hemofiliyle yaşayabilmek

panpa ben küçükken yaşlı bi tanıdıkta bi hastalık vardı, vücudunda büyük büyük morluklar oluşurdu bu o hastalık değil demi?

bir de bu kanamanın durmaması yaranın büyüklüğüne bağlı mı?

mesela sivrisinek ısırığı bile kanıyor mu durmadan?

sonra aileler tanıştı, iş iyice ilerledi.. çok mutluydum.. hemofili neydi amk.. paptyam yeterdi bana... hiç bişeyim olmasa, kalmasa sırtına alır taşırdı beni.. biliyordum bunu emindim bundan... bu güç kendime güven konusunda tavan noktalara getirdi... son sınıftaydım... fizik tedaviden bi hocamın yardmıyıla eklem egzersizlerine başlamıştık.. herşeye süffer motiveydim...

papatyam diyordum ona... papatyamdı çünkü.. sarı ve dümdüzdü saçları... yemyeşil gözlerini kapatınca saçları papatya gibi görünüyordu... aşkı onda öğredim... bi kadına sırtını dayayabilmeyi onda öğrendim... liseli bir kızın nasıl her şeye rağmen fedakar bi kadına nasıl dönüştüğünü onda gördüm...

o gece omzum ve dizim şiştiğinde yanımdaydı... indik ve hastaneye gidiyorduk.. taksiye binemiyoruz yolsa ağrıdan dolayı ona ettiğim küfürlere aldırmadan koluma giriyor ve tükendiğim anlarda sırtına almaya niyetleniyordu... ve girdik hastaneye... içeri girer girmez içimdeki çığlığı atmışım... omzum çıkmış yerinden... uyandığımda ortopedi servisindeydim... gözlerimi ilk açtığımda sarıldı bana... ağladı önce.. aşkım annemler çok kızıyo bugün gidicem dedi... ve gitti...

bunlar olurken ailem yok oluyordu bende... anneme anlatmıyordum üzülmesin diye babama anlatmıyordum giblemezde bana koymasın diye... izmire gelmelerine hiç iizn vermemiştim.. tek başına ayakta durabildiğimi gördükçe kendime güvenim yerine geliyordu... ayrıca hem annemi üzmek istemiyordum hemde babamdan soğuyordum sanırım

aradan 1 yıl geçmişti.. hastalığımı biliyordu ama hiç o anı görmemişti... bi bayram tatiliydi... bu evi ekip gitmedi, bende... deli aşıklar gibi gezdik tozduk bi kaç gün... derken 4. gün cüzdanı kaybettim... asıl hesap kartım ondaydı iptal ettirdim... diğer hesapta 5 lira var ama koduumun vakıf bank bankmatikleri vermiyo... dolaştık tüm bankmatikleri.. dolaştıkça acıktık... bi yandan da kız arkadaşın yanındasın yediremiyosun kendine... saatler süren arama sonucu 5 lira veren bi bankmatik bulduk.. yedik bişeyler... eve gittik.. uyuduk...

gece 1 gibi uyandım omuz ağrısıyla... hem sağ dizimde hem sağ omzumda eklem kanaması vardı

kapılmıştık birbirimize.. ailesi iş nedeniyle bursadaydı... babaannesinde kalıyordu.. pamuk gibi bi babaannesi vardı.. görünce insanın elini öpesi sarılası gelen ninelerden... çok sevmişti beni.. bende onları... gerçeklerimle tanışmamıştı ama

ev işini halletmiştim... okul başlamıştı.. o kış ilk nişanlımla tanıştım

(bkz: aşık olamıyorum artık)

izmirli lise 3te okuyan bi çıtırdı... çok güzeldi... okyanus gibi gözleri vardı... bazen derin bi yeşil, bazen çağlayacak bi şelale, bazen akıl almaz dalgalarıyla alır zütürürdü...

hiç unutmuyorum ilk buluşmmaız şirinyer sevgi yolunda bi yerdeydi... ordan kalktığımızda yürüyorduk.. acaba beni beğeniyo mudur diye düşünürken elimi neden tutmuyosun salak demişti.. o gün elim ilk defa bi kızın elinde terlemişti... terledikçe sıkmıştım ellerini... hayat bana göz kırpıyordu

dinliyom ben

okuyanı gibsinler

okuyan yok mu amk

bu antepli binin kız arkadaşı gelmişti bursadan.. orda okuyordu... bi gece ders çalışıyoruz saat gece 2 gibi falan... mahiiiiiiiirrrr (antepli bin) diye bi nida duyduk...

şu krokiyi kafaya yazın

http://www.incicaps.com/o22376.png

daha doğrusu herşeyi alttan alıyordum o zamanlar.. hakkımı pek savunmuyordum.. erkek adamın elinde fiziksel güç yok para yok ve yaşama dahil olma çabasındaysa henüz içerliyor biraz... ya da bende öyleydi.. bu yüzden atarlanmıyordum sineye çekiyordum herşeyi... ta ki 3. sınıfa geçtiğimiz o yaza kadar...

hani anlatmıştım ya ev arkadaşım.. şu antepli oç olan... şöyleki, okuldayız öğlen arası yemek yiycez... ceplerde para yok.. bunların durumu iyiydi.. gelirdi yanımıza diğer ev arkadaşıma çıkarıp 10 lira verirdi binbir saygıyla hürmetle benim yanıma gelir abi paran yoksa al şu 50 kuruşu (paraları bugünkü miktaRA UYARLAYIP SÖYLÜYORUM) bişeyler ye...

eve diğer arkadaşlar misafirliğe gelir antepten gelen en değerli yiyecekleri çıkarır onlara ikram eder, senin annen ne zaman koli gönderiyo la deyip herkesin ağzına sarma fırstıklı sarma uzatırdı..

eklem kanamalarımın olmadığı zamanlardaki fiziksel aktivitelerimi not alıyodu pekekent... evde temizlik günü diyelim... o günde sağ omuzda dizde ya da bilmem nerdeki bi eklemde kanama başlangıcı var... abi bugün hastayım sonra telafi ederim tuvaleti bi ay ben temizlerim vs derdim ama o bak dün kapının kilidini unutmuşsun balkondan eve çıkmışsın, ceren ev taşırken sandelye çıkarmışsın yukarı vs diye dökerdi önüme.. onun ezikliğiyle yapardım temizliği şişerdi eklemler yatardım en az 10 gün... duygu sömürüsü yaptığımı düşündü hep ama alttan aldm her defasında

NOt: ev 2. kattaydı

reserved devam etsin okuyacağım

çok iyi arkadaşlarım oldu lisedeyken... hatta biri erdin di.. ç yok... en büyük hayalimiz izmirde bi üniv kazanmak ve mala vurmaktı... işin en güzel yanı teyzesinin evi vardı bornovada...

derken öss öys yazı geldi... sınavdan çıktık pek umutlu değiliz ama sonuçları bekliyoruz... bi ağustos sabahı.. telefonun sesiyle uyandım.. açtım biri ege tıp dedi... amk hayalim gerçek olmuştu.. erdin i aradım... :( ...

o kazanamayınca bizimkilere gitmek istemediğimi söyledim.. babam çaktı şamarı.. anlattım, erdin bu hayatta beni anlayan tek kişi, kolum, kanadım onla gitmek istiyorum onu bekliycem dedim ama nafile...

devam devam şuku

derken okul yaşı geldi.. hem diş düşürme dönemi hemde okul, arkadaşlar, top, oyun, aralarına kabul edilmek.. bunlar hep sorundu ve yaşayarak öğreniyordum.. dişler çürümeye düşmeye başlayınca işler taka sarmıştı... o yaz okula başlayacaktım... bi dişim düşmüş ve kanaması hiç durmuyordu... babam yine iş gezisinde annem yanımda hem bana hem kendine hemde kadere ağıtlar yakarak yanımdaydı... hiç zütürülmedim o zaman hastaneye.. günler haftalar geçmişti artık başımı kaldıracak gücüm bile yoktu.. hiç unutmuyorum halam annemi bi köşeye çekip:

- abla kocanı ara en azından cenazesine gelsin...

bunları o yaşta yaşamak duymak sonradan çok değişik sonuçlara sebep oluyormuşta kimse farkında değilmiş

bugün güzel zerdüşt ağaçtan bulutlar

okurken gustavo santaolalla dinliyorum. çok uyumlu oldu lan başlıkla.

iyi insanlar aslında annem ve babam tek sıkıntı sorumsuzluk ya da cahillik.. tüm eklem kanamalarımı evde geçirirdim.. ağrı kesici yasaktı bunu biliyorlardı... o yarım saatlik top keyfinin ağrısını geceleri daha ağır çekerdim... ağrıyı yenme yöntemleri arıyordum kendi kendime.. bazen başka bi yerimi çimdikleyerek başka bi ağrı noktası oluşturup oraya odaklanmaya çalışıyodum bazen şiddetine yenik düşüp başımı duvarlara vuruyordum... 4 yaşında falandım... ve bazende hayali arkadaşlarım gelirdi.. o şişmiş sakat dizimi koruyarak benle oyun oynarlardı