herkes anlatıyo bi de ben anlatayım amk

seçil'in eve gittiğimde kapıyı her zamankinden farklı açmıştı kapıyı.
yüzünde endişe, korku ya da başka bişey vardı ama iyi bişey değildi.
"hoşgeldin" dedi soğuk soğuk
"hoşbulduk" dedim çaresiz çaresiz
içeri geçtim.
televizyonun karsısındaki koltuğa attım kendimi.
seçil gedi içeri.
görmedim aam odada benden baska nefes alan birinin olduğunu hissediyodum amk.
"adnan" dedi
aşkım demedi amk adnan dedi. o bile bana kızgındı.
ulan "karı gibi gidip yetiştirmiş huur cocukları" dedim kendi kendime.
cevap vermedim secile.
"adnan" dedi tekrar.
yine cevap vermedim
üçüncü "adnan" diyişine saçma salak bi şekilde "ne var amk ne!" diye sru cümlesi olmasına karsı dibine ünlemi sonuna kadar hakeden bi çıkışla cevap verdim.
sustu birden.
dördüncü "adnan"ı duymadım.
"konuşmamız lazım" dedi ağlamaklı bi ses
"ağlattık amk kızı" diye üzüldüm ama insan çok sinirlenince onun huyuna gidenlerden çıkarır önce hırsını.
ben de öyle yaptım.
"seçil giberim konuscağın seyi gibtir git basımdan olduysa oldu. baslarım simdi vedatına da bediasına da" diye bağırdım kıza
ben uzzun bi sessizlik beklerken seçilin korkak, çekingen "ama"sı geldi kulağıma
"ama'na koyayım" nidalarıyla fırladım yerimden yatak odasına geçtim. kapıyı da kitledim.
normalde uyuyamazdım o halde ama neden bilmiyorum, belki alkolun etkisi belki vücutun kendini soyutlama arzusu beni uykuya daldırdı hemen.
uyanığımda mesanem çatlamak üzere gibiydi.
o kadar bira içip işemeden uyursan öyle olursun tabii amk.
hemen kalktım yataktan koşar adım tuvalete gittim.
tuvaletten çıktığımda ne secilin sesi, ne televizyon sesi geliyodu. galiba cok gec oldu o da uyudu dedim kendi kendime ama saate baktığımda 11 bile değildi amk.
evde secili aramaya basladım.
oturma odasından zifiri bi duman gördüm amk.
kokusundan sigara dumanı olduğunu anlamasam yangın zannederdim.
önünde kül tablası, kül tablasında yarım paketten fazla söndürülmüş sigara.
hepsi yarım içilmiş, hepsi söndürülürken kırılmış...
"seçil" dedim
yalan yok korktum amk.
ilk defa onu boyle görmüştüm.
ses gelmedi. dibimde duruyodu ama ses çıkarmıyodu.
"bana mı küstün?" dedim sesimi biraz yumuşatıp
yine cıt yok.
yanına gitttim omzuna dokundum.
amk hani dalarsınız da birden uyanır irkilirsiniz, yok yok amk o da değil hani tam uykuya dalmısken bosluğa dusmus gibi olursunz da birden fırlarsınız ya, aynen öyle oldu secil.
irkildi mi korktu mu anlamadım.
"secil benim" dedim sarıldım
başını göğsüme dayamıstı coktan.
ışık kapalıydı ama gözlerinin kıpkırmızı olduğunu o an bana "adnan" deiği zaman sesinden anladım
"efendim aşkım" dedim.
ben seçile cok aşkım demezdim.
o da farkındaydı. o yuzden o kelime onu her zaman mutlu ederdi. ne bileyim ağlıyosa susar, uzgunse guler, kızgınsa sakinleşirdi ben ona askım diyince ama bu sefer hiç bi işe yaramadı benim "aşkım"ım
"adnan konusmalıyız" dedi
olayın neden onu bu kadar uzdugunu anlamadım amk. vedatla benim aramda olan bi mevzu sonucta.
"secil ben hatalıydım. bilmiyorum birden cocuğa sert cıktım. yapmamam lazımdı ama yaptım. vedat benim kardeşim. ben buyuk olsam da gider özür dilerim sen üzülme bu kadar" diyip biraz daha sarıldım ona.
sanki soylediklerim umurunda değildi.
normalde bi tepki vermesi, en azından kafasını oynatması gerekirdi lan.
onun yerine küçücük bi cümle kurdu.
"adnan ben bu ay adet görmedim"