Bir akşam üzerinde simitci gördüm tepsisi doluydu 'Keşke de almasaydım' dedi o cümle çok içimi acıttı

1, 5 yil once annemi kanserden kaybettim. ergenlik yillarinda yaptigim en ufak seyden bile icim sizliyor, hayattaki tek keskelerim annem icin olanlar. simdi yanimda olsa da keske her sozunu dinleyip, soylediklerine agzimi bile acmasam.

ilk okulda hoca amcaoğlumu göstererek neyin oluyor demişti bu bende amca oğlum diyeceğime ammım oğlu demiştim. ahhh gene acıttı

Beyler anne baba memur benim. Emekli oldular ama durumumuz gayet iyi, babam sevdiği için çiftçilik yapar yani maddi sorunumuz olmadığını söyleyebilirim. Geçenlerde yolda yürürken bi kadına rast geldim çöpü karıştırıyordu, biraz daha yaklaştığımda çöpün yanına özenle katlanmış bikaç küçük çocuk eşyası olduğunu gördüm. Kadın tahminimce 65-70 yaşlarına yakındı ve boyu oldukça kısaydı, çöpün içinden bikaç şey daha almaya çalışıyordu. Yaklaşık 1-2 dakika denedi istediği şeyi alamıyordu bir türlü. Yanına yaklaştım istediği şeyi çöpten alıp çıkarırken ağlıyordum beyler. Kadın 65-70 yaşına gelmiş hayatının son demlerinde çöp karıştırmayı hak etmiyordu. Ne için çöpleri karıştırdığını sordum küçük torunum için dedi daha fazla soru soramıyordum beyler kadına cüzdanda ne varsa bakmadan verdim. Öğrenci milletiyiz çok param olmasa bile o akşam bi ekmek yemesine katkıda olduysam ne mutlu bana. Anlatmak istediğim hayat gerçekten çok zor amk kadının hali aklıma geldikçe kötü oluyorum. Bi söz var ne güzel oturmuş amk " Açlık fakirleri doyuramadığımız için değil zenginleri doyuramadığımız için bitmiyor."

ilkokuldayken bazen yardım kampanyaları olurdu zarf içine para koyup verirdik öğretmenimize zarfın arka yüzünde elinde ekmek olan ve ağlayan dede vardı onu her gördüğümde hüzünlenirim içten içe ağlarım keşke bu dedeye yardım edebilseydim demiştim bir de çok yaşlı olup okulda veya herhangi bir kurumda çalışan hizmetlilere içim ağlar zorunda olmasalar yapmazlardı onlar için daha iyi yaşam koşulları oluşturmak isterdim.
https://www.google.com.tr..._archive.html%3B300%3B211

5 sene köpekler gibi aşık olduğum zütingenin (bunu hiç yüzüne söylemesemde hiç bilmesede) beni gram sevmediğini farkettiğim an. ağlasam ağlayamadım bişey desem denmiyor. taku takuna heba oldu senelerim amuğa koduğumm yüzünden. tabi bende de gibiklik var orası ayrı mevzu. gibip atsaydım en kıymetlisi olurdum. geçenlerde duydum evlenmiş 4-5 ay olmuş. benimde sevgilim sevdiğim var. ama yinede bi cız ediyo insanın içi amk

buna benzer 1 birkaç olay yaşadım ama çok detaylı ve ilgi çekeceğini sanmıyorum

istanbulda bi haftasonu fatih civarında yürürken bi dilenci kız yanıma geldi, 8-9 yaşlarındaydı tahminen, üzeri yamalı pembe bir hırkası vardı barbie'li, gözleri tıpkı national geographic'teki o garip bakan kadın gibi masmaviydi. benden "abi ilkokul harçlığımı toplamaya çalışıyorum, allah rızası için" diye dilenmeye başladı
normalde dilencilere karşı tavrım sert ve nettir ama bu kıza bi şey diyemedim, üstü dünyanın tüm pisliğine bulaşmış gibi kirliydi ama gözleri o kirin pasın arasında bir çift mücevher gibi parlıyordu.
kıza aç olup olmadığını sordum, açım dedi, tamam gel sana bi döner alayım, peki dedi, dönerci eleman içeri almadı kızı, dedim ısmarlıycam ben ama yine de almadı, dışarıda beklemesini söyledim, tamam abi dedi o yanık sesiyle, gittim aldım döneri, garsona da pis bi baktım tabi
tam çıkışa geldim kız yok, dışarı fırladım etrafa bakındım, ben 5 dk içinde döneri alırken tahminimce kızı dilendiren eleman kızın kolundan tutmuş koşuyorlar benden uzağa, kızın gözleri yaşlı...
elimde dönerle kalakaldım fatihin göbeğinde, boşa da gitmesin diye yedim döneri.
hayatımda yediğim en ağır dönerdi.
edit: bi tekrar baktım hikayeye de yazdığım sonu gibeyim allah belamı versin.

soğuk bir geceydi. biz de arabayla çarşıdan dönüyoruz annem babam ve ben. ben arkada oturmuş camdan bakıyorum. yaşım 9-10. büyük bi park vardı şehrin ortasında banklar falan var. orada bi kadın oturuyodu bankların birinde yalnız başına. elinde bebeği vardı ağzında sigara. geçene kadar bu görüntüyü izledim. aklıma geldikçe nedense ağlıyorum hala..

Hamarlik yapan 80 lik dedeyi görünce içim gitmişti.:))

bir keresinde babamı işten çıkarmışlardı git gide para bitiyordu ama bizimkiler belli etmiyordu. evde yiyecek içeceklerin azaldığını farkettim anneme sorduğumda ağlamıştı. o zamanlar neden ağladığını bilmiyordum ama şimdi aklıma ne zaman gelse kalbim sıkışır.

pederi os1 cekerken yakalamıştım :(((

bazen böyle aklıma bir anda geliyor gene içim sızlıyor insanlıgımdan yaşadıgım hayattan utanıyorum. insan büyüdükçe duyguları daha güçsüz oluyor kücükken duygulandıgın bi şeye büyüdüğün zaman giblemiyorsun şuan ben aynı şeyin 100bin katını da görüyorum ama umrumda bile olmuyor. şuan dışarı çıkın üstü başı yırtık milyonlarca suriyeli sokaklarda ama içim gram sızlamıyor aksine o dıbına kodugum cocuklarını gördükce başkalarını suçlayıp sinirleniyorum.

neyse anıma döneyim:

memleket piknikleri olur her yıl toplanıp memleketliler mangal piknik yaparlar, ama bayağı büyük organizasyon her sene yapılır.

bi sene bizde gitmişiz ozamanlar cok kücügüm amk 7-8 bile değilimdir galiba. herkes mangal yapıyor et kokuları yükseliyor havaya karışıyor millet egleniyor ben de top oynamaktan sıkılmışım oturup etrafı süzüyorumm a.q gözüm herkesten sonra gelen aileye takıldı. izliyorum böyle. sofra serdiler yere. abiler o an hala gözümün önünde gözlerim doldu niye bukadar etkilendim bilmiyorum ama samimi söylüyorum kötü bi şey olmamasına ragmen o an ki cocukluk ruh halime işlemiş durumda. peynir zeytin çıkardılar sadece mutlu mesut yediler yemeklerini her sofrada mangal yapılıyordu cok tuhafıma gitmişti amk o an cocukluk aklımla okadar çok üzülmüştüm ki elimden bi takta gelmedi. hayata küfür etmiştim. şimdi de ediyorum ananı bacını gibiyim hayat. düşünsenize her sofrada etler kolalar börekler çörekler var bi aile cocuk baba kadın zeytin peynirle. ulan ciddden bunları söylemek gösteriş veya acımak değil amk öyle mutlu olmaları bile diğer herkesten üstün olmalarını gösteriyor. ama cidden şuan duygularımı yazamıyorum