-
1.
+1 -12başlığı ilgi çekmesi için açtım beyler, başka türlü gelen olmuyor, her neyse bir arkadaşla beraber yazmakta olduğumuz bir kitap, (ya da hikaye de diyebiliriz) var, sizinle bu başlıkta paylaşmak istiyorum, doğryularımızı yanlışlarımızı falan yazarsanız seviniriz, eğer kısa süre içerisinde bitirirsek 8-10 partlık bir kısa film / dizi film yapmayı da düşünmüyor değiliz, oyuncuları da buradan seçeriz, neyse başlayalım, iyi okumalar
...
-
2.
+1 -6başlangıç/giriş/bilinç
beyaz bir boşluk, henüz hiç kimse tarafından hissedilmemiş olan seviyelerdeki vücut ısısı ve mutlak bütünlük... tanrı olmalıyım, çünkü hiçbir şeye ihtiyacım yok, vücudumu hissetmiyorum bile, varlığından da haberdar değilim. tahminlerimden bile kısa süren hayranlık ve minnettarlığın yerini merak ve şüphe alıyor... bacaklarımın acıdığını hissediyorum, sadece damarlar ve lifler canlanıyor gözümde, acının arkasında bıraktığı izi görebiliyorum
... -
3.
+2 -1başlık huurluğu yaptığın için ölümüne çükülüyorum.
-
4.
+1 -4bu bana ait bir acı ve kim olduğumu bile bilmiyorum?... tanrı olmadığımdan eminim, çünkü kendimi kontrol edemiyorum, acıyı hissediyorum ve vücudumdaki bütün nöronları beyin reseptörlerimi bloke etmeleri için, teker teker ikna edip bu acıya bir son vermelerini sağlayabilmek için hayatımın geriye kalan bölümünü meditasyona hapsolmuş sonsuz bir trans halinde geçirebilirim, bir tanrı bunu asla yapmazdı. sonunda acının dineceğine inanmak dinsel bir delüzyondur, tanrılar kendi gerçeklerine inanır ve kendi delüzyonlarını empoze ederler, herkesin inandığı herhangi bir bilgi yalan olsa bile gerçektir. aslında önemli olan doğru veya yanlış değil, sadece gerçeklik kavramıdır...
... -
5.
0güldüm bin.
-
6.
+1beyler okumayın beyin reseptörlerim yandı.
-
7.
+1 -3aldığım her nefes bir sonraki oksijen toleransını güncelleyerek dozajı yükseltiyor, biraz daha nefes almak için nefesimi tutmalıyım biraz, matematiği getiriyorum aklıma; hiçbir zaman başarılı olamadım. takip etmekte zorlanıyorum, konsantrasyon problemim var. nefes alamıyorum, herhangi bir planım bile yok... birilerinin konuştuğunu biliyorum ama henüz nasıl uyanacağımı çözemiyorum. napıyorum ben?.. öylece uzanıyor olmalıyım, kendimle olan fiziksel bağlarımı koparmış bir şekilde uzanıyorum ve ne yapmam gerektiğini bilmiyorum... yapmak kavrdıbını yeniden anlamalıyım, bunu bir şekilde kendime anlatmalıyım...
... -
8.
+1beynimin içinde bi yerlerde kendi kendimi sorgularken, akciğerlerimin en azından iki katı olmalarını hayal etmeme sebep olan, muhtemelen son nefesimi alıp oksijenin kimyasal tepkimesi sonucuyla gözlerimi açtığımda ellerim ve ayaklarım bir yatağa bağlanmış, yatağın çevresinde sıralanan birkaç tane de insan gördüm, her şey çok fazla beyazdı, boğucu ve soğuk, neredeyse ölümcül...
... -
9.
+1 -2nefes alamadığımı söylemeye çalıştım, gordon freeman'a benzeyen uzun boylu bir adam sakin olmamı istedi, ben de gayet sakin olduğumu, fakat nefes almakta zorluk yaşadığımı belirterek su istedim. dr. gordon, hemşirelerden birine su getirmesini söyledi ve açıklamaya başladı;
... -
10.
+1 -2"şu an medisu özel hastanesinde, yoğun bakımdasın. aşırı doz eroin aldığın için koma halindeydin, biz de antidot olarak nalaxone verdik. eroinin etkilerini bloke ettiğimiz için yoksunluk sendromları yaşıyorsun, nefes alışverişin normal düzeylerde, herhangi bir sorun yok."
doktorun anlattıklarını dinlerken bilincimin tamamen aktif olduğunu fark ettim, sadece benliğimi kabul edemiyordum. o an hissettiğim dayanılmaz acı ve nefes almamdaki aksaklık nedeniyle aklımda sadece tek bir soru oluşmuştu;
"neden nalaxone verdiniz?... "
... -
11.
-2bana acı çektirdiklerini düşündüğümü hissetmiş olmalıydılar ki, doktor hemen cevapladı gülümseyerek;
"nalaxone vermezsek seni kaybedecektik, daha tanışamadık bile değil mi?.."
bir sonraki cümleye karar veremiyordum, ne diyebilirdim ki?.. kendi kimliğimi sorgularken kendimi nasıl tanıtabilirdim?.. en güncel anılarımı gösteren mini flashbackler yaşıyordum. intihar etmek için yoğun dozlarda eroin almıştım. gözümü kırptığımda birden yüzümün sol tarafının kuruduğunu hissettim, ellerimi çözmelerini, bilincimin tamamen kontrolüm altında olduğunu falan söyledim, kiminle konuştuğumu bile bilmiyordum aslında. sonra birileri gelip ellerimi çözdü ve refleks olarak sol elimle gözümü kontrol ettim, yaralanmıştım?...
... -
12.
-1nasıl olduğunu ya da gözüktüğünü bilmiyordum, kendi kafamın içinde bile canlandıramadım, kanın bıraktığı kurak iz yanağıma kadar ilerliyordu, sonra ellerimi çözen hemşire kaşımı yardığımı söyledi, bir bardak su verip doktorun yanına gitti. suyu içtikten sonra pet bardağı yatağa atıp random uzanma pozisyonları denemeye başladım, en rahat olanına karar vermem gerekiyordu, fiziksel olarak dayanabileceğimden daha fazla acı hissediyordum ve oksijen, akciğerlerimi eriterek her nefeste daha da az etki etmeye başlamıştı...
... -
13.
-2bir süre yatakta durmaksızın acıya odaklı bir düşünce akımıyla, fiziksel senkronizasyonumu sağlayıp kendimi cezalandırdıktan sonra hemşirenin adımı söylemesiyle tekrar gözlerimi açtım. kısa sürede hemen hemen her şeyi hatırlamaya başlamıştım, kendime ait bütün anılar, başkalarının anıları ve hayaller, insanlar, yüzleri ve söyledikleri, gizlice düşündükleri yada herkesin bildiği şeyleri, kim olduğumu falan hatırladım...
... -
14.
-1zamanlama harikaydı, hemşire polislerin gelip ifade alacaklarını, bilincimin aktif olup/olmadığını sormuştu. gülümseyerek "sorun yok, istedikleri zaman ifade verebilirim, bilincim tamamen kontrolüm altında." dedim ve tekrar yatağa uzandım.
... -
15.
-1sonsuza kadar uzandım, şuana kadar denenmiş olan bütün pozisyonlarda, jimnastik oluşumun tüm aşamalarını denedim, sıfırdan başlayarak aklıma gelen bütün şekilleri ve sembolleri denedim, denemeye devam etmek zorunda olduğumu da biliyordum zaten, hiçbir şey yapmadan öylece orda uzanıp bekleyemezdim, acı çekerek beklemem gerekiyordu...
... -
16.
-1bir an olsun aklımdan çıkmayan acıyı daha önce onlarca farklı durumda kontrol altına almıştım, iğneden falan da korkmuyordum, insan bedenini kesmekten de... ama bu seferki çok farklı, daha yoğun ve siyah, parlak ve yapışkan, gözüktüğünden çok daha ağır bir yük. kurtulmam için sürekli denemek zorundayım, her tarafımı kapladığı taktirde bir daha asla içinden çıkamayacağımı hissetmemi sağlayan bir acı...
... -
17.
-1birkaç mg diazepam enjeksiyonu için yalvarıcaktım, yaşam mücadelesini çoktan bırakmıştım zaten, kendimle savaşmak anlamsızdı. tüm enerjimi kollarıma vererek yataktan doğruldum ve hemşireyi çağırdım, tam o sırada polisler yoğun bakım odasına girmişti, dr. gordon'la konuşuyorlardı. diazepam'dan bahsetmek için doğru bi zaman değildi, o yüzden sadece su istedim ve polislerin yatağıma gelmesini bekledim.
... -
18.
-1en sevdiğim t-shirt'ümü kesmişlerdi, altımdaki şortu da zor kurtarmıştım, bilincimi zar zor bir araya getirip "bir saniye" diyerek kendim çıkarmıştım, çıkarken parasını almayacağıma göre, uyurken de şortumu kaybetmek istemedim, zira evsiz ve parasız biriydim, aile bağlarından da kurtulmuştum çoktan. suyu tek seferde bitirip bardağı yine yatağın içine, diğerinin yanına attım. bir an önce gelmelerini istiyordum...
... -
19.
-1çünkü kim olduğumdan emindim. hiç kimse olmadığım için de olması gerekenden fazla rahattım. * sorusunu yanıtlarken hissettiğim sorumsuzluğu ve hiçbir şey olmayacağına olan inancımı destekleyen tecrübeyi kullanıyordum, heyecanlanmam için bir fırsatım bile olmadı, kim olduğumdan ve ne yaptığımdan kesinlikle emindim...
... -
20.
0reserved