hepsini sen yaptırdın

Diyerek Antalya da boşa harcadığım 2 yılın üstünü kapatmaya çalıştım.
ağustosa kadar vaktim vardı.
okul ne oldu mezun olabildin mi diye sorarlarsa bir şekilde topu taraftara atmam gerekirdi.
taraftarı bulmuştum.
babamın yanında işe girip orda çalışanlar benim en büyük destekçim olacaktı.
artık benden büyük insanları nasıl yönlendirebileceğimi öğrenmiştim.
ama bu annem ve babama pek sökmediği için başkalarında denemem gerekirdi.
denedim ve oldu

işe başladım. antalya nın temmuz sıcağında sabah 8 akşam 6 kazma, kürek toz toprakla uğraşıyordum artık.
iş ne kadar zor olursa babam o kadar zevk alıyordu sanki.
o işçilerin başında
kliması püfür püfür üfleyen arabasının içinden işçilere ’bunu al şunu al çalışınnn uleynnn ‘ derken
bana da ‘aferin çalış çalışta kalemin kitabın değerini anla’ diyordu.
bende kendi elimde kazmayla kendi mahkememde kendimi yargılıyordum.
Oturuma ara verildiğinde de kaş’ın güzel renkli ,tertemiz denizinde keyfimi yapıyordum tabi.

Günler haftalar geçti ve puanlar açıklandı.
o gün beklide hayatımın en heyecanlı günüydü.
bakirliğimi bi amlıya kaptırmak beklide bundan heyecanlı değildi.
çünkü puan kötü gelirse amlı devri son bulacak toz toprak bana kavuşacaktı.
puan iyi gelirse amlılar ve daha birçok fırsat kaldığı yerden devam edebilecekti.
o gün gibmeyip yarına bıraktığım karıların, içmeyip yeter dediğim biraların,
okumuyorum deyip kaldırıp attığım kitapların değerini bir kez daha anladım.
ama dedim ya taktik bu kez doğruydu ve puanım 2 yıllıkların çok daha üstündeydi.
ben ki 2 yıllık tercih bile yapma gereksinimi duymadan 4- hatta 5 yıllık okul arar olmuştum.
tercih kitapçığı en yakın dostum gibiydi.
sarılıp uyumak istedim gideceğim üniversitedeki amlılara sarılacakmış gibi.

‘Kader varsa eğer’ dediğim anlar olmuştu çok.
ama o gün anlamıştım ki adı her neyse o vardı.
tercih yaparken sitenin sayfasında fotoğrafımı gördüm.
web cam da çekilmişti yıllar önce liseden bir sene sonra..
yanımda hayatımı buralara kadar getiren tuğçe vardı o gün.
başvuru yapmaya beraber gitmiştik.o gündü işte elini bir kez tuttuğum.
o gündü işte aşkımın zirvesi.
o gündü işte bittiğim gün.
ve o günü saniye saniye hatırlatan fotoğraf tam karşımdaydı

-elini tutabilirmiyim bitanem?( ben)
-burda kimse görmez heralde dimi (tugce)
-gören görsün artık napalım (ben)
-saçmalama ya(tugçe)

Dese bile artık beni sonsuz bi mutluluğa bırakmıştı farkında olmadan.
5 ay sonra ilk kez elini tutabilmiştim ya sıkıca,
ellerimiz terlemişti ya,
gözlerine baktığımda benim kadar sevdiğini hissetmiştim ya ,
işte o andı benim son mutlu anım.
o yoldan dönerken bile tutamamıştım elini.
bir kez tattırmıştı ya bana o duyguyu artık kulu olabilirdim onun o anda. olmuştumda.
aşkla beslenen bir kızın kanla beslenen bir vampirden tek farkı dişlerini göstermemesidir.
göstermiş olsa da fark etmemiştim zaten gözlerine bakmaktan..

O günleri fotoğrafa baktıktan sonra şöyle bir geçirdim gözümden.
ne kadar değiştim dedim kendime..
halbuki bu daha başıymış olayın.
ben daha hala safmışım doğduğum gün kadar..
taktik ne olursa olsun rakibin kalbine oynuyorsa kaybeden olursun..

Ve sonunda o gün gelmişti.
9 tercih yapmıştım.
lisedeki binlerin olmadığı bi yer yazmamıştım.
yalnızlık artık benim için lise arkadaşımın olmadığı zamanlar demekti.
dostluğun lisede kazanılan sonrada gibtin sene karşılaşmayacağın bir şey olduğuna kanaat getirmiştim.
öyleydi hep.
sıkıntımı çözen eğlendiğim insanlar hep eski arkadaşlarım dostlarımdı.
biliyordum onların bana iyi geleceğini.

O anı tekrar yaşamak üzereydim.
o an dediğim sonuç anı değil.
o amk sitesinin o sabah yoğunluğundan dolayı hata verip durmasıydı.
bi kaç denemeden sonra tc mi girip sonuca ulaşmak üzereydim.
ve gördüm. hayatımda yeni bir sayfa olan o sonucu gördüm.
yaşadığım şey sevinç değildi mutlulukta değildi.
içim buruktu nedenini bilmiyordum.
sanki bütün gün hata verse daha mutlu olurmuşum gibi hissettim.
fotoğrafa baktım.
sarı siyah çizgili bir hırka.
boğazı eskilikten dolayı şarkmış,
güneş altında rengi açılmış sarı bir tişört.
Aklıma geldi

-‘Allah herkese hak ettiğini verir’ yazdım ve yolladım tuğçeye.
haketmişmiydim bilmiyorum ama kazanmıştım 4 yıllık bir universite.
son tercihimdi Eskişehir ama olmuştu işte.
ordada vardı eski akadaşım.
ede vardı.
hatta antalyada okurken söz bile vermiştim hıçkırarak
-ede çok yalnızım. sana söz veriyorum ne olursa olsun senin yanına gelicem 2 sene sonra’ diye .
sözümüde tutmuştum artık.
beni eski bi dostumdan ayrı koyan şey sadece zamandı artık.
oda geçiyordu biliyordum.o da bilmeliydi.
aradım

-ede kazandım bil bakalım nereyi
-nere ede hayırlı olsun
-eskişehir edem’ dedim.
sanki o bile sevinmemişti.
sanki kazanmam iyi değil kötü bir şey olmuştu bi anda.
diğer arkadaşlarımıda aradım.
sevinenlerde oldu tabi.

Babam ilk olarak istemedi gitmemi.
ama ısrarlara dayanamayarak kabullendi.
tuğçede mesaj attı nereyi kazandın diye.
söyledim. onunda aynı yeri söylemesini istedim bi an.
sanki yaşattıkları yetmezmiş gibi.
ama aynı yer değildi.
yakında değildi uzakta.
sevinmedim kazanmasına.
içimden hain bi ses ‘kazanmış bin gene ezemedin’ dedi.
taktik iyiydi nede olsa..

‘Eskişehir öğrenci şehridir,
karı kız boldur orda,
barlar falan iyidir ortam iyi yere düştün valla’
diyen arkadaşlara inanarak olduğum yeri sevmek istedim.
ama daha başlangıçta eskişehirin en büyük sıkıntısını yaşamaya başlamıştım.
ev bulmak.

Daha önceki yıllarımda yurtta kaldığım için babamı ev tutmamda ikna etmek zor olmadı.
edeninde burada olması onla beraber kalacak olmam işleri kolaylaştırdı.
seneler sonra dostlarımdan birinin yanındaydım artık.
ama ekgib çok şey vardı.
Ufuk reiz, Ahmet bakkal, raziye teyze, Mehmet amca. alışmıştım sevmiştim onlarıda.
artık hayatımda öyle kimse yoktu yaşına hürmet edebilceğim.
memleketin hepsi üniversiteli bin doluydu ve ben 2 yıl üniversite okuyup buraya gelmiştim.
ortamı ve kendimi bildiğim için buradaki binlerin benim gibi olduğunu düşündüm bi an.
eğer öyleyse sıyrılmam biraz zor olabilirdi.

Reserved

Bir iki haftalık misafir kaldık bi evde.
ama pek misafir gibi olmadık.
evde kalan iki dansçı bin evi bırakıp kayboldular.
ben ede ve seküriti(security) metin eve çöktük bi ev bulana kadar.
eskişehirin ortdıbının antalyadan farklı oldugunu
23 yaşındaki dansçı binin odasındaki meyçır(mature) kilodunu görünce anladım.
kırmızı ve kocaman olan o kilot ortamın sınırların üstünde olduğunu gösterdi.
acaba binler yeşil bitkiyi içerek evde sex partisimi yapıyorlardı?

okumadim

Eskisehirde olman bu hikayenin okunurlugunu dahada arttırdı benim icin panpa

okudum resevemi alayım çok uykum geldi okurum panpa ama hızlı yaz geldiğimde bitmiş olsun lan

panpalar bu gece bu kadar.iyi geceler. görüşürüz.