hayatımızdaki mutlulukları sayalım mı?
nadir mutluluklar, gerisi hep kaybediş, hep üzülmeden ibaret değil mi?
lan mutluluk sayımız cok az
dönüp bakıyorum
daha cok acı var hep

mutsuzluk paylaşılır, mutlu olmak nekadar nereye kadar..

ben günde en az 3 kere mutlu oluyorum sonra üzülüyorum. ilk başta eğlenceli geliyor, zevk alıyorum ama sonra düşünüyorum neden bu kadar yalnızım, neden gerçek biri yerine elimi gibmek zorundayım? niçin elin oğulları dehşet-ül affet kadınları giberken biz sadece onların sanal yansımalarına bakıp çekmek ile yetiniyoruz? size de oluyor mu sözlük? ha söyleyin bana siz de hiç kendinizi elinizi giberken "yeter artık ne çektim bu hayattan" diyor musunuz?

arvin olay ciks değil be kanka

En son 4.sinifta playstation aldigimda mutlu olmustum gerisi yok bizimkisi kabullenilmis caresizlik

ve tüm bunları kabullenmek.. kendi omuzlarında cesedini taşımak.