hepsini sen yaptırdın

O günleri fotoğrafa baktıktan sonra şöyle bir geçirdim gözümden.
ne kadar değiştim dedim kendime..
halbuki bu daha başıymış olayın.
ben daha hala safmışım doğduğum gün kadar..
taktik ne olursa olsun rakibin kalbine oynuyorsa kaybeden olursun..

Ve sonunda o gün gelmişti.
9 tercih yapmıştım.
lisedeki binlerin olmadığı bi yer yazmamıştım.
yalnızlık artık benim için lise arkadaşımın olmadığı zamanlar demekti.
dostluğun lisede kazanılan sonrada gibtin sene karşılaşmayacağın bir şey olduğuna kanaat getirmiştim.
öyleydi hep.
sıkıntımı çözen eğlendiğim insanlar hep eski arkadaşlarım dostlarımdı.
biliyordum onların bana iyi geleceğini.

O anı tekrar yaşamak üzereydim.
o an dediğim sonuç anı değil.
o amk sitesinin o sabah yoğunluğundan dolayı hata verip durmasıydı.
bi kaç denemeden sonra tc mi girip sonuca ulaşmak üzereydim.
ve gördüm. hayatımda yeni bir sayfa olan o sonucu gördüm.
yaşadığım şey sevinç değildi mutlulukta değildi.
içim buruktu nedenini bilmiyordum.
sanki bütün gün hata verse daha mutlu olurmuşum gibi hissettim.
fotoğrafa baktım.
sarı siyah çizgili bir hırka.
boğazı eskilikten dolayı şarkmış,
güneş altında rengi açılmış sarı bir tişört.
Aklıma geldi

-‘Allah herkese hak ettiğini verir’ yazdım ve yolladım tuğçeye.
haketmişmiydim bilmiyorum ama kazanmıştım 4 yıllık bir universite.
son tercihimdi Eskişehir ama olmuştu işte.
ordada vardı eski akadaşım.
ede vardı.
hatta antalyada okurken söz bile vermiştim hıçkırarak
-ede çok yalnızım. sana söz veriyorum ne olursa olsun senin yanına gelicem 2 sene sonra’ diye .
sözümüde tutmuştum artık.
beni eski bi dostumdan ayrı koyan şey sadece zamandı artık.
oda geçiyordu biliyordum.o da bilmeliydi.
aradım

-ede kazandım bil bakalım nereyi
-nere ede hayırlı olsun
-eskişehir edem’ dedim.
sanki o bile sevinmemişti.
sanki kazanmam iyi değil kötü bir şey olmuştu bi anda.
diğer arkadaşlarımıda aradım.
sevinenlerde oldu tabi.

Babam ilk olarak istemedi gitmemi.
ama ısrarlara dayanamayarak kabullendi.
tuğçede mesaj attı nereyi kazandın diye.
söyledim. onunda aynı yeri söylemesini istedim bi an.
sanki yaşattıkları yetmezmiş gibi.
ama aynı yer değildi.
yakında değildi uzakta.
sevinmedim kazanmasına.
içimden hain bi ses ‘kazanmış bin gene ezemedin’ dedi.
taktik iyiydi nede olsa..

‘Eskişehir öğrenci şehridir,
karı kız boldur orda,
barlar falan iyidir ortam iyi yere düştün valla’
diyen arkadaşlara inanarak olduğum yeri sevmek istedim.
ama daha başlangıçta eskişehirin en büyük sıkıntısını yaşamaya başlamıştım.
ev bulmak.

Daha önceki yıllarımda yurtta kaldığım için babamı ev tutmamda ikna etmek zor olmadı.
edeninde burada olması onla beraber kalacak olmam işleri kolaylaştırdı.
seneler sonra dostlarımdan birinin yanındaydım artık.
ama ekgib çok şey vardı.
Ufuk reiz, Ahmet bakkal, raziye teyze, Mehmet amca. alışmıştım sevmiştim onlarıda.
artık hayatımda öyle kimse yoktu yaşına hürmet edebilceğim.
memleketin hepsi üniversiteli bin doluydu ve ben 2 yıl üniversite okuyup buraya gelmiştim.
ortamı ve kendimi bildiğim için buradaki binlerin benim gibi olduğunu düşündüm bi an.
eğer öyleyse sıyrılmam biraz zor olabilirdi.

Bir iki haftalık misafir kaldık bi evde.
ama pek misafir gibi olmadık.
evde kalan iki dansçı bin evi bırakıp kayboldular.
ben ede ve seküriti(security) metin eve çöktük bi ev bulana kadar.
eskişehirin ortdıbının antalyadan farklı oldugunu
23 yaşındaki dansçı binin odasındaki meyçır(mature) kilodunu görünce anladım.
kırmızı ve kocaman olan o kilot ortamın sınırların üstünde olduğunu gösterdi.
acaba binler yeşil bitkiyi içerek evde sex partisimi yapıyorlardı?

panpalar bu gece bu kadar.iyi geceler. görüşürüz.

panpalar, kankalar,hacılar, agalar,abiler, reizler..
devam edelim.

Sefaletle geçen o haftalardan sonra eskişehirin en canlı yerlerinden birinde ev tuttuk..
artık amlı haricinde eksiğim yoktu ve piyasada okadar çok amlı vardıki bana düşmemesi olağan değildi.
fakat işler hiçte öyle sandığım gibi gitmedi..
taktik zamanı gelmişti.

Yalnızlık sanki yakama yapışmıştı.
okulda liseden kopup gelmiş binlerle doluydu.
sanki liseye geri dönmüştüm. bizi liseden ayıran tek şey kılığımızdı.
sınıf o kadar kötüydü ki kendimi antalyaya kaçmaktan alıkoyamadım ilk senemde.
hem amlı biri yoktu eskişehirde hemde sınıf berbattı.
bu durumda bana iyi gelecek yer ufuk emlaktı.
gittimde. hemde 4-5 kez.her gidişimde eski defterleri karıştırıp buketi buldum.
nede olsa o her çağırdığımda gelen kızdı.
ama bir kaç kere çağırdıktan sonra oda artık gibtir olmuştu ortadan.
gene kurutmuştum ortalığı. eskişehire her dönüşümde nereye gitsem diye düşünmeye başlar olmuştum.
istanbula gitmeye karar verdim sonunda.
ama artık gidişimdeki amaçlarım büyümüştü.
artık öc alma vaktiydi hayatımı gibenden.
yapacaktım kararlıydım.
taktik hazırdı..

-istanbuldayım buradaysan vaktin varsa görüşelim dedim tuğçeye mesajda.
-bugun okulum var yarın olurmu? Diye cevap attı dünden razı olmak istemediği için. yada oyle gostermemek için.
yarını bekledim.
dostumun yanındaydım.
akıl danıştım.

Diğer gün kaldığı yere gittim.
yıllar sonra yine yan yana gelmiştik.
hayatım tamamen değişmişti artık.
eskiden eser yoktu görüntüde.
ama kalp aynısını söylemedi bi türlü. diyemediki sevmiyorsun artık.
farkına varamadığım bir şeydi bu.
nasıl olurdu da yıllar sonra gördüğün,
üstünden o kadar kız geçtiği halde unutamadığım biriydi tugce?
tanımsız..

-ee ne yapıyorsun nasıl geçiyo günlerin öğrendin mi istanbulu?(ben)
-yok ya yurt okul hiç gezemedim daha (tugçe)
-tamam gel gezdireyim seni o zaman(ben)
-olur(tuğçe)
Dedim ve en sevdiğim şeyi yapmaya başladım.
yürümek..

Geçmiş sanki hiç yaşanmamış gibiydi o an.
sanki o değildi beni aldatan eski sevgilisiyle mesajlaşıp bana yalanlar atan.
ben affettikten bir kaç hafta sonrada ayrılan o değildi sanki.
sanki ben değildim onun için eski arkadaşlarımla konuşmayan,
sanki beni ağlatan,
sokakta elinde bıçakla bin aratan o değildi bana.
herşeyi hatırlıyordum ama hiçbirşey söyleyemiyordum.
taktik zütüme girmişti..

Konuşarak yürümeye devam ettik.
geçmiş azda olsa irdelendi.
yaralar tam açılmadan.
o anda öc alamayacağımı fark ettim.
bunu yapamazdım.
onu yatağa atmak o aşkı ne hale getirecekti?
pişmanlık duymak istemiyordum bi daha.
yürüdük, yürüdük..
tam olarak eminönünden ortaköye kadar yürüdük.
acıkmıştık.
ben aşka acıkmıştım biliyordum.
farkındaydım durumumun.
kumpirini yerken onu izledim.
keşke dedim olsaydın yanımda ne olurdu?
O an benimle gelmek istese o an unutacaktım sanki geçmişi.
kendimi kandırmaya başlamıştım bile.
durmalıydım.
hatalarını, bana yaptıklarını hatırlamaya çalıştım.
ama olmadı.
karşımda o gülen suratıyla beni bir kez daha alt etti.
ama dökmedim içimi bu kez.
okadar kolay değildi artık kul olmak bana.
yıllarca unuttuğum birşeyi hatırlamıştım
gurur..
aşık olduğumda gururumu gibip bir kenara atmıştım.
belki bir yanımda tutsaydım gururumu,
böyle sokamazdı hançeri yüreğime.
tutmayı öğrenmiştim dilimi.
güzel bakışına, gülüşüne,dokunuşuna
artık okadar kolay kanmıyordum.
ne de olsa değişmiştim artık.
belki alamazdım intikam,
belki de yine bırakıp giderdi,
belki aldatırdı tekrar,
oyunlar oynardı.
ama ilki kadar koymazdı hiçbiri
hiçbiri okadar zaman oturmazdı içime.
kalbim atarken yanında,
artık beynimde çalışabiliyordu beraberinde.
sebebi de belliydi.
yeşil bitki.

Eskişehire döndüm.
tuğçeyle artık gayet normal konuşur olmuştuk.
Her şeyi anlatmıştı.
özürde dilemişti benden yaptıkları için.
ama her nedense sinirli anımda ettiğim tek bi küfür bile
onun tüm suçlarını örtebiliyordu ona göre.
katlanıyordum.
çünkü yalnızdım.
ede yoktu yanımda.
antalyaya calısmaya gitmişti.
evi dağıttık.
tek başıma kalmaya başlamıştım eskisi gibi.
bu kez tuttuğum evin 2 odası vardı.
dükkandan bozma değildi.
daha büyükte değildi.
daha mutluda değildim.
daha yalnızdım artık.
ama okuldan bi arkadaş yapmıştım bi ara.
onunla iyiydi aramız.
benden yaşça büyüktü.
geçmişide biraz farklı gibiydi ama dertlerimiz çok farklı değildi.
beraber eve çıkmaya karar vermiştik.
artık taktik ortağım vardı.
benim gibi canı yanmış.

panpamı anlatmadan olmaz tabi.