hep babamın beni sevmediğini düşündüm

Lise yıllarımda ve sınava hazırlandığım iki sene boyunca varlık içinde yokluk yaşattı bana hep kavgalıydık ve on yedi yaşımda ilk dayağımı yemiştim. Sürekli restleşmeler sürekli evden kaçmalar çok kötüydü aramız. Zaten iyi olduğunda da ne ben ona yaklaşabilirdim ne de o bana birbirimizden uzak dururduk sevgimizi gösteriş biçimimiz buydu belkide. Ama en son üniversite kaydına geldiğimizde her şeyi halletik yurda yerleştim ve gideceklerinde önce anneme sarıldım bir iki dakika ağladı ben ağlamamak için zor tutuyordum kendimi ama ciğerim yanıyordu amk ve off babamla şimdi nasıl vedalaşacaz ne o becerebilir ne ben diye düşünüyordum bir baktım babam köşede hüngür hüngür ağlıyor o an hayatımı giben kahpe her şeyimi elimden alan kahpeyi düşündüm ve onun bile bana böyle bir şey yaşatamadığını anladım. Gittim yanına sarılmadık yine amk elini öptüm kendine iyi bak diyip arkasını döndü ve ağlayarak gitti. Amk o da sarılmak istedi bende ama yapamadık ikimizde ve biliyorum ki hiç bir zaman sarılamayacaz birbirimize ve biliyorum ki öldüğünde ilk ve son kez sarılacam babama. Şu an varlık içinde varlık yaşıyorum allah razı olsun adamdan öğrenciliğin sefilliğini şu ana kadar yaşamadım bir dediğimi iki etmiyor bende artık bir şeylerin farkına vardım ve bazı şeylerin yoluna girmesi ailemin mutlu olması için elimden geleni yapıyorum. Yani diyeceğim o ki aile önemli baba ayrı bir önemli amk.