her şey arkadaşın kavga var demesiyle başladı

panpa isteğinize bağlı falan demişsin sen devam et yazmaya okuyoruz biz

fenaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

panpa devaammmmm

abi ne zaman devam ediceksih ?

cezeryed

reserveeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

reserved

hadi be panpa devam etseneee kendimi buldum sende amkk

cezeryed hadi be panpa yarın yine yunanca var 3. haftaya girdik lan :d 3 haftadır amansız takipteyim

huur evladı sonuca gel

rezerved

reserved

yaz artık dıbınoğlu

Panpam be yeminle için acıdı ağlayacam dıbına koyum

birkaç günlük aradan dolayı herkesten özür diliyorum. bazı sorunlar vardı ve hikayeye konsantre olamıyordum o yüzden yazamadım. anlayışla karşılarsınız umarım.bu gece birkaç part atıcam sorun çıkmazsa yarın bitirebilirim hikayeyi tamamen.

ayrılığın verdiği şaşkınlık kızgınlık ve aklınıza gelecek ne kadar kötü durum varsa hepsi midemde birikti.bu birikenler mide ağrısı, baş ağrısı, diş ağrısı olarak bana geri döndü. eve girdim anneme babama sarılıp bişey belli etmeden mutluluk oyunu oynadım. fakat annem bende bir değişiklik olduğunu sezmiş gibi bakıyordu söyleyemedim ne olduğunu konuştuğum an hüngür hüngür ağlayacaktım. artık zehra hayatımda tamamen yok muydu ? ne olmuştuk biz şimdi ? bunca emek bunca birbirimize verilen sözler tek laf ile bitecek miydi ? hayat o kadar anlamsız geliyordu ki içtiğim sudan bile zevk alamıyordum. sokağa çıkıyorum attığım her adımda gördüğüm her yerde onunla bir anımı hatırlayıp sokak ortasında gözlerim doluyordu.ne yapmalıydı ? nereye girmeliydi ? inanın ayrılık sonrası adınızı kendi kendinize sorsanız yanıt veremezsiniz. hiçbir şey yapılmayacaktı hiçbir yere gidilmeyecekti. olduğun yerde kendi kendine acını çekerek içindekini kusarak unutucaktım. unutmalıydım ama nasıl ? kimseden tek nasihat dinleyecek durumum yoktu etrafımda en ufak yüksek seste şiddetli baş ağrısı tutuyordu. bu dönem içerisinde sadece annem ‘’boşver oğlum’’ dedi. çok sıradan bir lafmış gibi geliyor fakat onu sana söyleyen annen yani seni zehradan daha çok seven hem de karşılıksız seven birisi. i̇nanın o tek kelime benim içimi rahatlatmaya yetmişti. evet boş verecektim hayatıma bakacaktım. kolay mıydı bunu yapmak ? dünyanın en zor işiydi.

okulun 60 gün zorunlu kıldığı staj için muhasebe bürosunda işe başlamıştım.bu kafamın dağılması için birebir bulunmaz fırsattı.60 gün büroya gitmesemde staj defterini dolduracaktım. zaten 1. sınıftan 20 günlük dönemini yapmıştım.bu sefer büroda geçen seneye oranla değişiklikler olmuştu yeni çalışanlar gelmişti. tuğçe vardı benim yaşlarımda benim gibi muhasebe mezunuydu. muhabbetimizi ilerlettik tuğçe ile. ayrılığın ilk haftasını doldurmuşum biraz olsun zehra olmadan hayatın nasıl olduğuna alışıyordum. zehra ile numaramızın sadece sonu değişikti ve bizim numaramızın serisinden bir numara bana devamlı ödemeli atıyordu. geri dönüp aradığımda telefon kapalı oluyordu emindim o zehraydı. başka birisi alamazdı aynı numarayı seri halde. başkası alsa niye beni arasın.

ayrılığa alışıyordum ama ne kadar alıştım desemde geceleri uykudan birden uyanıp aklıma geliyordu.ve bu durum hemen her gece tekrarlıyor ve ben her gece uyanır uyanmaz ağlamaktan kendimi alamıyordum. irademin güçlü olduğunu bu dönemde çok iyi anladım. sebebi de ölmek istiyordum ama bunu yapamazdım alamazdım canımı.ben canımı alamadığım içinde her gece ağlayarak uyandığımda allahtan canımı alması için dua ederdim. sabah uykudan uyanmamak için dua ederdim. ama her sabah nalet günlere uyanıyordum.

tuğçeye yaklaşmıştım. yalan söylemiyorum bu konuda onunla sevgili olmak istedim. evet daha ayrılığın üstünden 2 hafta geçmesine rağmen yeni birisini bulmaya çalışıyordum. tutunacak bir dal arayan derede boğulan insan gibiydim. tuğçeye yaklaşıyordum ama durumu mu da biliyordu o bana hep temkinli yaklaştı. bende bir süre sonra vazgeçtim sevgili olmaktan fakat hep konuşurduk mesajla telefonla normal iki arkadaş gibi. yapamazdım sevgili olamazdım.ben tuğçeye arkadaşlıkla yaklaştıkça o tam tersi oldu bana ilgi duymaya başladı. yaşadıklarım onu derinden üzüyordu ve bana yardımcı olmak istiyordu. tuğçe o kadar iyi bir kızdı ki ses çıkartmaz tamam der geçerdi çoğu şeye.her şeyi içinde yaşardı sinirini dışarıya vurmazdı. bana söylediği bi lafı hiç unutmam.’’iki sevgili neyi paylaşamazda kavga eder hiç anlamam’’ . bu düşünceye sahip bir kızın hiç çıktığı olmamıştı. etraftan araştırdığımda da bunu doğrulamışlardı. tuğçe birisini sevmeme rağmen her şeyi bilmesine rağmen onunla olmamı istiyordu.ben mi tüm salaklığıma yenik düşüyordum tuğçeyi istemiyordum. asıl istemem gereken kız olmasına rağmen isteyemiyordum onu. öyle de oldu hiç sevgili olamadık.

zehra her cuma eve geldiğinden bineceği arabayı beklerdim akşam üstü 5 gibi gelirdi hep.hep bekledim sadece uzaktan görmek için fakat hiç göremedim. belki de bekleyeceğimiz bildiği için saat değiştirdi belki de hiç otobüse binmiyodu arabayla geliyordu direk eve.iki seçenek vardı araba için ya babası getirecekti ya da başka birisi yani yeni sevgili. tüm bu sorularla yarı tatil bitmişti ben kütahyaya dönüş yapmıştım.