ona karşı o güzel duyguları beslemek sorun değil. arada sırada karşılaşıp yüzüne bakınca o duyguları kelimelere çevirememek büyük sorun işte. kolay gibi gözükse de zor.zor olduğunu düşündükçe vazgeçmeye başladığını düşünüyor insan. fakat vakit geçtikçe şans denen olgunun tükenmek olduğunun da her dakikada daha çok farkına varıyor. sevip sevmediğini anlamaya çalışıyor. duyguları körelir gibi oluyor. fakat onu gördükçe tekrar canlanıyor duygular. belki reddedilmeye karşı bir savunma, duyguları kelimelere dökememek. belki hala onun da seni sevebilme ihtimalini düşlemeye devam etme isteği.ama ne olursa olsun geçen her dakika ruhundan bir parça eksiliyor ve unutma her nefes bir vazgeçişe dönüşüyor.bu döngü onu her gördüğün ana kadar devam ediyor.ya bir gün olur da bir daha göremezsen? (ayrıntıya girmeden anca bu kadar üstü kapalı anlatabilirdim derdimi :/ )

Nasıl iyi mi böyle onun karşısında kendini ifade edemek, duygularını yüzüne karşı söyleyememek.
Beklemek pişmanlıktır kardeş ben ettim sen etme, fırsatın varken tut elini bak gözlerine o an içinden ne geliyorsa kendini nasıl anlatabiliyorsan herşeyi söyle çünkü birgün bakmışsın başkasının elleri arasında o eller
Üzülürsün kardeş beklersen sadece zaman kazanır
Sağlıcakla

guzel yazmissin.