Bende paylaşmak istedim.
2014 Haziran ayında yine dışarda geziniyordum arkadaşlarla. O zamanlar böyle asosyal değildim. Telefonu da evde bırakmıştım android falan yoktu sadece dokunmatik telefondu o yüzden pek yanımda taşımazdım arayanım soranımda nadiren olurdu işte. Eve geldim bizimkiler senin telefon çaldı falan dediler baktım yakın bi arkadaşım aramış. Çok yorgundum daha sonra ararım falan dedim kendi kendime, gittim uyudum. Ertesi günler de yine arkadaşlar çağırmaya devam etti benim de aklımdan çıkmış aramak.
Birkaç gün sonra faceye girdim mesajlara bakmak için sınıf arkadaşım mesaj atmış sana bir şey söyleyeceğim ama sakin ol diye, merak ettim tabi ne olduğunu sordum. Beni birkaç gün önce arayan arkadaşımın öldüğünü söyledi. Ulan varya o an nasıl kötü oldum anlatamam inanamadım öldüğüne ilk başta şaka sandım, kendimi şaka olduğuna inandırdım ama diğer arkadaşlar da üst üste mesaj atınca canımdan can gitti beyler. Ağlama krizine girdim ailesini arıyorum napacağımı bilemiyorum çaresizlik içinde kıvranıyordum. Yaklaşık 15 gün önce sokakta görüp sarıldığım kardeşim artık yoktu. O günü zar zor geçirdim.
Ertesi gün de köylerinde cenazesi vardı arkadaşımın. Gitmemeyi bile düşündüm cenazeye, arkadaşımı bir tabut içinde görmeye dayanamacağımı düşündüm. Ama sonra gitmemek olmaz dedim, gittim. Önce cenaze evine gittik, çoğu sınıf arkadaşım oradaydı kalabalıktı baya. Dua okuyan hocalar vardı. Annesini görmeye gittim diğer odaya, kadın çok kötüydü zar zor zaptediyorlardı ayılıp bayılıyordu üzüntüsünden. Gittim yanına oturdum baş sağlığı dilemek için, beni tanıyor zaten. Bana iğrenerek baktı. Söylediği tek şey Ebru seninle konuşmayı çok istiyordu neden açmadın telefonunu açsan ne olurdu? oldu. Hiçbir şey söyleyemedim kelimeler boğazımda düğümlendi kendimden utandım hala o telefonu açamadığım için kendime küfrediyorum. Daha sonra kalkıp gittim oradan içim bir tuhaf oldu. Gerisi normal cenaze faslı işte, bilirsiniz.
Şimdi bazen bilgisayarımda beraber çekildiğimiz fotoğraflarımızı görüyorum. Biraz bakıp kapatıyorum hemen. Geçen gün de bana hazırladığı doğum günü kartını buldum. Resimler çizmişti kendi yazısı vardı beni doğum gününe davet ediyordu. Uzun uzun baktım dokundum kağıda. işte ben o günlerden sonra içime kapandım, asosyalleştim.
Telefonunu açamadığım için beni affet kardeşim. Mekanın cennet olsun.