her şey cinsellik değildir beyler

abdullah amca. yılların tecrübeli yıkılmayan dev sıradağı.

sert esen faydasız rüzgarlar, saçının tek telini bile titretemezken, o titreyen kirpikleri titretenleri, bu acıları, bu temiz insanlara yaşatanları, bir an, hepsini, ama hepsini, ayırt etmeksizin sığabilecekleri genişçe bir kuyuya doldurup, üzerlerine püskürtme hortumu ile benzin püskürtüp, diri diri yakasım geldi.

sevcan'ı düşündüm sonra. sadece zehirlenen bedenlerle kalmıyordu acılar. ya geride kalanlar? peki ya umutlar, sevgiler, emekler, sevdalar, evlatlar, kardeşler, analar, babalar? öyle sanıldığı kadar yüzeysel değildi, bu derin dipsiz kuyunun insanlar üzerindeki yan etkileri.

abdullah amca'ya sordum, kalacak yeri olup olmadığını. amatem'e yakın bir muhitte pansiyon türü bir oda tutmuştu kendine. telefon numarasını aldım ve kendiminkini verdim. yalnız abdullah amca'ya orada ne için bulunduğumuzu açıklamadım. çünkü abdullah amca'nın polislerle çok yakın bir ilişkisi vardı. bu da şimdilik bizim işimize gelmezdi.

oturduğumuz yerden kalkarken, elini öptüm abdullah amcam'ın. en küçük bir ihtiyacında 24 saat emrinde olduğumu belirttim. her zaman evime de beklediğimi, ayrıca kerem'im ziyaretine geleceğimi de söyleyerek buruk bir kalple ayrıldım yanından muratla.

murat çok çok zeki bir çocuktu. abdullah amca ile olan tüm konuşmaları cep telefonunda kaydetmişti.

tebessüm ederek,

- çok çakalsın lan,

dedikten sonra başını elimle afacan çocuklara yapıldığı gibi hızlı hızlı sıvazladım.

up up up

adam iyi yazıyor beyler takip edin

eve döndüğümüzde nazlı güneş batmak üzereydi. volkan henüz dönmemişti. nerede kaldı bu çocuk diye tam hayıflanmaya başlamıştım ki aradı volkan. yolda olduğunu söylediğinde rahat bir nefes aldım.

akşam yemeğinde birbirimize olan biteni aktardık. volkan ilgi dolu gözlerle dinledi bizi, bir taraftan yemeğini yerken. sonra da kendisi anlattı geçen gününü.

- bir gün daha gözlemlemeye ihtiyacım var serhan abi,

diyerek tamamladı anlattıklarını. çaylarımızı yudumlarken de devam ettik sohbetimize ve yorucu gün yastıklara başımızı bırakarak son buldu.

ağustos ayı gelmişti ve benim yıllık iznim bitmek üzereydi. bu süre bana yeterli olmayacağından bir aylık ücretsiz izin daha istedim patronumdan. zaten yurtdışındaydı ve kabul etti iznimi uzatmamı. yardımcım fuat bey'i de aradım sağolsun rahat olduğunu ve durumu idare edebileceğini söyledi.

artık 1 aylık süre içerisinde de bu mevzuyu sonuçlandıramazsam, çok zor duruma düşebilirdim iş açısından. bu sebeple daha hızlı hareket etmek gerekecekti.

o gün volkanla murat dışarı çıktılar. ben de ankara'dan bir kaç kişiyle telefon görüşmesi yapmak için kaldım. volkan, muzafferler'in mağazasının önüne, murat ta 8 kişilik gruptan 2 tanesinin işyerlerinin olduğu bölgeye gidecekti.

takipteyiz panpa

bir ağabeyim vardı, bakanlardan birinin müşaviri. yıllar önce annemle aynı kurumda görev yapmıştı. ailemizin evladı gibiydi o yıllarda. daha sonra memleketine yerleşmiş, evlenip çoluk çocuğa karışmış, daha sonra da bulunduğu şehrin kamu kurumlarından birinde il müdürü, oradan da bakan müşaviri görevine getirilerek ankara'ya yerleşmişti.

öncelikle onu aradım. hal hatır faslı bittikten sonra detaylarına girmeksizin ankara'dan bilgilerini almış olduğumuz isimlerden tanıdıkları olup olmadığını sordum. hiç birini bire bir bilfiil tanımıyordu fakat tanıyan birilerini muhakkak bulacağını ve beni tekrardan arayacağını söyledi. ben de kendisinden cevap beklediğimi söyleyerek veda ettim telefonda.

eğer ortak tanıdıkları çıkarsa, ankara'ya gitmem de gerekebilirdi. o sırada sevcan aradı. sesi oldukça huzursuzdu anladığım kadarıyla.

- seninle acilen görüşmem gerek!

- evdeyim sevcan gel istersen...

- hayır hayır dışarıda bir yerlerde görüşelim, senin orası olmaz!

anladım ki önemli gelişmeler vardı. nerede olduğunu öğrendim ve apar topar hazırlanıp bir taksi tutarak sevcan'ın tarif ettiği adrese doğru yola koyuldum.

aklımdaysa cevapsız deli sorular!...

yavaş yavaş, sindirilerek alınan canlar. ve belki de dünyanın en sessiz cinayetleri işleniyordu umursamaz ellerce. taksinin geçtiği yollarda sağlı sollu etrafımda gözüme çarpan insanlar topluluğu... dışarıdan bakıldığında ne kadar da sorunsuz görünüyor öyle bu insanlar? ama her birinin derinine inseniz, ayrı ayrı yaşanan hazin hayat hikayeleri.

aydan baksanız dünyaya insanları göremezsiniz bile. atmosfere girişten baksanız, dünya üzerindeki coğrafi şekiller daha da belirginlik kazanır. biraz daha yaklaşıp iyonosferden baksanız, artık üç boyutlu olduğunu anlarsınız dağ, tepe, çukurların. biraz daha yaklaştığınızda, kentler göze çarpar. az daha yaklaşın, görmeye başlarsınız insanları. yeryüzüne indiğinizde ise benim hareket halinde taksinin camından görmüş olduklarımdır gördükleriniz.

demek ki, uzaktan bakıldığında hiç bir şey bize göründüğü gibi değil. yakınlaştıkça, derinlere indikçe anlıyorsunuz gerçeklerin su yüzüne vurmasını.

neydi acaba sevcan'ı tedirgin eden şey? ama allah'tan cevabı alabilmek için yeterli sabrım var. yol da bitmek bilmiyor arkadaş nedir bu böyle? başka zaman olsa yıldırım hızıyla geçerdi zaman.

sol bacağımın uyuştuğunu hissettim bir an. diğer tarafıma abanıp sol tarafa kanın gitmesini sağladım. nasıl da karıncalanıyordu öyle!.. sevcan'ın telefondaki huzursuzluğu sanki bana geçmiş gibiydi...

tam dalıp gitmişken, yandaki aracın korna sesiyle irkildim bir anda.

az bir zaman sonra da verdiği adrese geldim sevcan'ın.

üstü shingle çatılı, yanları açık bir cafe'nin en köşe masasından, tedirgin gözlerle "ben buradayım" der gibi el sallıyordu.

sizsiz olmuyor panpalar yazamıyorum dinleyen olmayınca :(

dinliyom ben dünden beri uyuyamadım senin yüzünden bi bitirme bu hikayeyi muzaffer değil ben vururum seni len

sokoban31 kızma panpa tamam hemen devam ediyorum :(

edit : ayrıca muzaffer beni vuracak mıymış ki?

oda benim hayalgücümden kaynaklanıyo :D dizi gibi oldu bu iş panpa ya * muzaffer seni farkediyomu falan hepsi bi muamma kafamda deli sorular

Panpa var dinleyenin sen devam et

kısa bir hoşgeldin faslından sonra hemen durmaksızın konuya girdi sevcan. hani bir serçe yakalarsınız ya elinize aldığınızda pıt pıt pıt kalp atışlarını hissedersiniz avuçlarınızda. öylesine tedirgin, öylesine korkmuş!.. onu ilk gece görmüş olduğum duvar dibindeki darmadağın halinden sonra ilk kez bu kadar bitap görüyordum.

- serhan çok kötüyüm. bugün bir şey oldu. çok kötü bir şey oldu serhan!...

sakinleştirmem gerekiyordu. en sakin ses tonumla,

- sakin olmaya çalış sevcan lütfen. şimdi arkana yaslanıp gözlerini kapatıyorsun ve nefesini burnundan al ağzından ver sürekli.

"evet" anlamında başını sallayarak aynen dediğimi yaptı sevcan.

- mümkün olduğunca sakinleş. bak ben yanındayım. birazdan seni dinleyeceğim. o zamana kadar böyle devam etmeni istiyorum.

o esnada elimi tuttu sevcan. bir anda allak bullak olmuştum. ama yine de belli etmemek için aşırı bir güç sarfediyordum. allah'tan gözleri kapalı idi yoksa kesin kendimi ele vermiştim.

yaklaşık bir 10 dakika sonra daha sakindi sevcan.

- nasıl, kendini biraz daha iyi hissediyor musun?

yine başıyla onayladı iyi olduğunu.

- pekala o zaman seni dinliyorum şimdi. yalnız bir başından, bir sonundan, bir ortasından anlatma lütfen, toparla ve en başından al olur mu?

- tamam

derken sabırsızlığını gösteren bir hareketle oturduğu bambu örgülü sandalyede acele acele sağ-sol yaptı. artık hazırdı anlatmaya ve sakince söze girdi,

devam et olum hadi takun yiyem

- bugün sabah erkenden muzafferler'e gittim. kapıyı ablası açtı. onun için "henüz kalkmadı uyuyor" dediler. ben de geçtim oturdum biraz ablası ve annesiyle. daha sonra uyanıp uyanmadığına bakmak için odasının bulunduğu üst kata çıktım ses yapmadan usulca. odasına yaklaşırken çat-çut, şak-şuk şeklinde metalik sesler duydum. kapısı hafif aralıktı. kapı aralığından gördüğüm manzara karşısında kalbim duracaktı adeta serhan! elinde bir silah vardı muzaffer'in ve evirip çevirip elinde oynuyordu. ona farkettirmeden hemen indim aşağıya ve banyoya zor attım kendimi. elimi yüzümü yıkayıp kendime geldim. şoku üzerimden attıktan sonra tekrar döndüm mutfağa annesinin yanına. o esnada aşağıya iniyordu muzaffer. hiçbir şey olmamış gibi davrandı. ben de öyle. 1 saat kadar oturdum ve sonra attım kendimi dışarı. buraya gelip seni aradım. serhan çok korkuyorum! soramadım kendisine... şimdiye kadar hiç böyle bir şey görmemiştim onda ben. neyin nesidir bu silah sence?!..

hiç şaşırmamıştım. gayet olağandı böyle bir manzarayla karşılaşması sevcan'ın. benim için olağandı ama sevcan için elbette ki değildi. hayatında ilk kez bir silah görmesinin, üstelik onu da sevdiği kişinin elinde olmasının etkisinin sonucu elbette ki şoktu.

ama bir anda darmadağın edemezdim onca emeğimizi, çabamızı. ateşe atamazdım bir anda. bu sebeple çok sakin bir tavır ve sesle,

- sevcan üzülme. bu olağan olmalı çünkü bildiğim kadarıyla büyük işyeri sahiplerine silah veriyorlar sanırım. ama yine de yanılmış olabilirim. bunu senin için soruşturacağım. sen bunun için sıkmamaya çalış canını. ama yine de ziyaretlerini bir zaman ertelemende yarar var,

dediğimde daha da sakinleşmiş, yüz kasları iyice gevşemiş, çatık kaşları normale dönmüştü sevcan'ın. iki türk kahvesi söyledim. kahvelerimizi yudumlarken daha rahat bir muhabbet ortamı vardı.

onun huzursuzluğu bana huzursuzluk, onun dinginliği bana ruh rahatlığı veriyordu.

ama yine de yavaştan yavaştan belli etmeliydim ondan uzak durması gerektiğini. kahvelerimiz bittikten sonra sevcan,

- haydi gel bir değişiklik olsun bugünkü akşam yemeğini de bizde yiyelim,

derken gözlerinin içi gülüyordu. reddetmedim.

- biliyordum.

dedi sevinçle,

- biliyordum. beni bu dünyada bir tek sen rahatlatabilirsin, en gergin anlarımda bile!...

kıpır kıpırdı. kalktık o mekandan. hemen bir taksi çevirip sevcanlar'a doğru yola çıktık. ben çocukları arayıp geç geleceğimi bildirdim, sevcansa ailesine misafiri olduğunu.

deli soru işaretleriyle dolu bir ruhla bindiğim taksilerden biriyle gelip, huzur dolu bir ruhu taşıyan bedenle ve hepsinden önemlisi onunla birlikte başka bir taksiyle dönmek. bunu düşününce tebessüm ettim kendi kendime.

ben deliyim diye mırıldandım.

"bennnn... deliyimmm!... "

okuyan yok sanırım :(

panpa 3 gecedir uyumuyorum senn yüzünden çok iyi gidiyorsun bitir bu gce artık bunu ya

@390 ben varım panpa 3 gecedir uyumuyorum diyorum yahu

reserved