gün geçiyor, ve sessizlik daha fazla çöküyor. konuşacak, dertleşecek birinin yoksunluğunu sürekli hissediyorum. sevmenin, sevilmenin ne demek olduğunu unutuyorum.. gün sayıyorum sadece, lanet okul bitsin ve gideyim istiyorum.. en azından bu leş insanlardan, aptal zihinlerinden ve gerizekalı düşüncelerinden binlerce km uzakta belki mutluluğu bulurum diyorum. beni gerçekten dinleyecek, cidden önemseyecek birini bulurum diye umuyorum. hayal kurmaktan başka elimden bir şey gelmiyor.. çok çabaladım, çok denedim.. hep yüzümde gülümsemelerle uyudum, hep umutluydum. ancak hep tek taraflı kaldı, hem cinslerimden de çok kazık yedim.. ama ben yine de ümit ettim. fakat olmadı hiç.. böyle olunca kendimi sanat'a adadım, daha fazla şarkı dinledim, çok daha fazla film izledim ve kitap okudum, üşenmedim tiyatrolara gittim. şiirle bile barıştım hatta, yazarlar oldu en yakınlarım.. hala da öyleler. bazen kendimi görmek istiyorsam okuyorum, dinliyorum ya da izliyorum.. elbet birinin beni anlattığını biliyorum, ne zaman yaşadıkları yahut yazdıkları önemli değil; oradalar ya işte.. bir şekilde yalnızlığı, yani beni bana anlatmışlar kendilerini kast ederek..

zor panpalar zor. önemsenmeden, noksan kalarak çürümek zor..