kavganın galibi yoktu herkes dayak yemişti aslında. ama ben bahadır huur çocuğunu gibertip amacına ulaşmış, nefretimi er meydanına kusmuştum.

küfürler eşliğinde, naralar atarak ayrıldık ordan. okulun yakınına kadar yürüdük bizim tayfa omuz omuza. omuz omuza çünkü tek başımıza yürümek zordu. eyvallah beyler dedim, sarıldık falan amk. gerçekten kardeşlik duygusunu hissetmiştim. evlere dağıldık

gittiğimde babam yoktu, annem beni öyle görünce bağırmaya çağırmaya başladı ama bana kızdığından değildi, içi acımıştı kadının. ben de 'merak etme anne biz daha çok dövdük' diye onu sakinleştirmeye çalışıyordum, yalan da değildi

Devam panpa rez

beyler kavgaya giderken aklımda çantamdaki kırık saatimi parmaklarıma Kuzey Tekinoğlu misali sarıp bahadır muallaksine öyle dalmak vardı. o kavgayla ilgili tek pişmanlığım budur. keşke dikkatli olup bi yumruk az yesem falan değildi. kesinlikle o saatin kırık camıyla ona vurmadığım için pişmandım.

neyse, çantam da saat dolayısıyla kan içinde kaldığı için boşaltıyordum içini. cebimdekileri de çantama doldurmuştum kavga edicez diye. telefona bi bakayım dedim

1. 1yeni mesaj#
@Selen'im@
Bitti.

hikaye bitti mi lan

oruspu selen bi gibmedin kaltagı

amk bari gibseydin

beyler o ekrana dakikalarca baktım. düşündüm 'lan ben bu kızı geçen hafta gibebilirdim bile, gibmedik de mi ayrıldı' 'bi anda ne olmuş olabilir allah aşkına ya' kendime sorular soruyordum. o pazartesi sabahına küfrediyordum.

mesaja cevap atayım dedim. 'eyvallah' yazdım ama göndermedim. amk telefonu taslağa kaydetti, gittim onu da sildim. cevabımı bile hak etmiyordu bu kız. ben onun için her şeyi yapabilecekken o gidip başkasına sarılıyorsa tek kelimemi bile hak etmiyordu

o yumrukları, darbeleri selen için değil, kendi şerefim için yedim düşünceleriyle uyudum. selen benim ilk sevgilimdi, bitti gitti, son olmasın da nolursa olsun diyerek uyudum

Devam rez

sabah olmuştu, canım annem beni yorganımın içine sokup üstümü örtmüş, çantamı yıkayıp kurutup masamın üstüne koymuştu. yemeğe kaldırmış ama uyanmamışım. kahvaltım da hazırdı. kalktım, duş aldım, kahvaltı ettim, annemin yanaklarından öpüp okula gittim. babama hiç görünmemeye çalışmıştım bu olaylar sırasında. adamın işleri zaten iyi değildi bi de benle mi uğraşsındı?

selenle ertesi gün okul çıkışında tekrar göz göze geldik biliyordum selenin hala beni sevdiğini içimde hissediyordum ama o başka sebepten ayrılmıştı. yanına gittim konuştuk neden böyle oldu selen neden dedim. o gün uyurken yarraına bakmıştım bamya gibiydi beni tatmin edemeyeceğini düşündüm dedi. eve gittim osbur çektim nihahaha

beyler şimdilik yeter, az sonra devam edelim

hadi amk iftara kadar zaman geçsin.

hadi yaz bin

okula gittim, en ön cam kenarındaki kızdan ricacı oldum, yerimi değiştirdim. selen benim için yok hükmündeydi artık. derslerde pür dikkat anlatılanı dinliyor, not tutuyor, maximum çabayı göstermeye çalışıyor ve aktif oluyordum. aralarda ise bizim tayfayla geziyorduk olması gerektiği gibi. bi daha da bulaşan olmadı zaten, 12lerin ygs-lys ile cebelleştiği bu dönemde okulun reisleri bizler olmuştuk, önümüz açık alnımız ak başımız dikti.

bütün bunlar olurken kendi kendime sürekli mücadele içindeydim. bir evlat ve bir öğrenci olarak yapmam gereken her şeyi yapıyordum fakat bir şey hep ekgibti. sadece görevlerinizi yaparak mutlu olmak zordur. ben de zoru başaramamıştım peki nasıl mutlu olacaktım?

durum değerlendirmesi yaptım; melis 10.sınıfın tamdıbını yalnız geçirmişti, hala o orijinal kızdı benim gözümde. bense selenle gayet mutluyken şerefsizce terk edilmiştim, bir yanım gururuma yediremiyordu hala ama onu unutmam pek kolay olmuştu. ben yine her meltemi görüşümde bi garip oluyordum, belki de unutmama sebep olan şey meltemdi. onun hayali bile beni mutlu ediyordu. o yalnızdı, ben yalnızdım. güzel şeyler olabilirdi

yalnız mutlu olmayı çok denedim ama olmuyordu beyler. başarabilsem zaten kimseye ihtiyaç duymazdım. hayatımda selenin yokluğu kendini çok belli ediyordu zaman açısından, bir sürü boş vaktim vardı. deli gibi ders çalışıyordum, bilgisayar oyunları oynuyordum ama hiçbiri yetmiyordu işte. ve meltemin varlığı beni sürekli 'hadi olm, hadi olm' şeklinde gaza getiriyordu

Seri pnp

ve denemeye karar verdim. meltem ile yakınlaşacaktım. nasıl yapacağımı bilmiyordum, selen kolaydı çünkü yan yana oturuyorduk hiç olmazsa aynı sınıfta olsaydık meltemle... bir şeyler yapmak lazımdı, çok düşündüm. çıkıntılık yapmadan nasıl ortam ayarlayabileceğimi...

meltem okul korosundaydı, okul korosu haftada iki gün öğle araları toplanır çalışma yaparlardı koroda 40 kişi varsa anca 10 tanesi tenezzül edip giderdi. müzik dersinde hocaya adeta yalvarmıştım, zaten kimsenin sesi şahane değildi neden beni beğenmesin ki? 'aletleri taşırım yardım ederim' bile demiştim amk. hoca bu hevesimi takdir etti ve beni koroya aldı, çok iyi kadındı

aklıma korodan başka yol gelmemişti, bu şansımı çok iyi kullanmam lazımdı. koroda onunla muhabbet kurmam gerekiyordu. beyler birinin size bakışından bazen anlarsınız ne hissettiğini. ne bileyim meltemin bana bakışları boş değil gibime geliyordu. zaten çok güzel gözleri vardı...

gel zaman git zaman koro çalışmalarından gram haz etmesem de meltemle kaynaşmaya başladık. facebooktan filan yazıyordum hep, dersler hakkında saçma olsa bile sorular soruyordum. konuşabildiğim kadar konuşmaya çalışıyordum. onun beğendiği müzik grubu sayfalarını beğenip, şarkılarını dinleyip hatta sözleri ezberleyip durum güncellememe yazıyordum

Rezervatif

selenle nasıl sevgililik aşamasına geldiğimizi anımsamaya çalışıyordum ama bulamıyordum. kimse kimseye bir şey teklif etmemişti ki. meltem konusunda yaratıcı olmam, bişeyler yapmam lazımdı

yeterli samimiyeti kurduğumuzu düşünüyordum ama kalkıp da bi sinemaya gidelim diyecek kadar değildi. bi imkan yaratmaya çalışıyordum hatta hiç yapmadığım şeyi yaptım, bizim tayfaya sordum. öğrendiğim tek şey bu konularda onlardan fersah fersah önde olduğum olmuştu. şimdi anlıyordum 10 üzerinden 8-9luk kızların neden klasman altı erkeklere gittiğini