içimde öyle bir anlamsızlık var ki bazen ne sevgimden ne de nefretimden emin olabiliyorum.

iyi ve kötü kavramları öyle uzak geliyor ki bana artık...

Cani olmasam bile bir amaç uğruna yapılan caniliklerin ve cinayetlerin boşuna olamayacağına inanmaya başladım. insanlara ne kadar değer verebileceğimi kestiremez oldum. Karşımda oturup problemlerini anlatan insanları sadece anlamaya uğraşıyorum. Ne acıları bana birşeyler hissettiriyor ne de mutlulukları. Bu durumum bana son derece bencilce geliyor. Öte yandan da okuduğum Nietzsche kitapları doğru yoldaymışım hissini veriyor. Bencilliği erdem biliyor.
Uğruna insanların can verdiği mücadelelere bile an geliyor benim menkıbelerime kıyasla değersiz bakıyorum.
Kendimi veremiyorum sözlük...
Kendimi hiç bir şeye tam anlamıyla veremiyorum.
Sevdiğimi düşündüğüm insanları ve ailemi bile bazen hissedemez hale geliyorum. Benim için ne ifade ediyorlar diyorum. duyarsızlaşarak güçlendiğimi hissediyorum ama aldandığımı da düşünüyorum.
Emin değilim sözlük gerçekten emin değilim.
Bir kadını arzuluyorum,onu sevdiğime inandırıyorum kendimi sonra umrumda olmuyor. Cinsel alevlenmelerden ibaretmiş gibi görmeye başlıyorum.
Ou arayıp sormayı gurur yapıyorum.
henüz senden nefret ediyorum demeden sanki benden nefret ediyormuş ve kaçıyormuş hissine kapılıyorum.
Üşeniyorum sözlük...
Üşeniyorum...
Hayallerim ve amaçlarım için tam manasıyla mücadele etmekten üşeniyorum.
Gerçekten korkmayacak düzeyde bilenmedim henüz ve asla bilenemeyeceğimden korkuyorum.
Budanmaktan korkuyorum sözlük.
Hayatın beni bilemeyip budamasından...
ve hiçbir şeyi değiştirememekten korkuyorum.
Hayatımın atlı karıncaya binmiş bir çocuk gibi ilerleyemeyeceğinden korkuyorum.
Öyle bir izolasyona tabiyim ki ve benimle aynı düşünmeyen o kadar çok insanla iletişimim var ki kum torbası gibi ayaklarıma dolanmış insanlara gibtiri çekmeye bile zor cesaret ediyorum.
Dostoyevski'nin dediği gibi en büyük korkum acılarıma değememek sevgili sözlük.
ve yaşayacak başka bir hayatımın olamayacağını da çok iyi biliyorum.
Bana yardım edecek 100 yıl önce ölmüş bir kaç yazardan ve kendimden başka kimsem yok ve bunun verdiği yalnızlığa da garip bir şekilde alışıp ondan haz almaya başladım.
Kendimden bile emin değilim ve beni hayata bağlayan da bu belirsizlik ve devinim.
Var oluşun saçmalığı ve akıl erdirilemezliği beni hayata bağlıyor ; bir insan veya tanrı değil...