Çünkü kayıpsın, ne siyahsın ne de beyaz grisin işte... Tam ortasındasın yaşamın en ince çizgisinde, ölmek istiyorsun çaresizce ama içinde seni hayatta tutan umut izin vermiyor bekletiyor seni. Günlerin, ayların, yılların gidiyor sürünüyorsun.. Geçmiyor hiç bir şey ve öyle unutulmuyor da.. Günün aydınlığı; şehrin kalabalıklığı ve temposuyla hızlıca geçiyor sonra yerini bırakıyor geceye, geriye sen kalıyorsun.. Neden biliyor musun? Çünkü sen hayatında hiç görmemiş birine mavi dedin, deniz dedin, gökyüzü dedin o yüzden..
Umut fakirin ekmeği değil umut senin kapanmayan yaran, umut senin çaresizliğin umut senin göz yaşların senin isyanların, sessizliğin ve bekleyişin usulca.. Bir de şu var tek dert yüreğini dağlayan aşk da değil bi yerden bi vurgun yedin mi hepsinden yersin ama bekleme tesellisi olmaz bazı insanların çünkü bazıları şanslı doğar bazıları bizim gibi..

Arv 👋