hepsini sen yaptırdın

buralarda yeniyim ama anlatacak çok şeyim var.
bi kız bi erkeğin hayatını ne kadar değiştirebilir?
dinleyen olursa bişeyler anlatmak lazım.. panpalar?

Ve sonunda o gün gelmişti.
9 tercih yapmıştım.
lisedeki binlerin olmadığı bi yer yazmamıştım.
yalnızlık artık benim için lise arkadaşımın olmadığı zamanlar demekti.
dostluğun lisede kazanılan sonrada gibtin sene karşılaşmayacağın bir şey olduğuna kanaat getirmiştim.
öyleydi hep.
sıkıntımı çözen eğlendiğim insanlar hep eski arkadaşlarım dostlarımdı.
biliyordum onların bana iyi geleceğini.

‘Kader varsa eğer’ dediğim anlar olmuştu çok.
ama o gün anlamıştım ki adı her neyse o vardı.
tercih yaparken sitenin sayfasında fotoğrafımı gördüm.
web cam da çekilmişti yıllar önce liseden bir sene sonra..
yanımda hayatımı buralara kadar getiren tuğçe vardı o gün.
başvuru yapmaya beraber gitmiştik.o gündü işte elini bir kez tuttuğum.
o gündü işte aşkımın zirvesi.
o gündü işte bittiğim gün.
ve o günü saniye saniye hatırlatan fotoğraf tam karşımdaydı

@8 sene olmuş 2012... 2012 amk ya...
http://www.incicaps.com/bry-amk.png

Dese bile artık beni sonsuz bi mutluluğa bırakmıştı farkında olmadan.
5 ay sonra ilk kez elini tutabilmiştim ya sıkıca,
ellerimiz terlemişti ya,
gözlerine baktığımda benim kadar sevdiğini hissetmiştim ya ,
işte o andı benim son mutlu anım.
o yoldan dönerken bile tutamamıştım elini.
bir kez tattırmıştı ya bana o duyguyu artık kulu olabilirdim onun o anda. olmuştumda.
aşkla beslenen bir kızın kanla beslenen bir vampirden tek farkı dişlerini göstermemesidir.
göstermiş olsa da fark etmemiştim zaten gözlerine bakmaktan..

O günleri fotoğrafa baktıktan sonra şöyle bir geçirdim gözümden.
ne kadar değiştim dedim kendime..
halbuki bu daha başıymış olayın.
ben daha hala safmışım doğduğum gün kadar..
taktik ne olursa olsun rakibin kalbine oynuyorsa kaybeden olursun..

http://www.incicaps.com/anlat-panpa-dinliyoruz.swf
anlat panpa dinlemedeyiz...

-elini tutabilirmiyim bitanem?( ben)
-burda kimse görmez heralde dimi (tugce)
-gören görsün artık napalım (ben)
-saçmalama ya(tugçe)

Okulun tuvaletine girdikten sonra sıkıntı olduğunu fark ettim.
3 numaradan biraz uzun olan saçlarımın sağa sola anlamsız yatışı,
yüzümde hala çekyatın izleri,
yağ birikintisinden farksız çapaklarım ve sapsarı dişlerimle
sıkıntı tam olarak bendim..

oyun benim için artık zor değildi.
kurallarım belliydi
'yalan, inkar,güzel sözler..'
yeni bi kız bulmak için biraz aramam gerekti.
bulamadım.
ozaman hızlı oyuna ara vermek gereksizdi.
atmıyordum yokuş aşşağı inerken vitesi boşa,
ibreyi sonda görmeliydim.
yol belliydi.
tuğçe.

-rahat ol kardeşim sıkma kendini en kötü buradaki okulu bitirirsin (ufuk reiz)
-canını sıhma goçum Allah yardım eder hele sen gayret et(bakkal Ahmet)
Sadece bu gaz ve çözdüğüm posta denemesiyle gelmiştim buraya.
herkes sanki farkındaydı koftiden geldiğimin.
herkesin gözü üstümdeydi.
herkes bana bakar olmuştu bahçede.
-bu sabah ya çok yakışıklıyım yada bi sıkıntı var diye geçirdim içimden.

üç-dört gün kalıp fatma ya veda etmiştim.
-gitmem gerek artık okulum var. çok boşladım biliyosun ' diyerek
yeni hedeflere yoğunlaşma isteğimi gizlemiştim.
gerek yoktu gizlemeye. görse bile inanmazdı artık.
ama ben oyunu kusursuz oynamak istiyordum.
eskişehire döndüm.

bir iki gün daha kalıp eskişehire döndüm.
o geceden sonra görüşmedik tuğçeyle.
mesajlaştık.
destek olacağımı söyledim
yardım edecektim pgibolojik daralmalarına.
ama istediğim kadar olurdu bu.
elini bırakabilirdim her an
sıkılabilirdim bu oyundanda.
öylede oldu.
beni boşa oyaladığını, hiçbirşeyin düzelmeyeceğini söyleyip uzamıştım yine hayatından.
artık böyleydim.
aynı şekilde 'fatma yürümüyor artık ayrılalım'demiştim eskişehire dönünce.
sıkılmıştım ikisindende.
ama yalnızda kalamıyordum aynı zamanda.
fatma eskişehirde olsaydı belki mutlu olabilirdik.
ben ona 'deli gibi aşık' durumunda değildim.
ama o öyleydi bana karşı.
sayfalar dolusu mesaj attı.
koltuğa uzanmış okuduktan sonra
'peh' dedim sadece.
benim yıllarca yaşadığımı sanki çok kısa bir sürede yaşamıştı.
ben yaşatmıştım.

vay o.ç niye takmıyorsun beni zoruma gitti amk

ikisi haricinde yaşadığım bi hayatta vardı tabi bir yandan.
okuluma gidip biraz ders dinleyip sınıfı geçmem gerekiyordu.
düzen şarttı.
panpamla evimizi tutmuştuk çoktan.
hatta artık donmuş su borularımız ve giderimiz bile vardı.
eskişehirin sinirleri zorlayan soğuğu, biz evde yokken baş göstermişti
ev artık kullanılamaz haldeydi.
benim odam bina boşluğuna bakıyordu.
işemek zorundaydık. klozet dolunca vileda kutusunun yardımıyla benim camdan aşşağı döküyorduk.
sefaletin ağa babası bizim evdeydi artık
sıçmak ve duş almak artık 2 günde bir yapabildiğimiz,
zaruri ihtiyaçlar arasında zirveye oturan faaliyetlerdi.
ısınmak ve yemek bile artık keyfi sayılabiliyordu.
bu evde kalamazdık
ev arama işlerine tekrar girdik.
bu kezde çok sürmedi bulmamız.
okula daha yakın daha güzel bir evdi.
yerleştik ve hayatımız düzene girmeye başlamıştı.
doğalgazımız vardı artık.
istediğimiz yemekleri yapabilecek seviyelere çıkmıştık.
herşey iyiydi
sadece biraz yanlızlık vardı.
o da hep vardı.

'abi hesabı alırmısın? bide 57 tane çay var bizim' diyerek gönlünü alıyordum adamın.
bir yandan üzülüyordum adama.
beni bilseydi menülerden kaldırırdı heralde sınırsız çay ibaresini.
ama mutluydu, gülümsedi.
çıktık ve yürümeye başladık iskeleye doğru.
hava kararmıştı nerdeyse.
iskeleye bırakıp bizim binlerin yanına gidecektim.
gönderdim.
artık oda özgür bir güvercin gibiydi.
ama bensiz, sahipsiz..
aç kalacağını biliyordu uçarken gökyüzünde.
artık hakimde avukatta ben değildim.
kendisiyle yüzleşme vaktiydi.
gerçekleri, yaptıklarını hatırlayıp pişmanlık duyma vaktiydi.
' nasıl etsemde sahip olsam tekrar' diyordu içinden.
bakışları onun yüze vurumuydu.
hatırladığı şey benim ona ne kadar aşık olduğumdu.
onu deli gibi seven ben vardım bir zamanlar.
ama dedim ya bir zamanlardı o.
o eski çocuğu istiyordu ama değildim.
değişim evresini çoktan aşmış, kalıplara sığmaz biri olmuştum artık.
ama bir yandanda gönlüm onu istiyordu.
herşey elimdeydi.

okuluna gittim.
gerçekten dediği kadar vardı.
üniversiteden çok liseye benziyordu bu yer.
o an şükrettim orda okumadığıma.
eskişehiri düşündüm.
okulumu.
benimkide çok iyi sayılmazdı liseli binler sayesinde.
burdan iyiydi genede.
derse girip çıkmasını bekledim.
sonra yürümeye başladık beraber.
iskeleye vardık.
'napalım bırakıyım seni'
'gelsene sende'dedi
o an anlamıştım.
dün kurduğum her şey kanıtlanmıştı.
artık bana kalmıştı cevap hakkı.
bendim yönümüzü veren.
'tamam olur' diyip geçtik karşıya.

biraz ortadan daldım bin aradan ne kadar zaman geçtikten sonra tekrar görüştünüz diye sormak isterim

kahvaltı yapacaktık. karnım açıkmıştı beklerken.
yürüyorduk. beşiktaşın arka sokaklarında daha önce bizim binlerden
biriyle gittiğim kahvaltı mekanı vardı. oraya gittik.
güzel yerdi. ucuz ama etkiliydi.
çok para harcayabilmeme rağmen yinede pahalı yemeklere anlam veremiyordum.
o yüzden bu mekan tam benlikti.
oturduk karşılıklı.
'gazeteleri uzatsana' dedi
kartlar bendeydi.her şekilde oynamak istiyordum kartlarımı.
'bekle herşeyin sırası var' dedim.
gülümsedi 'tamam' dedi ve sustu.
menemen ve kahvaltı tabağını söyledik.
tam bir öğrenciydi karşımda.
bense patron gibiydim.
'kaç gündür yumurta yiyorum ya' dedi.
sefalet içindeydi. borç batağındaydı.
bende öyle sıkıntılar yoktu.
bana kadar param vardı. borcum yoktu.
antalyadayken bende onun gibiydim.
ama artık değil.

bizim binlere geçtim ordan.
yarın gene buluşacaktık.
okuluna gidecektim bu kez.
görmek istiyordum 'berbat yaaa' dediği o yeri.
istanbuldaki bi okul ne kadar berbat olabilirdi acaba.
binlerden biri en yakınımdı.
anlattım olan biteni onada.
o da dinledi
istiyorduki mutlu olayım..
benden çok istiyordu belki.
en azından eski halimi istemiyordu.