Hani derler ya en aptallar aslında en mutlu insanlar diye...

Bazen haberleri izlememek, kötü şeylere sağır olmak, tecavüzleri, savaşları, gündemi görmezden gelme fikirleri belki bu şekilde arada görmezden gelmek, kendimi kötü olan her şeye kapatmak, kısacası arada aptal olmak ❗ belki sır burada mutlu olabilmek için.

Ama hayır bu çözüm değil. Hayatım boyunca hep çözüm odaklı bakmaya çalıştım. Soruna odaklanıp da melankolik biri olmak da bana göre değil.

Biri üzüldüğünde aslında herkes üzülür. Sokakta hiç tanımadığımız biri ölse yine üzülürüz. Yani tüm insanlığı bu şekilde düşününce görünmez evrensel duygular ipi ile tutunuyoruz hayata.

Hani büyük şair Nesimi 'Ben Allah'ım'' dediği için canlı canlı derisi yüzülerek öldürüldü ya onun gibi.

Tanrı, ilah, Allah, evren adına ne derseniz diyin aslında aramızda görünmez ipler bizi resmin büyük parçası haline getiriyor.
Neden giyiniyoruz? Neden sokakta cinsellik yaşanmıyor? Neden herkes kalabalıklar arasında bağıra çağıra haykırmıyor? işte tüm bunların cevabı tam da burada. Birbirimizi görünmez iplerle bağlayan güç toplumu tanrılaştırıyor. Topluma tapıyoruz. 'Sonra millet ne der?' kafası

Toplum tanrı ve herkes tanrının bir parçası. Dolayısıyla 'ben tanrıçayım, Allahım' diyen beyinlerin hayatı çoktan bitirdiğini üzerine tez yazdığını bununla ilgili kitaplar bastığını da unutmayın.