hep güldük hep taşak geçtik ama bir şey var

herkes her zaman aynı değil. bazı insanlar vardır, hep gülmeye güldürmeye çalışır da vardır bir ton dertleri. vardır her gece içmelerinde bir nedeni. yıllardır içimde tutarım, bir acı gibidir kalbimde. hep saklarım, kimseye göstermem. söylemem. anlatmam. konuşmam. ama içime derttir, birilerine anlatsam belki geçer derim hep...

evet muallakler belki bunu bir bloğa yazsam, daha doğru olur. ama bana samimiyetsiz geliyor. açmıyorum blog falan. bunu belki o entel zütoş ekşicilerin sitesine yazsam, çok da beğenilir. onlar çok bayılır böyle şeylere. itiraf başlığı falan. evet itiraf edeceğim.

ben de liseli oldum zamanında. liseliydim, kanım hızlı akardı. hep geyik taşak yine o dönemler... ah ah çocukça taşak geçmenin tadını bile özlemişim lan aslında. bir kız vardı, çok tatlı çok güzel bir kızdı. böyle sapsarı saçları, masmavi gözleri vardı. bizim sınıfta bir arkadaşı vardı, hep tenefüslerde gelirdi onunla sohbet etmeye. ilk kez o zaman görmüştüm, ondan sonra da bir daha gözümü alamadım. hep o, hep o'na baktım. gözüm kimseyi görmedi, kimse bilmezdi. gider gizliden gizliye ağlardım. bir güne bir gün cesaretimi toplayıp konuşamadım, gidip anlatamadım. hem gitsem ne diyecektim lan ? öyleydi, içime attım.

seneler geçti. lisenin sonuna geldik. ben hala gidip konuşacağım... konuşacağım... konuşacağım. ama olmuyordu bir türlü. gidip durdurup " pardon bir saniye bakar mısınız ? " demeye asla zütüm yemedi. ve günlerden bir gün, böyle uzunca bakıştık. dayanamadım birkaç adım attım ona. güldü böyle. ben de güldüm. anladım... terslemeyecekti beni. gidip her şeyi anlattım o'na. o'nu ilk gördüğüm günü, o günden sonra ona karşı olan tüm hislerimi, her şeyimi... anlattım dıbına koyim. anlatırken de 3-4 tane bira içmiştim, çömeziz ya güneş altı bira. kafa güzel. anlatırken, sonlara gelince ağlamıştım artık. yanaklarımdan tutup göz yaşlarımı silmişti... sonra bana bakıp gözleri dolu bir şekilde, gülümseyip " bekle beni " demişti.

papatyaları çok severdi. papatyalar... okul bitmeden birkaç kez o'na öyle papatyalar vermiştim. gülüyordu, seviyordu da beni. o da benim gibiydi, söyleyemiyordu hiçbir şeyi. " bekle ! " dedi " bekle beni " dedi. öss'den sonra ciddi ciddi konuşacaktık onunla. sözleşmiştikte. o zamanlar cep telefonu, icq var ama pek az kişide var. haziran 28'de, beşiktaş iskelesinde buluşacaktık. saat 3'te. ellerimde papatyalarla bekliyordum onu... gelmedi. unuttu diyemedim... burda değildir dedim. başına kötü bir şey gelmesini hiç düşünmedim...

hem bilirdi, o papatyaları çok severdi. benim getireceğimi de bilirdi. gelirdi... vapurdan inen binlerce insan gördüm, o gün orda 8-9 saat bekledim. o gelmedi... sonra aynı sınıftaki arkadaşını gördüm ertesi günü. muhabbetimiz de pek yoktu onunla. ama asıktı suratı, beni görünce iyice beter oldu. koştu sarıldı bana. ağlaya ağlaya trafik kazası geçirdiğini, kurtulmasının mucize olduğunu söyledi. yoğun bakımdaydı papatyam, almıyorlardı da beni içeri... her gün bir demet papatya bırakırdım odasının önüne. 2 ay sonra beyin ölümü gerçekleşti.

her yıl haziran 28'i bulur, ben saat 3'te onun mezarına giderim. beklerim... ona güzel şeyler anlatırım. toprağını öper, papatyalar ekerim. onları göz yaşlarımla sularım. papatyaları çok severdin sen derdim. derdimi hiç söylemediğim için kendimi de yerim, bir kere seni seviyorum diye suratına söyleyemedim. hep vicdan azabı çektim. saat 3'te giderim, yeni güneş doğana kadar orda kalır, ağlaya ağlaya dönerim evime... papatyaları sen çok severdin...

özet : eğer birini gerçekten seviyorsanız, gidin, yakasından da olsa tutun. söyleyin o'na. daha çok geç olmasın. sonra böyle çaresiz, derbeder alkolik biri olarak kalıyorsunuz. okuyanın da okumayanın da canı sağolsun.