Detaylı bir şekilde anlatacağım beyler 10 dakikaya başlıyorum

Öncelikle o zamanki hayatımdan biraz bahsedeceğim. Babam henüz ben 1 aylıkken vefat etmiş ve beni 8 yaşıma kadar büyüten bu günlere kadar gelmemde emeklerini benden asla esirgemeyen babaannem ve dedem büyütmüş 9 yaşımda annem beni yanına aldı. ikimiz kalıyorduk evde annem çalıştığı için ben o olmadığı zamanlar daha o yaşta evde tek başına kalabiliyordum ve kendi başımın çaresine bakmayı aslında daha o yıllarda öğrendim. neyse fazla uzatmadan. Ben 15 yaşındayken birgün annem gündüz 3te işe gitti ve akşam 12de eve gelecekti. her zamanki gibi yalnızdım evde. karnım acıktı dışarıya birşeyler almaya çıktım ne yazikki anahtarımı evde unuttuğumu merdivenlerden aşağı inerken farkettim..

Gittim dışarıda yemeğimi yedim kaldığımız şehirde akrabalarımız olduğu için 12ye kadar onlarda kalırım diyordum dert etmiyordum ne olacağını. karnımı doyurduktan sonra akrabalarımı aradım ne yazıkki köyde olduklarını öğrendim daha sonra aklıma annemin yakın olduğu bir arkadaşı geldi onu aradım onunda şehirde olmadığını öğrendim. 12ye kadar geceyi geçirmem lazımdı biryerde. yanımda az biraz para vardı gittim pes oynadım paramın bittiğe yere kadar. ordan çıktığımda saat 7 falandı yanlış hatırlamıyorsam yaz günüydü hava da çabuk kararmıyordu. daha sonra bizim evin arka bahçesi geldi aklıma oraya gittim ağaçların altında otururken birden 2. kattaki tatilde olan alt komşumuzun tuvalet cdıbının açık olduğunu gördüm...

Saat 12ye kadar o bahçede mi oturacaktım yoksa o tuvalet camından içeri mi girecektim. Bir anlık fevri bir hareket ile kalktım yerimden ve tırmanmaya başladım. arka bahçede olduğum için beni birilerinin görme ihtimali çok azdı. 2. kata kolaylıkla çıktım ve o tuvalet camından evin içine girdim. kimseye haber vermeden etmeden daldım içeri. eve girdiğimde elektrik yoktu bende yattım koltuğa öyle boş boş. yaklaşık 3 saat geçirdim o evde. sonunda evden çıkmaya karar verdim girdiğim yerden çıkacaktım amacım kimseye o evde olduğumu belli etmemekti kapıdan çıkmayı denedim kilitliydi çıkamadım. tuvalet penceresine boyum yetmiyordu bende mutfak sandalyesini alıp tuvalete koydum ve çıktım. yaptığım en büyük yanlış o sandalyeyi almaktı çünkü eve girdiğimi belli etmiştim..

Evden çıktım annemin gelmesine 1 saat kadar bi süre kalmıştı boş boş dolandım ve bekledim. Annem geldiğinde ona yaptıklarım ile ilgili hiçbir şey anlatmadım bu böyle bir hafta kadar sürdü ta ki evlerine girdiğim komşumuzun tatilden döndüğü güne kadar. Geldikleri gibi polisi aramışlar bende aşağıda sesler duydum o gün balkondan baktım polisleri gördüm meğer ben olayı çoktan unutmuşum da haberim yokmuş aklıma hiç o tuvalette bıraktığım sandalye gelmemişti. Annemde evdeydi o gün hafta sonuydu gelip bana alt kata hırsız girmiş 14-15 yaşlarında bir çocukmuş parmak izlerinden anlamışlar dedi. O an varya beyler sanki bi tarafıma 2 metre kazık girdi de ağzımdan çıktı hiçbir şey diyemedim. Yine söylememiştim. Daha sonra..

Dakikalar geçtikte kendimi daha kötü hissediyordum beyler sonunda dayanamadım ağlamaya başladım annem gelip ne olduğunu sorunca söyledim direk anne o eve ben girdim diye anlattım bütün olayı. Kadın çıldırdı resmen hakaretler ediyordu bana özür diliyordum bende durmadan. Kendimi suçlu gibi hissediyordum oysaki evde hiçbir şey yapmamıştım sadece yatakta yatıp çıkmıştım evden anlattım hepsini sonunda o da sakinleşti biraz ve şimdi komşuyu çağırıcam ve ona herşeyi kendin anlatıcaksın dedi anne yapma dedim sen anlat ben yapamam bi bağırışı var bana beyler yapıcaksın diye hala unutamam. Kadın geldiğinde ben hala ağlamaklıydım komşununda birşeyden haberi yok saf saf bakınıyordu ilk önce özür dileyerek herşeyi anlattım kadına. Şok olmuştu amk benden böyle birşey beklemezdi tanıyordu beni. Polisler geldi daha sonra aklımı kaçırıcaktım ağlıyordum durmadan alıp zütürüceklerdi beni. Daha sonra kadının kocası geldi severdi o da beni ona da anlattım herşeyi adam akıllı bir insandı durumumu anlamış demek ki beni korkutmak istemişler sadece polislerle. Evden birşey alınmadığını çoktan farketmişler ben anlatıncada taşlar yerine konmuş affettiler beni ve konu orda kapandı şikayetçi olmadılar. Fakat birdaha yüzlerine bakamadım insanların.