hepimiz bir hikaye için toplanıyoruz

şimdi arkadaşlar durum şu bu anasını gibtiğim yerinde durmadan önüne gelen huur çocuğu bir hikaye anlatıyo
bizde durmadan onlara bakıp duruyoruz neden kendi hikayemizi kendimiz yazmıyoruz

olay şu;

herkes bişeyler yazıcak ve diğerinin hikayesini devam ettiricek ama öyle uzun değil küçücük olaylarımızı birleştirip kocaman bir anladınız hadi başlıyalım

-

o kadar fazla okudumki anasını gibtiğim hikayelerini beynim amcıklanmıştı bende sinirlenip laptobun kapağını kapatıp çıktım gittim odadan
mutfaktan başka gidecek yerim olmadığı için mutfağa doğru yol aldım mutfakta kendime bir bardak çay demleyip nedense gibebilceğim kızları düşünmeye başladım sonrada balkona çıkıp acaba kimleri gibebilirimki diyip derin düşüncelere daldım üniversiteye yazılıcaktım önümde daha çok yıl vardı...

-

hadi aslanlar yardırın

kendi espri anlayışımızı kendimiz yaratıyoruz her an herşey olabilir ??? tam o anda

sonra kimsenin beni dinlemediğini farkedip neden intihar etmiyorumki zaten bu hayatın ne anlamı varki diyip düşünmeye başladım ?
okula gidicektim kız gibicektim bir sürü şey yapıcaktım ama hayatıma neden devam etmem gerektiğini bir türlü anlayamıyordum..
ardından bilgisayara geçip yazmaya karar verdim tam o sırada annem sabah yedi buçukta uyanıp sınava gitcen ne yapıyosun hala dedi
düşünsenize ben varoluş sancılar çekerken neden yaşamam gerektiğini düşünürken annem kalk yat diyip beni azarlıyo
şimdi bi annemi bide kendimi karşılaştırmam gerektiğini anladım dahası bu dünyada yalnız olmadığımı anladım..

uyandığımda rüyada öldüğümü farkedip başımdaki laptoba uzandım

hemen arşivimdeki en kral ferreyu açıp asılmaya başladım boşaldığımda rahatlamıştım

tam o sırada telefonum çaldı

arayan babamdı nerdesin lan sen ?

diyince şaşırdım adam yan odadaydı bense odamda herzamanki gibi yatıyordum

çabuk giyin dışarı çıkıyoruz diyince beynimden vurulmuşa döndüm hemen kaptım çoraplarımı kapattım kemerimi artık hazırdım

kapımı açtığımda babamı elinde ak47 ağzında g3 mermisi belinde canik55 mermilerini görünce birden şaşırdım

babamın eski bir albay olduğu gelmişti o an aklıma ve beklenen günde gelmişti ülkeyi kurtaracaktık...

nereye baba pis pkklıları vurmaya gidiyoruz dediğimde hayır ben dağa çıkıyorum sende benimle geliyorsun dedi

bu cümleleri duyunca beynimden vurulmuşa döndüm babamın günlerdir hewal tv'yi neden izlediğini şimdi anlamıştım

hayır ben gelmiyorum diyip kapıyı kapattım

tam o sırada kapıya içeri bi fb yedim hemen attım kendimi balkona balkondanda bahçeye

bahçede kimi göreyim çocukluk aşkım şeyma

ne yapıyorsun burda diyince bilmiyorum burası neresi tepkisini duyunca

beynimden vurulmuşa döndüm çocukluk aşkım şeymanın şizofrenisi ilerlemiş ve tam bir şizofren olmuştu artık

birden beynim farklı çalışmaya başlamıştı

ben türkiye pkk ellerim babamın g3 mermisi izlediğim ferrelar gibtiğim kızlar hepsi şeymanın hayalimiydi yani ??? aman allahım

zor durumlar için yanımda taşıdığım incili açıp okumaya başladım karanlıktı ama yinede okuyabiliyordum

sonra karanlıkta göremiyceğimi düşünüp okumayı bıraktım hemen şeymaya döndüm şeyma şeyma diye bağırdım

şeyma yoktu evimizin ışıklarıda kapanmıştı acaba rüyamı görmüştüm yine

hayır rüya değildi bu olamazdı gerçekti bahçeden çıkıp koşmaya başlamıştım çok korkuyordum

yıllar önce karşı komşu ayten ablanın gibiştiği bahçıvan abdulbakinin sesini duydum

aman allahım gerçek olamazdı imkansızdı sese doğru koşmaya başladım gecenin köründe abdulbaki abi domates satıyordu

fiyat etiketinin üzerinde " size ücretsiz hayatlarınızla ödediniz zaten " yazısını görünce tekrar beynimden vurulmuşa döndüm

abdül abinin yanına gidip abdül abi biz ölümüyüz diye sorucakken ilerden boynuna saplanmış ayten ablanın meşhur ghinzu marka bıçağını gördüm

korkudan altıma işemiştim evet ve titriyordum hemen koşmaya başladım ayaklarımda ayakkabının olmadığını farkettim...

beynimde hep koşuyon hep koşuyon diye bi ses dönmeye başladı ve durup oturdum

düşünmeliydim birşeyler yapmalıydım bir çıkış yolu bulmalıydım bu cehennemden

neden böyle bir oyunun içindeydim yoksa gerçekmi oyundu yoksa oyunmu gerçekti ???

oyunu gerçeği bırakıp birden antalyada gibtiğim kızı düşünmeye başladım

ben gerçekten antalyada o kızı gibmişmiydim peki nasıl oluydu binlerce karakterimmi vardı benim o kızı nerden hatırlıyordum ???

herşeyi gibtir edip gerçekten gerçeğe dönmeye karar verdim ve bilgisayardan kalkıp yan odadaki ciks kölemin yanına gittim
vücudu tamamen lateks deriyle kaplanmış halde odaya diktiğim iki ağacın ortasında bağlı bi şekilde oturuyodu
ağzından salyalar akıtmaya başlamıştı saatlerdir mamasını vermiyordum doyurmalıydım...

mamasını hazırladıktan sonra ellerini çözdüm ve yemeğini yemesi gerektiğini yoksa hastanabileğini güçsüz kalabilceğini anlattım ona

beni bir kedi gibi dinliyordu neden böyle davrandığımı onu neden bu şekilde doyurduğumu anlayamıyordu

kölenin önüne diz çöküp bağardım " neden hiç kimse anasını gibtiğim başlığını devam ettirmiyo neden "
köle onu neden damarlı yarrrağımla doyurmadığımı anlayıp merakını gidermişti
ağzı kapalı olduğundan konuşamayan kölemin ağzını açıp konuşması gerektiğni söyledim
gerekirse ona bir üyelik alıp sözlüğe sokucaktım...