+1
çöküyor üstüme, nedenini anlayamadığım bir efkar. anıları düşündükçe adete bir film karesi gibi dalıp gidiyorum, tanıştığımız ilk güne ve sonra geçen her mutlu günüme doğru. yüzümde yine bir o kadar gereksiz bir gülümseme, ardından o gün geliyor aklıma. ellerimin arasında kayıp gittiğin gün.bir daha seni görmemin imkansızlaştığı o an ve elimden hiçbir şeyin gelmemesi, gereksiz gülümseme yerini iki damla göz yaşına bırakıyor. yanımda duran boş sandalyeye bakıyorum,ve evet sen ordasın gülümsüyorsun. peki ya neden ? neden gülümsüyorsun beni o masada tek başına bıraktığın için mi ?
özet:yine giblenmeyecek bir başlık açtım tebrikler bana,ama buraya yazmayım da nereye yazıyım yaşadıklarımı ?
