attı.

“O yerden galgarsan oglim, bedelini hayatınlan ödersin orospi çoci.”

Annem ölü benim ya. Neden anneme küfür ediyosun ki diye mırıldandım, ona sövdüğümü zannedip eğildi, alaycı bi tavırla: “Sesin duyulmuyor hirreme o Kazıma söyle öncegine saysın. Senin suçun oglim yok tamam.” Dikleşemeden lavuğu ani bi hareketle yere indirip üstüne çıktım, bıçağım şahdamarındaydı.

Beyler bi yemek molasına gidip geliyorum bu süre boyunca böyle bi aksaklık falan varsa yazın da bağlıyım çünkü doğaçlama yazıyorum nerden ne çıkacağı belli değil, karakter ismi bile karıştırmış olabilirim bi yerlerde.

Bahri abi şaşkın şaşkın olanları izliyordu, etrafımızı saran kürtler de öyle. Kahkaha atıp “Senden sadece parayı isteyecektim ama vazgeçtim. Yanımda gelen adam var ya, bana göz kulak olmak için geliyor benimle. Başıma bir olay gelmesin diye değil, müşterinin başına bela gelmesin diye. Söyle köpeklerine parayı versinler. Yoksa burdan gittiğimde torbamı, paramı alıp gidecem arkamda da sen kalıcaksın, ölü şekilde.” Paramı da aldım torbamı da aldım. Bahri abinin nutku tutulmuştu, benim de öyle.

Kazım abiye olanları anlattım, ulan matbaacı senle son işimi yaparken üzüleceğim aklımın ucundan bile geçmezdi, istersen devam edelim. dedi, kibarca reddettim. Komisyonumu alıp hastaneye doğru yol aldım.

Sardı güzel ama yarım bırakırsan evini bulur topuğuna sıktırrım Küçükçekmece kanaryadan selamün aleyküm bizim torbacının adı geçerse daha çok severim seni

Herkesin hayatını değiştiren anlar vardır, futboldan örnek verelim. 2.lig topçususunuz, yeteneklisiniz ama gören yok. Kupa maçında ligin en büyük takımlarından biriyle eşleşiyorsun. Maç deplasmanda, stat kalabalık, 3 gol atıyosun etraf buz kesiyo. Sonra ki transfer döneminde de büyük takıma transfer yapıp kısa sürede milli takıma kadar yükseliyosun.

Dünya’nın en şanssız insanının bile hayatını değiştiren bir an olmuştur.

Benim şansım mı lanetim mi hala bilemedim.

Hastaneye girip sevinçle babamın odasına doğru yol aldım, asansöre binsem geç kalırım, merdivenleri hızlı hızlı çıkıyorum, dile kolay 7 kat... içimde inanılmaz bi enerji patlaması var. Koridora girdiğimde abim, elinde telefon hümgür hüngğr ağlıyo. Yanına gidip ne olduğunu soruyorum, birşeyler geveliyo ama anlayamıyorum. Babamın odası kapalı, idrak etmeye başlıyorum.

Hayır diyorum, hayır olamaz. Ben başardım , kurtardım babamın hayatını ya başlasınlar hemen ameliyata iyileşsin eve gelsin artık. Neden ağlıyosun ki abi, herşey düzelicek abi. Ben çalıştım o kadar... içerden doktor çıkıyor, almışlar babamı morga zütürüyorlar. Tek yakını biz olduğumuz için abim bir iki evrak imzalıyor. Eve dönüyoruz istemeyerek, belki de ilk defa bu kadar gürültülü...

Birkaç ay boyunca ne bi şişe bira içtim ne de mekana gidip bizimkilerle takıldım. Hem öksüz hem yetim kalmıştım. Zaten okul hayatım da pek iyi değildi kaydımı da dondurmuştum.

Bazen herşeyi geride bırakmak en iyisidir, olmamış gibi davranmak. Tam göğüsünün orda, kalbinin üstünde açık bir yara vardır ama buna rağmen gülersin...

Yataktan birden kalkıp Kazım Abinin yanına gittim.

“Abi bana iş ver, daha büyük iş.”

Sarıyor dewamke

Rezzzzzz

alo egm noluyo lan burda

insanlardan daha tehlikeli birşey varsa o da kaybedecek bir şeyi kalmayan insandır. Babam ölünce beni hayata bağlayan bişey kalmamıştı. Kaybedecek bir şeyim yoktu.

“Oğlum bizde işker nasıl yürüyor belli dıbına koyim. Para kazanmak istiyosan ya kuryelik yaparsın ya da torba tutarsın. Bana gelip daha büyük iş ver diyosan benim gibi hırslanmışsındır. Bemde gençken senin işleri yapıyodum sonra Necati Abi’den daha büyük iş istedim burayı verdi, zeytinburnunu alabiliyosan al, senin olsun dedi. O gün bugündür bütün ticaret bende zeytinburnuna.” dedi

Necati abi masanın üyelerindendi, Kazım abiyle de rakı dostları...

“Abi beni rakıya zütür.” dedim, kabul etti.

Biraz ufkunuzu genişletin, yazacağın hikayeyi
gibeyim
+
okumadım.

rez amk

Akşama bakırköy sahilde Türkü Bar’a gittik, Necati abi geldi, tokalaştık falan.

“Artık ergenlerle mi çalışıyorsun, Kazım?”
“Necati abi, bahsettiğim çocuk bu, daha büyük iş istedi, ben de sana tanıştırmak için getirdim, her türlü konuda kefilim, bizim mahallenin çocuğu gözü de karadır, imparatorluğuna sadık bir süvari olabilir.”

Necati abi bana dönüp “Konuşacağız delikanlı, konuşacağız... ” dedi..

ikisi 100 lük rakı söyledi ben bira içtim. Çünkü bira harika bişey neyse

ilerleyen saatlerde birden lafı açtım.

“Necati abi, en tehlikeli insan kaybedecek bir şeyi olmayan insandır, en hırslı insan kaybedecek hiç bişeyi olmayan insandır. Hem tehlikeli hem hırslı olan insan, işte. O benim abi. 17 yaşımdayım ama az çok torbacılığı, kuryeliği biliyo... ”

lafımı kesip araya girdi...

“Şimdi torbacılığı falan bırakalım genç adam. Evet gençsin, genç ve tecrübesizsin. Sana bi iş versem eline yüzüne batırmayacağın ne malum? Bankadan kredi çekmiyorsun!” Kazım abiye dönerek “Kefillik işe yaramaz ve aptal işidir. Evet kaybedecek hiçbirşeyin yok. O yüzden hata yapmaktan korkmazsın ama hatalar çağ kapatıp çağ açabilir.”
.
.
.
“Yarın Kazımın dükkanına git işleri tamamen öğren. Kazım işleri öğrettiğin zaman sen de artık etilere oto galeriye geçiceksin. Genç adam, beni hayal kırıklığına uğratırsan seni öldürmekten beter ederim.”

Rezervasyon

Okumadım.

2 hafta boyunca her gün Kazım abinin yanında işi öğreniyordum. Sadece torbacılığı, kuryeliği değil... Sahte pasaport, sahte kimlik, silah ticareti, kaçakçılık, tefecilik, değnekçilik ve haraç...

Kazım abi, sahte pasaport yapıyosak niye direk para basamıyoruz? diye sordum.

Bak şimdi, bu pasaport ingiliz pasaportu, senin olsun diyelim. Türkiye’den gidersin ama ingiltere’de almazlar seni. Bize bu lazım. Ayrıca kalpazanlığın cezası tecavüzden daha fazla. Çünkü kalpazanlık yaptığında devletin ırzına geçersin. Yakalanma riskin de fazla olur.

Günden güne işi ve raconu öğreniyordum.
Kazım abi yerini bana bırakıp gittiğinde bizim mekana girdim bizimkileri aldım, hepiniz torbaya çıkıyonuz, sizden başkasına güvenemem dedim... Ogün gibi bazıları kabul etti, bazıları etmedi...