hep bir gün bir şeyler yazmayı düşünürdüm

okuma yazma öğrenmek gerektiğini fark ettiğim gün bir şeyler üretebilmek için çaba sarf etmem gerektiği gerçeğiyle karşılaştım. okula 1 ay geç başladım , nüfus cüzdanım yoktu çünkü , komşumuz yardım etmese 1 sene kaçırmış olacaktım. cüzdan çıktı ben kaydoldum. gerideydim çok çalışmam lazımdı ...

neyse son yıl okul bitirme sınava girme telaşı derken yine gibik şeylere geri döndük. herşey silindi , şimdi o arşivi yeniden oluşturmak için kotalı vınn 'ımdan ek paketler alıp dolduruyorum yine bi de harici aldım. bir format daha yerse hayatım kendimi giberim. bir gün oradaki güzel yazıları buraya yazıcam. sonra bir gün de kitap yazıcam ...

neyse yazdıklarım izlediklerim duruyo hard discimde. sonra gibikten bir iş için format attı arkadaş bilgisayara. bölümleri yeniden oluştururken hayatımı formatladı. gitti , hepsi ... tekrar oluşturamazdım lan o arşivi , sanal bir gözyaşı döküldü içime, acıttı. format atan çocukla bi daha konuşmadım.

internet kafelerde okullarda hayatımız hiç içinde geçmiş. bi gib öğrenmemişiz lan kantır oynadığımız kadar okusaymışız o zamanlar , türkiye farklı olabilirmiş. farklı dediğim yani bir darbe daha olabilirmiş mesela yoksa gelişmiş ülke fln olacağımızdan değil ...

3 sene olmuştu yazdıklarım birikti açıp kuyordum ara sıra . internetin içinde kaybolmaya buruk bir aşk hikayesi bittikten sonra başladım. yazdıklarıma okuduklarıma bir de izlediklerim eklendi uykusuz gecelerde . 8-10 saat evdeyim. son yıllar bi de sözlüğe girdim. bi baktım ki geç doğmuşum. okumaya yazmaya geç başlamışım...

ne okuyosam yazıcaktım. sonra karılar kızlar geldi , öğrencilik hayatı hareketlendi. notalar girdi hayatıma. karılar , müzik , gezmeye başladım , yazmayı hard disce kaldırdım.

sonra bir gün gecenin bir saatinde yine okudum. çok okudum. o kadar okudum ki yazmayı unuttum yine , aklıma geldiği yerden yazmaya başladım. içimde kalan heves , worde excele yazmıyordum , not defterine yazıyordum. ceketimin cebindekine ...

varoluşsal sorunlarım hep vardı.ama bilmeyince geriye kalan seçenek bildiğini söyleyene inanmak ... bilmek istiyordum hep ama önce okuma-yazma öğrenmem gerek ...

neyse okumaya başladıydım. insan olduğumuzu hatırlatan notlarım vardı. sonra ceketimden pantolon cebine indirdiğim not defterimi yıkadı annem. tertemiz olmuştu defter. ilk defa değerli bir şey kaybettiğim için üzüldüm. babam öldüğü zaman o kadar üzülmemiştim sanırım. ilk var olma çabam gitmişti. sonra bir süre sadece okudum. hiç not almadım . okul bittiğinde dönüp arkama baktım ki güçlü dediğim hafızam yine yenikti. üniversite geldi ben bir şeyler yazmayı düşünmeye başladım yine ama önce okuma-yazma öğrenmem gerekiyordu ...

bir not defteri almıştım. izlediğim filmlerdeki güzel replikleri yazardım. bi de güzel kitap cümlelerini .lise ceketimin cebinde taşırdım . güçlü olduğunu söyledikleri zekam ve hafızam hep yenik düşerdi yazıya. hala daha düşüyor. daha az öz güvenli biri olsam belki bir anı defterim olurdu. yaşanmışlıkları koparıp hayatımda farkındalık yaratan sözlerin olduğu kendi alıntı defterim yanımda olurdu açar okurdum belki şimdi. neyse ki internet durdurulamaz bir şekilde gelişti birden yoksa ekgib olduğumun farkında olmayan biri olarak devam ederdim, ederdik. ekgib olurduk demiyorum hep eksiğiz zaten. ben ekgib olduğumu okula geç başladığım günden beri hissediyorum.1-0 'dan başladım ben hem de 1 attığı 2 sayılıyormuş hayatın sonradan öğrendim ...

her şeyi tek başına öğrenmek zorunda olan biriydim. okumak sorgulamak ailede korkutucu bir tabuydu. babamın ilgisizliği annemi üzünce ben de kaçıyordum kitaplardan. ta ki babam ölene kadar. o gün doğru dürüst okumaya başladım. okulda edindiğim gereksiz bilgilerden bağımsızca . zorla dayatıldığı için okumadım ilk kez merak ettiğim için okudum. ilk kitabım sayılırdı edebi olarak. bütün dünya klagiblerini görmüş sayılsak da edebiyat dersinde , müfredat dışı kitap okuduydum ilk kez. babam aklıma geldi ... sustum .

babam düşünce suçundan 7 yıl hapis yatmış evlenmeden önce. oda dolusu kitaplarını yakmışlar. hayattan kopmuş , annem içgüdüleriyle çırpınıp bizi okutmaya çalışıyordu , babamsa ilkokul terk bir tükenmiş filozof. gördüğü işkencelerden atatürkü ben öldürdüm demiş bi ara . hafızasını silmişler resmen yalnızca çalışıyor , içiyor , ara sıra da muhabbet ediyordu kafası güzelken.

hayata 1-0 geride başlamak deyimini okumaya başladıktan bayağı sonra öğrendim , önce deyimin ne demek olduğunu öğrenmem gerekiyordu. sonra küçük aklımla yine bişi keşfettim. okuma yazma bilmemem konuşmama engel değildi. aynı şekilde deyimin anldıbını ben aslında daha önce yaşamıştım. bir şeyleri anlamak için okumak gerekiyordu , okumak farkındalık yaratan bir şey olmalıydı , yaşamı öğretmiyordu farkına varmamızı sağlıyordu.

20 yıl sonra görüşmek üzere bu başlığı reserve liyorum. dönücem ... 20 kasım 2031 ...