hepsini sen yaptırdın

Bundan sonraki sınavım neydi?
Neden bu kadar umursamaz olmuştum
Tuğçe şu anda ne yapıyordu
Gökhan nerdeydi
Hakkı iyimiydi

Neden bu kadar çok şey düşünüyorum giberim ulan deyip
sınav öncesi Ahmet bakkaldan aldığım şekerleri masaya vurdum.
işte kaçışımın tek yolu 1 tl ye aldığım olipsti.
hayat aslında 1 lira kadar değerliydi o anda.
ilk soruyu çözmemle Türkçeyi darma duman etmem bir oldu.

Bir ara
-hocam şeker istermisiniz diyebilecek kadar rahatlamışımki
-yok sagol diyip gibtir etmesiyle kitapçığa gömülmem aynı oldu.
işte yeni bir donma noktasındaydım. MATEMATiK

Bu dersin geçmişi bende çok uzun ve anlamlı bir yere sahip.
orta okulda her soruyu çözdüğüm için kızlar tarafından kafasına kitap defterle vurulan,
sınıftaki bir kaç bine kopya verme gereksinimi duyan biriyken
yıllar sonra hoca ‘bu soruyu siz çözün çocuklar‘dediğinde
kalem oynatamayacak hale gelen,
dersi hep anlayan fakat yapamayan,
karnesinde 1 lerin çok olduğu ama sıfırın tek matematik olduğu biri haline gelmiştim liseli bir binken.

Zaman bu yönüm hiç değiştirmemişti.
sınavda da en çok yapmak istediğim ama çokta yapamayacağımı bildiğim bölümdeydim artık.
ilk sorular kesirli çıtır kolay sorular olunca bi rahatlama oldu tabi.
o gün hayatımın en çok matematik sorusunu çözmüştüm.
40 sorudan 20 sini işaretleyerek nirvanaya yükselmek üzereydim sanki.
cevaplarımı tekrar tekrar sayarak bu kadar nasıl işaretlediğimi düşünürken başarımı alkışlıyordum içten içe.

Artık rahattım.
şekerimde bitmemişti ve en sevdiğim bölüme de geçmiştim.

Tarih hep ilgi uyandırmıştır bende.
savaşlar, anlaşmalar.o yüzden soruları yavaş ve şefkatlice okuyup cevapladım yorulmadan.
kitapcığı son kez kontrol ettim.
hemen hemen her örgencinin yaptığı gibi boş kalan sorularıma gözümü kapatarak cevap aradım.
matematik hariç. nede olsa 20 tane işaretlemiştim.
bu işlemde bittikten sonra kafamı kaldırıp sınıfa baktım.
sanırım biraz erken bitmişti sınav benim için.
binler hala ter döküyordu.
çatır çutur soruları çözen tiplere hep imrenmişimdir içimden bin diyerek.
ama o an onlar bana imreniyordu

-vay amk herif bitirmiş ya lan
-gibiyim ya adam zeki kesin. gibi daşşağı yaya yaya çıkıyo.
Bu üniversite sınav cıkışlarında artık banko olan bişey vardı benim için

-‘sınav nasıldı evlat kolay mıydı sorular’
-‘nasıldı sorular çocuğum yapabildin mi’
Gibi sorulara hazırlıklıydım 3. Kez girdiğim için.
Soran herkese ‘çok zordu teyze, matematik çok kastı amca’ diyip yardım kalabalığı.
içimdende ‘amk girinde görün gib var içerde.
zor amk zor.
hayat zor sorular mı kolay olacak gibtiğim memlekette‘diyerek evimin yoluna düştüm

-naptın amk ya nerdesin olum diyen ufuk abiye gururla
-iyiydi ya öyle kolay gibiydi diyerek devam ettim.
Kolaymıydı acaba gerçekten.
2 sene dershaneye gidip 2 yıllık okul kazanan biri için hiç çalışılmamış bir sınav
kolay olabilir miydi gerçekten ?
sanırım kolay değildi ama
taktik doğruydu..

mola panpalar

panpalar. mola bitti devam mı?

Sınav sıkıntısını atlattıktan sonra
artık ailemin yanına dönmem gerektiği için eşyalarımı topladım.
mahalledeki yaşlı amca ve teyzelerin ellerini öpüp
ufuk reizden helalliği alıp yola koyuldum
.şimdi yeni bir sınav beni bekliyordu.
aile içi sorumluluk sınavı.

Babama anlatmıştım az çok durumu
-baba bak liman yapıyorsunuz 2 yıllık deniz liman işletmeciliği var
okul biter gelir başlarım aldırırsın sen işe
-iyi oğlumda bu bölüm bitirsende aldırırım işe sıkıntı değil o
-ama o bölümü okursam yükselebilirim müdür olurum belki

Diyerek Antalya da boşa harcadığım 2 yılın üstünü kapatmaya çalıştım.
ağustosa kadar vaktim vardı.
okul ne oldu mezun olabildin mi diye sorarlarsa bir şekilde topu taraftara atmam gerekirdi.
taraftarı bulmuştum.
babamın yanında işe girip orda çalışanlar benim en büyük destekçim olacaktı.
artık benden büyük insanları nasıl yönlendirebileceğimi öğrenmiştim.
ama bu annem ve babama pek sökmediği için başkalarında denemem gerekirdi.
denedim ve oldu

işe başladım. antalya nın temmuz sıcağında sabah 8 akşam 6 kazma, kürek toz toprakla uğraşıyordum artık.
iş ne kadar zor olursa babam o kadar zevk alıyordu sanki.
o işçilerin başında
kliması püfür püfür üfleyen arabasının içinden işçilere ’bunu al şunu al çalışınnn uleynnn ‘ derken
bana da ‘aferin çalış çalışta kalemin kitabın değerini anla’ diyordu.
bende kendi elimde kazmayla kendi mahkememde kendimi yargılıyordum.
Oturuma ara verildiğinde de kaş’ın güzel renkli ,tertemiz denizinde keyfimi yapıyordum tabi.

Günler haftalar geçti ve puanlar açıklandı.
o gün beklide hayatımın en heyecanlı günüydü.
bakirliğimi bi amlıya kaptırmak beklide bundan heyecanlı değildi.
çünkü puan kötü gelirse amlı devri son bulacak toz toprak bana kavuşacaktı.
puan iyi gelirse amlılar ve daha birçok fırsat kaldığı yerden devam edebilecekti.
o gün gibmeyip yarına bıraktığım karıların, içmeyip yeter dediğim biraların,
okumuyorum deyip kaldırıp attığım kitapların değerini bir kez daha anladım.
ama dedim ya taktik bu kez doğruydu ve puanım 2 yıllıkların çok daha üstündeydi.
ben ki 2 yıllık tercih bile yapma gereksinimi duymadan 4- hatta 5 yıllık okul arar olmuştum.
tercih kitapçığı en yakın dostum gibiydi.
sarılıp uyumak istedim gideceğim üniversitedeki amlılara sarılacakmış gibi.

‘Kader varsa eğer’ dediğim anlar olmuştu çok.
ama o gün anlamıştım ki adı her neyse o vardı.
tercih yaparken sitenin sayfasında fotoğrafımı gördüm.
web cam da çekilmişti yıllar önce liseden bir sene sonra..
yanımda hayatımı buralara kadar getiren tuğçe vardı o gün.
başvuru yapmaya beraber gitmiştik.o gündü işte elini bir kez tuttuğum.
o gündü işte aşkımın zirvesi.
o gündü işte bittiğim gün.
ve o günü saniye saniye hatırlatan fotoğraf tam karşımdaydı

-elini tutabilirmiyim bitanem?( ben)
-burda kimse görmez heralde dimi (tugce)
-gören görsün artık napalım (ben)
-saçmalama ya(tugçe)

Dese bile artık beni sonsuz bi mutluluğa bırakmıştı farkında olmadan.
5 ay sonra ilk kez elini tutabilmiştim ya sıkıca,
ellerimiz terlemişti ya,
gözlerine baktığımda benim kadar sevdiğini hissetmiştim ya ,
işte o andı benim son mutlu anım.
o yoldan dönerken bile tutamamıştım elini.
bir kez tattırmıştı ya bana o duyguyu artık kulu olabilirdim onun o anda. olmuştumda.
aşkla beslenen bir kızın kanla beslenen bir vampirden tek farkı dişlerini göstermemesidir.
göstermiş olsa da fark etmemiştim zaten gözlerine bakmaktan..