hemofiliyle yaşayabilmek

derken sadece hatice için gittiğimi farkettim.. herşeyi içime atmalıydım.. en yakın arkadaşımın teyzenin kızı... oda benden 2 yaş küçüktü.. ama çeşmeye anldıbını katan oydu... her gittiğimde daha fazla bağlanıyordum ve o yaşlarda o acemilikle bunları gizlemek çok zordu.. ilk defa ailemden uzaklaşıyordum ve daha 18 yaşındaydım

ergenlik yılları işte.. amk un ergenliğini bile adam gibi yaşayamadık.. bi şekilde bi hatun ayarlarsın.. illaki hasta olduğun, eklem kanamasının olduğu bi ana denk gelir ve dönüp giderlerdi.. en kötüsüde topal ... diye lakap takılmasıydı.. o ilkokuldan ortaokula geçerkenki diz problemim uzun bi süre sekerek yürümeme neden oldu...

akıl yine aynı akıl ama bu kez çüke hizmet etme dönemi olduğu için okul bahçesinde beden eğitimi derlerinde sanki derse dahilmiş gibi takılmalar, millet top oynarken topa şekil şekil vurmalar ve akabinde 1 aylık bi rapor.. ve derken hastalığının okulda bilinmesi yayılması...

he amk diğer ev arkadaşının odasına aynadan giriliyodu... kasanda suç *

o yaz diğer ev arkadaşının hataydan arkadaşı gelmişti.. kız tam kaşar... sibeldi adı ama daştı mubarek... gece bu duşa giriyo bizim antepli bin her zamanki gibi aynada vücudunu izlemeye çıkınca sibelin banyoda olduğunu anlıyo ve çömüp dikizlemeye başlıyo.. kız arkadaşının odadan çıkacağı tutunca kapıyı açıyo ve krokiden gördüğünüz üzre kapıyı açar açmaz banyo kapısının önünde çömelmiş kızı dikizleyen bin sevgilisini görüyo... mahiiiiiirrrr...

o nida bu nida...

apar topar çıktık odalardan.. bu bin kapının önünde, amk yine suçlu olduk abi görüyosun deyip kapıyı çekip çıktı...

ilişkileri bitmişti..

neyse ben yazayım... canınız isterse

o olay ev yaşantımızında sonu oldu... meğersem bu bin önceden hesabını kitabını yapmış hemen başka eve taşındı.. diğer ev arkadaşım başka biriyle eve çıktı... o yıllarda küfretmeye başladım emlakçılara... huur çocukları ev vermemeyi geçtim gibmek için binbir türlü dalavereler çeviriyolar... o yaz tanıştım astrnomy nin coveriyle... hayatımı anlatıyodu sanki melodileri.. inişler çıkışlar vs...

http://tinyurl.com/5n43xk

tam o zamanlarda gazetede bi haber okumuştuk.. faktör 8 diye bi laç çıkmış ama sadece amerikada varmış... düşün amk hastalığın şikayetlerini geçirecek tek ila. ben kaç yaşındayken piyasaya çıkıyo.. şimdiki hemofililer çok şanslı..

derken bi şekilde o ilaçtan bi tane aldık, gönderdiler.. buzdolabının incisiydi.. hade lan bi yerim kanasada yapsak şunu.. bi yerimi vurup şişerken bu ilacın yapılıp herşeyin o anda bitecek olması süper bi deneyim olacaktı...

derken bigün okulda istemli bi şekilde sağ omzumu incittim ve eve koştum.. hadi ilacı yapın diye.. o sıralarda bi apartmana taşınmıştık.. üst komşumuz eczacıydı.. ona haber verdik iğneyi yapsın diye... geldi ama yapmadı.. o yıllarda türkiyeye gelen kan üsürnlerine denetleme pek yapılmıyormuş yeni öğrendik.. bunu söyledi ve hastaneye gidin orda test ettirin öyle yaptırın dedi..

gittik hastaneye.. ağrı anahtarım hiv + di.. bunun benim için ne büyük bi şans olduğunu çok sonradan öğrenmiştim ama o gün o iğnenin yapılmaması içime oturmuştu... yine ağrılı geceler.. ve artık büyüdüğüm için o eski hayali arkadaşlarımda gelmiyordu.. sesli ağlayamıyordum.. 3 erkek kardeş aynı odada yatıyorduk ve gurur yapıyosun işte amk...

-sen şerefsizsin, seni öldürücem, haticeye aşık olduğunu biliyorum zaten vs diye mesajlar gelmeye başladı... elim ayağım titredi.. erdemi aradım ama erdemi çoktan arayıp etkisi altına almıştı.. teyzesini aradım ve durumu anlattım.. teyzesi:

-oğlum sen neden kandırıyosun çocuğu.. hem size acıdık evimizi açtık, sen hastalığına bakmadan işsiz güçsüz bi çulsuz olduğuna bakmadan kızıma ilgi duydun.. kim oluyosun demeye getirdi...

önce özür diledim ve teşekkür ettim... ve acıma kelimesini zütüne sokacak şekilde konuşup yaktım gemileri...

univ deki arkadaş ortamı daha iyi gibi görünüyordu nede olsa

gittik izmire... erdin in teyzesi çeşmedeydi.. sağolsun yardım etti onun evine yerleştim... her hafta sonu çeşmeye gidiyordum.. teyzesi çok ilgileniyordu... güzel bi aile ortamı oluşmuştu.. kuzenleri oktay ve hatice kabullenmişlerdi beni

o yıl öğrenmiştim hemofilinin diğer gerçeklerini... eklemdeki kan temizlenirken hücreler seçici davranmıyolarlar eklemdeki diğer dokularada zarar veriyolar... tabi sık kanamalar oldukça ve bu eklem tahribi devam ettiği için sık kanama olan eklemlerde başka sıkıntılar çıkmaya başlamıştı... sağ diz eklemim 180 dere ce açılmıyordu.. en fazla 160.. tabi bu a yürümede azda olsa sıkıntı yarattığı için durumu düzeltme yollarındaydım... fizik tedavide bi yandan eklermlerimi korusun diye kaslarımı güçlendirirken diğer yandan istanbuldan bi ortopedist hoca ayarlamıştım sağ dizimi ameliyat etmesi için...

rezerved

derken konuyu kendime getirdim...

- mehmet (mehmet olayım amk) ve erdemle aran nasıl diye mesaj çektim.. erdem yine liseden ortak arkadaşımızdı...

boşver onları yaa ikiside bana özenen çocuklar işte diye bi cevap geldi... bunun üstüne geyikle başlayan bu gibik muhabbeti sonuçlandırıp

- merhaba erdin ben mehmet diye cevap yolladım

tatil bitti döndüm izmire... moral yerle birdi... derken o yıl herşeyi içime atarak geçti... 2. sınıfın sonlarıydı... cep telefonu daha yeni yeni geliyo türkiyeye.. heves ya öğrenim kredilerini birikiktirip aldık bi tane.. bu erdin bininin telefonu var biliyorum... buna teyzesiymiş gibi mesaj gönderdim... erdin yavrum bu arkadaşın cep telefonu bi yeğenimi sorayım dedim diye bi mesaj attım.. ve konuşmaya başladık mesajlarla...

malatyaya gittim.. ailemden ilk defa ayrılmış ve ilk defa özlem gidermeye gitmiştim.. güzel hislermiş o hisler :/

bi gün erdin lere gittim... konuşmaya başladık.. muhabbet karı kız konusuna geldi.. hoşlandığın biri var mı dedi... evet dedim.. kim dedi tanımazsın izmirde deyip geçiştirdim.. peki çeşme dolaylarında olabilir mi deyince bi şekilde durumun çakıldığını hatta erdine kadar ulaştığını öğrenince afalladım.. yalanladım.. yok bizim fakültede deyip geçiştirdim ama çeşme hayalim bitmişti.. annesi babası biliyordu artık evlerine giremezdim...

devam panpa soluksuz okuyorum ve çok geçmiş olsun umarım senin için şu anda herşey yolundadır

bi çeşme dönüşüydü.. cebimde bugünkü değeriyle son 5 liram kalmıştı.. ertesi gün pazartesi ve para gelecekti... indim otobüsten evin altındaki bakkala gittim makarna aldım amk para yok.. otobüste düşürmüşüz... çıktım eve..

(ev dediğime bakmayın 2 döşek üç beş tabak bi ufak tüplü ocak tava ve tencere.. bu amk.. arkadaşın teyzesi bize evde eşya var dedi.. ailelerede çyle anlı şanlı anlatmıştıkki bi daha arayıp eşya yokmuş diyemedik)

gece saatlerine doğru omuzda kanama... şişti.. çok şişti... en 9. katta.. ağlamaya başladım artık.. dayanamıyordum.. sağolsun karşı komşu bastı zile.. açtım kapıyı, durumu öğrendi bi parol birde buz kalıbı verdi... o gün sabah olmadı... gün ağarınca çıktım yola... okulumun hastanesi evime bayaa uzaktı.. sağ omzum yerinden çıkacak kadar şiş.. o halde yürümek işkence... saü tarafım binlerce kilo ağırlığında ve o ağrıyla hastaneye adım saymak... dayan tahminen şu kadar kaldı dayan bu kadar kaldı diye diye gittim hastaneye... dahiliye servisine yatırdılar

@ walla panpalar gece gece içim acıdı allah kolaylık versin ne diyim
beyler :(

11 gün yattım.. ve faktör 8 le tanışmıştım hastane yatışımın son günlerinde.. allahım o ne güzel şey.. damardan yapıyorlar şişlik hızla geçmeye başlıyo.. hızla diyosam şişliğin durumuna göre bi kaç gün sürebiliyo amk..

belkide bi şanstı bu benim için... ilk tıp fak den ev arkadaşlarımla tanıştım... biri hataylı çok zeki eğlenceli şu anki bende bile benle tam aynı kafada diğeri antepli huur çocuğunun tekiydi... anlatınca sizde öyle diyeceksiniz...

ayrıldım arkadaşımın teyzesinin evinden.. yeni evime yerleştim.. antepli olan beni pek sevmemişti... o ikisi normalde ev arkadaşıymış ben onların yanına çıktım.. o eğlenceli olanla muhabbetimiz iyiye gidince iyice kıl olmaya başlamıştı bana...

çeşmeye gitmeyi ihmal etmiyordum tabi.. haticeye olan platonik aşkımı içten içe yaşıyordum... derken ilk yarı yıl tatili zamanı geldi...

okuyokkkkkkkk devam

ama hastalığım kendime güven duymama engel oluyordu her defasında... sürekli olan eklem kanamaları ortalıktan kaybolmam ve o tip durumlarda düştüğüm her türlü durumu görüyordu ev arkadaşlarım.. bunlar anlatılıyordu iyi veya kötü.. insanlar iyi niyetle yaklaşıyordu ama bu rahatsız ediyordu.. elime kalem değdiğinde bile aa mehmet bişey olur mu.. hastaneye gidelim mi vs... bunlar moral bozuyordu...

işin taktan tarafı güzel aktivitelerin hepsi sağlam eklem gerektiriyordu.. en basitinden bir cuma gecesi bar eğlencesi.. ev uzak olduğu için minibüsle gitsekte o koduğumun çıkması yıllar süren yokuşu yaya çıkıyoduk.. çık bi kaç bira iç eğlen eve yürüyerek dön ertesi sabah uyan sağ diz davul gibi şişmiş.. okulu geçtim gururdan arkadaşlara başka yalanlar uydurup onlar okula gidince ağrıdan duvarları tırmalamak...