herkes gittiği şehirleri özet geçiyo

Venedik… Nasıl bir şehir bu? Suların içinde evleri, yol yerine kanalları, rengarenk, çeşit çeşit maskeler satan dükkanları, gondolları, gondolcuları, havası, daracık sokakları, arabasız, motor gürültüsüz yolları… bildiğimiz hiçbir şehre benzemiyor.

Mestre’yi (ana karayı) Venedik’e bağlayan yaklaşık 4 km.lik tren yoluyla Santa Lucia istasyonu’na vardık. istasyonun ön yüzü Grande Canale (Büyük kanal)’a bakıyor. Hemen yanında ön yüzü gösterişli mermerden kilisenin önünden geçerek şehir turuna başlıyoruz. Harita üzerinde bakıldığında ters S şeklindeki büyük kanala açılan pek çok kanal var. Üzerindeyken fark edilmiyor ama 120 adacıktan oluştuğu söylenen Venedik’i birbirine bağlayan 400 köprü varmış. Bu köprülerin en ünlüsü Rialto Köprüsü. Üzerinde çok güzel bir kanal görüntüsü var. Venedik’in tüm ara sokaklarına girip çıkıp labirent gibi daracık yollarda kaybola kaybola dolaşmaya başlıyoruz.

Görülmesi gereken en önemli yerlerden biri kuşkusuz St.Marco Meydanı. Fazla samimi güvercinleri, büyük bir mermer salon şeklindeki galerileri, çan kulesi, kilisesi ve Dükler Sarayı’nın bir arada görülebileceği bir meydan. Venedik’li iki tüccar, Mısır’da bulunan ve Hristiyanlıktaki kutsal kişilerden 4 incil’in yazarından biri olan Aziz Markus’a ait olduğu sanılan kemiklerini ve özel eşyalarını Venedik'e getirmek ve şehre armağan etmek isterler. Bir sandığa doldurarak üzerini domuz etiyle kaplarlar. Domuz etini gören Müslüman Araplar sandığa hiç dokunmazlar. Aziz Markus'un Venedik’e getirilmesinin ardından Venedik onurlanır ve onu şehrin koruyucusu ilan ederler. işte bugün St.Marco meydanında bulunan büyük ve gösterişli kilise Aziz Markus adına yapılmıştır. Kilisenin ön yüzünde Aziz Markus’un Mısır’dan nasıl getirildiğini yansıtan mozaikler yer almaktadır.

Aziz Markus Kilisesi’nin hemen yanında Dükler Sarayı var. Venedik’in deniz ticaretinde çok önemli bir yeri olduğu zamanlarda, şehre gelenleri Venedik’in zenginliğiyle büyülemek için güç ve şöhret sembolü olarak yapılmış. Beyaz ve pembe mermerin oluşturduğu hoş görünümlü geometrik şekilli süslü ön cephesi çok güzel görünüyor. Bu sarayda aynı zamanda suçlular mahkeme edilir ve hemen yandaki hapishaneye zütürülürmüş. iki binayı birbirine bağlayan köprüden geçerek hapishaneye giden kişi, Venedik’i bir daha göremeyeceği için bu köprüden geçerken şehre son kez bakarmış. Bu nedenle bu köprünün adı “Son Bakış” veya “Hasret Köprüsü”dür.

Evlerin pek çoğu rutubetin etkisiyle mi bilmem çok kötü görünüyor, çok bakımsız. Ama bazıları da çok hoş. Camlarından çiçekler sarkıyor. Gondollar şehirde minibüs gibi çalışıyor. Hep bahsedilen romantik Venedik’ten biraz uzak geldi bana bu görüntüler.. Ama yine de Venedik’e bakıp etkilenmemek olanaksız gibi. insanın gözü bu olumsuzlukları görmek istemiyor belki de…

Venedik, karnavallarıyla da meşhur bir şehir. Eskiden karnaval zamanı, insanlar arasındaki sınıf farklılıklarını kaldırmak için maskeler takılırmış. Gittiğimizde karnaval zamanı değildi ama her yerde satılan maskelere bakılırsa bu gelenek hala sürdürülüyor.

Venedik, ne yazık ki, kendi kendini yiyen bir şehir. Yavaş yavaş batmakta ve çevresindeki su da yükselmekte. Şehri kurtarabilmek için birçok proje üretiliyormuş. Umarım başarırlar..