hemofiliyle yaşayabilmek

tatil bitti döndüm izmire... moral yerle birdi... derken o yıl herşeyi içime atarak geçti... 2. sınıfın sonlarıydı... cep telefonu daha yeni yeni geliyo türkiyeye.. heves ya öğrenim kredilerini birikiktirip aldık bi tane.. bu erdin bininin telefonu var biliyorum... buna teyzesiymiş gibi mesaj gönderdim... erdin yavrum bu arkadaşın cep telefonu bi yeğenimi sorayım dedim diye bi mesaj attım.. ve konuşmaya başladık mesajlarla...

derken konuyu kendime getirdim...

- mehmet (mehmet olayım amk) ve erdemle aran nasıl diye mesaj çektim.. erdem yine liseden ortak arkadaşımızdı...

boşver onları yaa ikiside bana özenen çocuklar işte diye bi cevap geldi... bunun üstüne geyikle başlayan bu gibik muhabbeti sonuçlandırıp

- merhaba erdin ben mehmet diye cevap yolladım

rezerved

-sen şerefsizsin, seni öldürücem, haticeye aşık olduğunu biliyorum zaten vs diye mesajlar gelmeye başladı... elim ayağım titredi.. erdemi aradım ama erdemi çoktan arayıp etkisi altına almıştı.. teyzesini aradım ve durumu anlattım.. teyzesi:

-oğlum sen neden kandırıyosun çocuğu.. hem size acıdık evimizi açtık, sen hastalığına bakmadan işsiz güçsüz bi çulsuz olduğuna bakmadan kızıma ilgi duydun.. kim oluyosun demeye getirdi...

önce özür diledim ve teşekkür ettim... ve acıma kelimesini zütüne sokacak şekilde konuşup yaktım gemileri...

univ deki arkadaş ortamı daha iyi gibi görünüyordu nede olsa

okuyokkkkkkkk devam

ama hastalığım kendime güven duymama engel oluyordu her defasında... sürekli olan eklem kanamaları ortalıktan kaybolmam ve o tip durumlarda düştüğüm her türlü durumu görüyordu ev arkadaşlarım.. bunlar anlatılıyordu iyi veya kötü.. insanlar iyi niyetle yaklaşıyordu ama bu rahatsız ediyordu.. elime kalem değdiğinde bile aa mehmet bişey olur mu.. hastaneye gidelim mi vs... bunlar moral bozuyordu...

işin taktan tarafı güzel aktivitelerin hepsi sağlam eklem gerektiriyordu.. en basitinden bir cuma gecesi bar eğlencesi.. ev uzak olduğu için minibüsle gitsekte o koduğumun çıkması yıllar süren yokuşu yaya çıkıyoduk.. çık bi kaç bira iç eğlen eve yürüyerek dön ertesi sabah uyan sağ diz davul gibi şişmiş.. okulu geçtim gururdan arkadaşlara başka yalanlar uydurup onlar okula gidince ağrıdan duvarları tırmalamak...

hani anlatmıştım ya ev arkadaşım.. şu antepli oç olan... şöyleki, okuldayız öğlen arası yemek yiycez... ceplerde para yok.. bunların durumu iyiydi.. gelirdi yanımıza diğer ev arkadaşıma çıkarıp 10 lira verirdi binbir saygıyla hürmetle benim yanıma gelir abi paran yoksa al şu 50 kuruşu (paraları bugünkü miktaRA UYARLAYIP SÖYLÜYORUM) bişeyler ye...

eve diğer arkadaşlar misafirliğe gelir antepten gelen en değerli yiyecekleri çıkarır onlara ikram eder, senin annen ne zaman koli gönderiyo la deyip herkesin ağzına sarma fırstıklı sarma uzatırdı..

eklem kanamalarımın olmadığı zamanlardaki fiziksel aktivitelerimi not alıyodu pekekent... evde temizlik günü diyelim... o günde sağ omuzda dizde ya da bilmem nerdeki bi eklemde kanama başlangıcı var... abi bugün hastayım sonra telafi ederim tuvaleti bi ay ben temizlerim vs derdim ama o bak dün kapının kilidini unutmuşsun balkondan eve çıkmışsın, ceren ev taşırken sandelye çıkarmışsın yukarı vs diye dökerdi önüme.. onun ezikliğiyle yapardım temizliği şişerdi eklemler yatardım en az 10 gün... duygu sömürüsü yaptığımı düşündü hep ama alttan aldm her defasında

NOt: ev 2. kattaydı

daha doğrusu herşeyi alttan alıyordum o zamanlar.. hakkımı pek savunmuyordum.. erkek adamın elinde fiziksel güç yok para yok ve yaşama dahil olma çabasındaysa henüz içerliyor biraz... ya da bende öyleydi.. bu yüzden atarlanmıyordum sineye çekiyordum herşeyi... ta ki 3. sınıfa geçtiğimiz o yaza kadar...

bu antepli binin kız arkadaşı gelmişti bursadan.. orda okuyordu... bi gece ders çalışıyoruz saat gece 2 gibi falan... mahiiiiiiiirrrr (antepli bin) diye bi nida duyduk...

şu krokiyi kafaya yazın

http://www.incicaps.com/o22376.png

he amk diğer ev arkadaşının odasına aynadan giriliyodu... kasanda suç *

o yaz diğer ev arkadaşının hataydan arkadaşı gelmişti.. kız tam kaşar... sibeldi adı ama daştı mubarek... gece bu duşa giriyo bizim antepli bin her zamanki gibi aynada vücudunu izlemeye çıkınca sibelin banyoda olduğunu anlıyo ve çömüp dikizlemeye başlıyo.. kız arkadaşının odadan çıkacağı tutunca kapıyı açıyo ve krokiden gördüğünüz üzre kapıyı açar açmaz banyo kapısının önünde çömelmiş kızı dikizleyen bin sevgilisini görüyo... mahiiiiiirrrr...

o nida bu nida...

apar topar çıktık odalardan.. bu bin kapının önünde, amk yine suçlu olduk abi görüyosun deyip kapıyı çekip çıktı...

ilişkileri bitmişti..

okuyan yok mu amk

okuyanı gibsinler

neyse ben yazayım... canınız isterse

o olay ev yaşantımızında sonu oldu... meğersem bu bin önceden hesabını kitabını yapmış hemen başka eve taşındı.. diğer ev arkadaşım başka biriyle eve çıktı... o yıllarda küfretmeye başladım emlakçılara... huur çocukları ev vermemeyi geçtim gibmek için binbir türlü dalavereler çeviriyolar... o yaz tanıştım astrnomy nin coveriyle... hayatımı anlatıyodu sanki melodileri.. inişler çıkışlar vs...

http://tinyurl.com/5n43xk

dinliyom ben

ev işini halletmiştim... okul başlamıştı.. o kış ilk nişanlımla tanıştım

(bkz: aşık olamıyorum artık)

izmirli lise 3te okuyan bi çıtırdı... çok güzeldi... okyanus gibi gözleri vardı... bazen derin bi yeşil, bazen çağlayacak bi şelale, bazen akıl almaz dalgalarıyla alır zütürürdü...

hiç unutmuyorum ilk buluşmmaız şirinyer sevgi yolunda bi yerdeydi... ordan kalktığımızda yürüyorduk.. acaba beni beğeniyo mudur diye düşünürken elimi neden tutmuyosun salak demişti.. o gün elim ilk defa bi kızın elinde terlemişti... terledikçe sıkmıştım ellerini... hayat bana göz kırpıyordu

kapılmıştık birbirimize.. ailesi iş nedeniyle bursadaydı... babaannesinde kalıyordu.. pamuk gibi bi babaannesi vardı.. görünce insanın elini öpesi sarılası gelen ninelerden... çok sevmişti beni.. bende onları... gerçeklerimle tanışmamıştı ama

aradan 1 yıl geçmişti.. hastalığımı biliyordu ama hiç o anı görmemişti... bi bayram tatiliydi... bu evi ekip gitmedi, bende... deli aşıklar gibi gezdik tozduk bi kaç gün... derken 4. gün cüzdanı kaybettim... asıl hesap kartım ondaydı iptal ettirdim... diğer hesapta 5 lira var ama koduumun vakıf bank bankmatikleri vermiyo... dolaştık tüm bankmatikleri.. dolaştıkça acıktık... bi yandan da kız arkadaşın yanındasın yediremiyosun kendine... saatler süren arama sonucu 5 lira veren bi bankmatik bulduk.. yedik bişeyler... eve gittik.. uyuduk...

gece 1 gibi uyandım omuz ağrısıyla... hem sağ dizimde hem sağ omzumda eklem kanaması vardı

bunlar olurken ailem yok oluyordu bende... anneme anlatmıyordum üzülmesin diye babama anlatmıyordum giblemezde bana koymasın diye... izmire gelmelerine hiç iizn vermemiştim.. tek başına ayakta durabildiğimi gördükçe kendime güvenim yerine geliyordu... ayrıca hem annemi üzmek istemiyordum hemde babamdan soğuyordum sanırım

papatyam diyordum ona... papatyamdı çünkü.. sarı ve dümdüzdü saçları... yemyeşil gözlerini kapatınca saçları papatya gibi görünüyordu... aşkı onda öğredim... bi kadına sırtını dayayabilmeyi onda öğrendim... liseli bir kızın nasıl her şeye rağmen fedakar bi kadına nasıl dönüştüğünü onda gördüm...

o gece omzum ve dizim şiştiğinde yanımdaydı... indik ve hastaneye gidiyorduk.. taksiye binemiyoruz yolsa ağrıdan dolayı ona ettiğim küfürlere aldırmadan koluma giriyor ve tükendiğim anlarda sırtına almaya niyetleniyordu... ve girdik hastaneye... içeri girer girmez içimdeki çığlığı atmışım... omzum çıkmış yerinden... uyandığımda ortopedi servisindeydim... gözlerimi ilk açtığımda sarıldı bana... ağladı önce.. aşkım annemler çok kızıyo bugün gidicem dedi... ve gitti...

sonra aileler tanıştı, iş iyice ilerledi.. çok mutluydum.. hemofili neydi amk.. paptyam yeterdi bana... hiç bişeyim olmasa, kalmasa sırtına alır taşırdı beni.. biliyordum bunu emindim bundan... bu güç kendime güven konusunda tavan noktalara getirdi... son sınıftaydım... fizik tedaviden bi hocamın yardmıyıla eklem egzersizlerine başlamıştık.. herşeye süffer motiveydim...