yok be kanka, benim mevzu başka, oyle sevgili falan değil, ben bildiğin ölü yıkadım, hayatta en sevdiğim insandı, kahramandı, asla onun istediği gibi biri olamadım, yoğun bakımda aylarca her gün dakikaları saydım yanında, sonrasında öldü, ölüm bu, hak, ölecez hepimiz, o ölürse bende ölürüm derdim hep, olmuyor kanka, öyle olmuyor, ne sevgilisi, acıttı tabii, ama görev başka, ben, amcam bir de imam, yıkadım adamcağızı, taşıdık, namazını kıldık, gömdük, kürek kürek toprak attım, yaşamayan bilmez. kolaydır demiyorum, ama oluyor kanka, hayatta hiç bir şey çok çok ciddiye alınmıyor onu öğrendim. öyle duruyorsun, süngeri soğuk bedeninde gezdiriyorsun, yüzüne bakıyorsun, ılık ılık akan suyun altında, temizliyorsun, dikkat ediyorsun, kızmasın diye, görevimi yerine getireyim diye, abilerin yolda, ama sen yoksun orda, uzundur kanka, kısacıktır ama uzundur, gözlerini düşünüyorsun, o rengi fark etmeyen gözlerini, yaşarken sana bakınca güven veren, asla sırtım yere gelmez bu adamla dediğin adamın gözleri kapalı oluyor, çaktırmadan açsam diye düşünüyorsun, son bir defa daha görmek için o ebedi gözleri, ama cesaret edemiyorsun, çaktırmasam imama, amcama diye düşünüyorsun, ama kimse olmasa dahi, asla açmayacağını biliyorsun. Zordur kanka, hayatının onla kavgalı geçtiğini düşünüp, Tanrının onu benden çok seversen onu senden alırım dediğini düşünüp, aldı işte deyip, onun soğuk bedenine bakışını unutamıyorsun. aslan kafesine girersin, suriyede ölen çocuklara bakarsın, sahile vuran günahsız sabiye bakarsın, her şeye bakarsın kanka, ama o gözleri açıp bakamazsın. sayısı fark etmiyor, o koca adam yatarken önünde, sessizce, o esip gürleyip dünyaları durduran adam önünde, savunmasız yatarken, elinde sabunlu sünger, sesler bulanık, bakıyorsun öyle. elini çaktırmadan tutuyorsun, belki canımdan can gider diye, gitmiyor panpa. öyle yatıyor önünde, o on dk, hayatının on yılı oluyor, uzun oluyor, hikayen oluyor, ama hiç bir şey hissetmiyorsun. Kıskanıyorsun, korkuyorsun, sinirleniyorsun, ama hiç bir şey yapmıyorsun. Ne yetim çocuklar oluyor umrunda, ne dünya barışı, yatıyor öylece önünde. Bir aşağı, bir yukarı çekiyorsun süngeri. Yapamam diyorsun, dayanamam diyorsun, ama dimdik duruyorsun önünde. ağıtları anlıyorsun, dili fark etmez, acıları anlıyorsun kimin farketmez. Sadece duruyorsun orada, o gözlere bakmakla savaşıyorsun. kapalı o gözleri, ama asla açamıyorsun. yanlışlıkla açılmış gibi yapsam bile diyemiyorsun. annenin önünde diz çöküp ağladığını hatırlıyorsun. O koca adama hiç bir zaman layık olamadığını hatırlıyorsun. ve olamayacağını biliyorsun ya. O gözlere bakamıyorsun. Bi açılsa, seni de çeker gibi. O yeşil, kocaman gözler. O büyürken bütün kızların senden istediği gözleri aldığın o adamın gözlerine bakamıyorsun. gürledimi dünyayı dar eden, güldü mü cenneti seren gözleri çok özlüyor insan panpa. Sadece bu uyutmuyor bazen. Ama o kadar fedakar ki, o bile çok nadir oluyor. Beni hiç rahatsız etmiyor. kıyarmı evladına. onun adı yeter, baba demişiz herşeyden önce.