3 gündür yediğim tek şey makarna yaparım diye aldığım garnitür kavanozu 1 litre ayran su bile içmedim artık mutsuz olduğumu hissedemeyecek kadar yorgun durumdayım canımı sıkmaya 3 kelimeden uzun kurulan bi cümleyi anlamaya çalışmam bile yetiyor yarına hangi motivasyon beni kaldırcak bilmiyorum her günki gibi sadece bekliyorum pat diye bitecek ve tüm bu yaşadığım duygular hiç yaşanmamış gibi yok olacak bunları yaşamam kimin ve neyin içindi, hayır hayır hiçbir şey için değildi çünkü bunları yaşamamam gerekiyordu ailemin bana sunabilecek imkanları varken tek başıma çok zor bir meslek edinmemem özel okula gidebilecekken devlet okuluna gitmemem bana sarılmak isteyen kızlar varken sırf sonunun kötü olacağını düşünüp o kızı reddetmemem lazımdı sadece daha kolay yolu seçmeliydim ve bu kadar düşünmemeliydim bunca basit varlık varolabilirken ben, ben kendimi soyutlayıp yalnızlaşıp tek başıma olmadık yüklerin altına girmemeliydim. Ben otoban varken dağ yoluna gitmemeliydim. Ne paraya ne ünvana ihtiyacım yokken hayatımı bunların esiri haline ben getirdim asla zihnimde yankılanan onca sesi duymamazdan gelip hep mecbur bırakıldığım pozisyonlarda zamanımı sanki o durumda olmamın benim suçummuş gibi kendimi sorgulayarak kendimi kendime düşman etmemeliydim; ben sadece aklımdan geçeni yapmalıydım ve hesap vermemeliydim.