o zamanlar gençtim.ne anlatayım bilmiyorum ki.kafam allak bullak. gençliğinde verdiği gazla insanlarla savaş halindeydim. beyler anlarsınız siz de.sanki bütün dünya bana düşmandı. oysa ben çok masumdum.14 yaşında babamın beni çalıştırmasıyla anladım hayatın masum olmadığını. herkes düşmandı birbirine. gülüyorlardı birbirlerin yüzlerine. gerçekler öyle değildi. dağın başında yalnız kaldığınızı düşünün beyler etrafınızda kurt sürüsü olduğunu. işte ben öyle hissediyordum. dostlar mı? onlar yoktu kardeşlerim.yok olmuşlardı hepsi.yok

ne arkadaşım vardı ne sevgilim.ben bu yaşıma geldim bir kere o filmlerdeki mutluluğu yakalayamadım beyler. belki de mutluluk sadece peşinde olduğumuz bir şeydir. belki de hiç yakalayamayız onu sadece onu ararız.ne bileyim işte belki de suç benimdi. pislik bir karakterim vardı belki de.hala öyleyim dostum yoktur. hayata bakış açımdan dolayıdır.ben en çok kış ayını severim beyler. kış bana mutluluk verir. neden diye sormayın belki kışın yalnızlığı mutlu ediyordur beni.yaz benim için fazla ışıklı. ölmek istiyorum beyler. fakat o kadar cesaretim yok.

bak aklıma geldi. küçükken memlekete gitmişiz ben de dışarı çıktım.yaz sıcağı kuzenle salak salak işler yapıyorum. çocuğum amk benim işim bu salak salak işler yapmak değil mi.almışız pet şişeleri ben kuzene kuzen bana su atıyor.o sıcakta öyle eğlenmiştim ki anlatamam. eğlendim dememe bakmayın o kötü his ben kendimi bildim bileli var.eve döndük kuzenin annesi güle oynaya çocuğunu temizledi. annem bana çekiç fırlattı beyler çekiç. benim ailem filan yok kusura bakmayın.

benim bi küçük odam var. daracık bir oda. burası benim krallığımdı ama. istediğim gibi davranıyorum orada. yatıp müzik dinliyorum zaman zaman ağlıyorum beyler. sözlük yokken ben kendime anlatıyordum bunları. hayaller kurup yatıyordum. bazen bi işadamı oluyordum bazen ünlü bir komutan. bazen başbakan olup ismim altın harflerle yazılıyordu tarih kitaplarına. gerçekte mi? gerçekte bir hiçtim. geçenlerde sözlükte bir cümle gördüm.bir insan iki kez ölür bir ruhu ayrıldığı gün iki ismini bilen son kişi öldüğü gün diye.ben ölsem hiç yaşamayacaktım ki.kimim ki ben ölsem kime ne yaşasam kime ne?

offf. sizi de sıkıyorum belki ama anlayın beyler.ne arkadaşım var ne sevgilim.bu yaşımdayım hala saatlerce sözlükte takılırım.ne yapacağım ki başka? lisede de öyleydim dershanede de ünide de.ben bendim her yerde. canım sıkılınca inip sahile bi sigara yakarım. özellikle hava hafif yağmurlu ve soğuk olur ya işte o çok hoşuma gider. benim tek dostum sahildeki bank beyler. lisede bi kıza aşık olmuştum.o da biliyordu aşık olduğumu bakışlarından anlıyordum. nasıl açılacaktım ki.sınıftaki ezik çocuk onun gibi bir kızla peh. belki daha çocuktum o zamanlar ama acı çekiyordum.bu aşk acısı filan değildi beyler.

sınıfta o kadar mutsuz değildim ama. küçükken hababam sınıfını izlerdim.ne kadar mutluydu orada insanlar. hepsi gülüyordu beyler.ben hiç öyle gülemedim. içten gülüyor ya hani insanlar. keşke öyle mutlu olsaydım. keşke benim de oturup dertleşeceğim adam gibi adam dostlarım olsaydı.ben her şeyimi feda etmeye hazırdım beyler.her şeyimi. sırf konuşmak için.ama diyorum ya hepsi etrafımı sarmış kurt sürüsü gibiydi. belki de bana öyle geliyordu. küçükken babamdan sürpriz yumurta istemiştim. vurmuştu bana beyler. belki mutlu olacaktım o yumurtadan çıkan oyuncakla. korkuyorum beyler. korkuyordum.

ilkokulu hatırlamıyorum. sadece şunu hatırlıyorum. eski tahtaları bilenler bilir. hani şu tebeşir kullanılan. onların altında silgi ve tebeşir koymak için bir yer vardır. tenefüste arkadaş onunla oynarken kırmıştı. hoca geldiğinde bi tane huur çocuğu benim yaptığımı söylemişti.ben yapmamıştım beyler. size yemin içerim ki ben kırmamıştım o tahtayı. bana vurmuştu hoca. kıran arkadaş susmuştu.ben o gün anladım o hababam sınıfının sadece film olduğunu. kırmışlardı benim içimdeki mutluluğu.

benim içimde kötü bir his var beyler. sanki böyle kalbime bir şey çökmüş gibi kalbim tutulmuş. çok kötü hissediyorum geçmiyor bu his. ölmek istiyor insan. nasıl anlatayım ki.kollarım titriyor beyler bu his yüzünden. uykum gelir uyurum saatlerce. uykuda da rahat yok ki.hissedersin yine o hissi. kötü kötü rüyalar görürsün. bizim gibilere bu dünyada yer yok beyler. uyku da haram yaşamak da.

çok yorgunum beyler. hayat beni çok yordu. intihar edeyim diyorum saçma geliyor intihar etmek. içimden bir ses dur savaş diyor. savaşayım eyvallah ama benim öyle bir yapım yok ki.ben beceremem yani. kimim ben amk? kendini bir şey sanıp yürüyenler bana hep ilginç gelmiştir.o kadar küçük bir varlıksın senin neyine özgüven amk? ne bileyim işte ben de anlatıyorum. savaşıyordum da.evde her gün kavga her gün gürültü.ben babama vuramazdıım beyler fakat o bana vuruyordu. gerçi o kadar kavga ettim onun kadar kötü vuranı görmedim.

ilkokulda bir kız vardı sınıfta beyler adı ezgi. ezgi gibi bir kızdı. böyle televizyonda görürdüm barbie bebekler vardı. aynı onun gibi çok güzeldi be.ama öyle gibiş sokuş bilmezdim ben sadece yanında olmak isterdim. kışın saçlarında hafif karla sınıfa girerdi.off ne kadar güzeldi allahım. anneme söylemiştim.o zamanlar dost sanardım ya herkesi. dalga geçmişti beyler bildiğiniz taşşak geçmişti.o gün kırılmıştı hevesim.bu dalga geçilecek bir konu muydu yani? ben önemsiz miydim? çocuktum daha beyler fakat bunları düşünüyordum.ben hala çocuklarla o şekilde konuşmam. bilirim ki onlar ilerde hatırlayacak söylediklerimin hepsini. annemin bu tavrı nasıl koyduysa bana aşık olmaktan korkmuştum beyler. ezgiye de kötü davranmaya başladım bilerek. aşk ne kötü bir şeydi be?iğrenç bir şey. hala öyleyim beyler. hala bir kızın elini tutmaktan korkarım. bilinçaltımda iğrenç bir şey olarak kaldı çünkü o.belki lisedeki kıza da o yüzden açılamadım.ben sinmiştim beyler. kışın kibrit satan kıza dönmüştüm. çaresizim köşede ateş başında oturuyorum.off

dardayım beyler kalbim sıkışıyor. insanlar sanıyor ki ben gerizekalıyım. hayır belki korkağım ama gerizekalı değilim. baskın yiyordum sürekli. sanki bi odaya koymuşlar beni duvar üstüme geliyor. insan kalbiyle düşünüyor beyler. kalbin kilitliyse sen yoksun.ben insanlara nasıl davranacağımı bilmem beyler. küçüklüğümden beri böyle bu.konuşurken kilitlenir kalırım. okulda belki arkadaşım olur diye çok darlardım insanları. onlar bana gibtir çekerdi. ortaokulda turnuva yapacaklardı. futbol turnuvası. beni takıma almamışlardı. iyyi oynardım aslında. dedim beni niye takıma almadınız.on kişi ekgib olsak seni yine almayız dediler.bu olay size küçük gelebilir beyler fakat beni yaralıyor böyle şeyler. kılıç darbesi yiyorum ölsem bari diyorum yaşıyorum. acı çekiyorum

herkes karılı kızlı hikayeler anlatıyordu.yok kanka bunu şöyle gibtim bununla şöyle yiyiştim. benim yoktu öyle bir hikayem. yaşamım evle sınırlıydı. hangi kız benimle çıkardı allah aşkına? benim kaderim buydu beyler kabullenmiştim. yalnız yaşayıp yalnız ölecektim.ahh odam ah.nelere şahit oldum şu hayatta.

bakalım ne olacaktı bu halim. herkesin birbirine düşman olduğunu anlamıştım.iki yıl böyle geçti.pek arkadaşım yoktur benim yalnızımdır. hani çocukken mahallede top oynarsın ya oraad bir çocuk vardır köşede oturan.o çocuk bendim beyler. kimse sevmezdi beni. akrabalarım benimle dalga geçerlerdi. çok zeki biri değildim belki. herkese güvenirdim. filmlerdeki gibiydi hayat. hani o neşeli günler vardı ya onun gibiydi işte benim aklımdaki hayat. herkes birbirine dost herkes mutlu. keşke öyle olsaydı. fakat insanlar acımasız kardeşlerim. düştün mü vuruyorlar bir kişi bile kalk ayağa demez.

geçtim oturdum aynanın karşısına.o zamanlar bi filme takılmıştım. fight club. ergendim işte.her şey zordu ve ben savaştığımı hissediyordum beyler. savaşan bir insanın kim dostu olmak ister ki? üniversiteye hazırlandığım sene babamla çok kavga ettim. polis filan çağırdılar. aldılar beni karakola. dedim ya dostum yoktu.ben olsam kendimle dost olmazdım. babam bile bana bunu yapmıştı. kaç kez polis çağırdığını hatırlamıyorum beyler. yanlış anlamayın babama bir kez vurmadım.o stresli yıl da bile bana bunu yaptılar. kimse düşünmedi bu adamın da duyguları var diye.

Bi kitapta sanki kendimi okuyorum amk

beyler ezgiyi hatırladım yine.ne güzel kızdı o be.evlenirdim onunla kalbim kırılmasaydı. sonradan öğrendim o da güzel bir ünide okudu.ben anlamıyorum insanları beyler.bi cafeye gidip saatlerce konuşuyorlar.bir insan bu kadar ne anlatabilir beyler? nasıl bu kadar sosyalsin amk? onlar güçlüydü beyler. hayatı doğarken kavramışlardı. lisedeyken bi gofretim olurdu ya ben arkadaşlarımın yanında yiyemezdim onu. utanırdım.sanki o çocuk eve gidip üzülecekti o gofretten alamadı diye. belki bütün hayatı boyunca o içinde kalacaktı. hani demiştim ya lisede yanımda bi bin oturuyordu diye.o bin her gün getirip sandviç yedi beyler.bir gün bile sen yemiyor musun diye sormadı. salağım ben beyler. anlamadım hayatı.

vücudum iflas etmiş bi durumda. sonbaharları seviyorum. dışarda yağmur yağarken ben kahvemi alıp burada takılıyorum. samimi bir ortam.ne yalan söyleyeyim seviyorum burayı. fakat bi dilim ekmek yiyemiyorum beyler. zaten sevdiğim kıza da açılamamıştım. gitmişti okuldan. tiyatroda oyuncuydu. sırf onun için film izlemeye başlamııştım. bana çok sıkıcı gelirdi film izlemek.kim bir koltukta 2 saat oturmak ister amk? bilmiyorum yoruldum.

soruyorum kendime ulan ben çok kötü bir insan mıyım diye. sonra çevremdeki insanları izliyorum hepsi gibici.en ufak bir çıkarlarında hemen adam satarlar. ilginçtir bu adamlar çok sevilir amk.ben aslında anladım beyler nasıl sevileceğimi. fakat öyle biri olamam ki ben.ben benim işte. içime kar yağıyor beyler. kalbim acıyor.

bunlar nasıl beceriyor bu kadar mutlu olmayı? herkes gülüyor herkes mutlu. hepsinin kendisine göre çevresi var.ben yalnızım. aslında yalnızlık o kadar koymuyor bana. insanların bakış açısı sinirlendiriyor beni.ne yapalım kader böyle.

dershaneye yazılmıştım lise için.ben karşımdaki insana çok değer veririm beyler.ne bileyim çok büyük insanlarmış gibi hepsi benden değerliymiş gibi gelir bana. dershanedeki çocuklar da bana öyle geliyordu. bundandır belki hep dalga konusu bendim dershanede. salak çocuktum oradaki. size yemin ederim beyler ben salak değildim. içim ağlıyordu o çocuk halimle. ağlıyordum gizlice eve gelince.ama seviyordum yine de o çocukları.ne bileyim belki beni adam yerine koyuyorlardı o yüzdendir.