bize göre değil.Ne hayatımız başka hayatlara benzer.Ne ölümümüz başka ölümlere

Et canım benim okuyorum

Okuyan var ise devam edeceğim

Henüz toy, birilerine soruyor hınca hınç dolu olan otobüste ineceği yeri. Oradan bir kız tarif ediyor ve başlıyorlar sohbet etmeye.
K: ilk senen mi ?
E: Evet, ilk senem.
K: Hahaha seni görünce buraya ilk geldiğim zamanı hatırladım da, büyük bir şehirden buraya gelip yaşamak zor. Arıyorsun bazı şeyleri. Zorlanırsın ama alışırsın. Bölüm neydi senin ?
E: Siyaset, senin ?
K: Ebelik
E: (Zorla gülmekten alıkoyar kendini)

Üniversite okuyacağı şehirin otogarına akşamın geç saatlerinde varılıyor. Elinde valizleri, çok sevdiği o sazı ile otogarın içinden geçiyor. Daha yabancısı olduğu bu şehirde belli bir zaman kalacağı Nakşi Bendi tarikatının(menzilcilerin) bulunduğu mevkiyi soruyor oradan birisine. Otobüse biniyor

Hayatında ilk defa ailesinin yanından ayrılacaktı. 18 yaşında toy bir delikanlı. Büyük şehirde yaşamasına rağmen büyük binliklerle hiç karşılaşmamış, hayallerinin ulaştığı yerlerle hayallerinde ki insanları buluşturmaya, üniversite okumaya ülkemizin taşra şehirlerinden birine gidiyordu. Karşısına çıkacakları, çıkarılacakları, hayatından çıkacakları veya çıkarıcaklarından haberi yok henüz.
Otogardan otobüs hareket ederken gözden yaşlar süzülüyor. Biraz duygu, biraz da hırs yüklü bu yaşlar iki sene sonrasına kadar bir daha asla dökülmeyecekti.

Bize göre değil. Ne yaşantımız başka yaşamlara, ne de ölümümüz başka ölümlere benzer.
Kısacık hayatımın ondan daha kısa bir bölümünü anlatacağım sizlere. Hepsi gün gibi gerçek, belki ders almak belki de zaman geçirmek için okuyacaksınız. Sahi, sizin de başınızdan bunların geçmeyeceğinin garantisini kim verebilir ki? Bir söz der ki; Kendisinin başından geçen olaylardan ders alan adam iyi, başkalarınkinden ders alan ise mükemmeldir.