Selamun aleyküm, hayırlı ramazanlar..
Hikayeme başlıyorum.
1995 yılının ağustos ayında gölcükte dünyaya geldim, 3 kardeşin en küçüğüydüm. Abim 12 yaşında ablam 5 yaşındaydı. babam bir konfeksiyon dükkanında çalışıp bizi büyütmeye çalışıyordu. Annem ise ve hanımıydı..
Kendi yağımızıda kavrulup gidiyorduk. Paramız azdı ama mutluyduk, huzurluyduk..
Ta ki o güne kadar.. Yaşanmasını hiç istemediğim güne kadar.
17 Ağustos 1999 yılından bir önceki gün.
Yani 16 ağustos.
insan başına ne geleceğini bilmiyor. O gün ben ile babam halamlara kalmaya gidecektik. Annemler ise 17 ağustosta geleceklerdi.. Ama hiç bir zaman gelemediler..

Halamlarda o aksam yemek yedik. Halam her defasında sevdi beni bir de hakan vardı halamın oğllu. Pek anlaşamazdık ama zamanın geçmesi için onunla iyi geçinmeliydim..
Az bir şey oyun oynadıktan sonra uyacağımız yerler açıldı ve ben babamla uyumaya koyuldum.
insanın en tatlı uykusunun bozulduğu, insanın cıldırdığı anlar vardır, o anlardan biriyidi..
Saat 03.02'di..
Babam beni kaptığı gibi dışarı cıkarmıştı. Ne olduğunu anlamamıştım, ağlıyordum.
insanlar cılgınlar gibi oradan oraya kaçısıyorlardı, oradan oraya bağırıyorlardı. insanlar gecelikleriyle cıldırmış gibi ağlıyorlardı.. Etrafta evler yıkılmıştı..
Cok kormuştum.. Neydi bunun adı? neydi insanları oradan oraya sürükleyen şeyin adı?
Depremmiş.. 5 yaşında beni 45 lik adama çevirecek deprem..
Gölcük depremi..

Gecenin bu kadar uzun olduğunu, insnaların bu kadar çaresiz kaldığını o zaman görmüştüm o zaman öğrenmiştim. babam bir tarafta ağlıyor..
Ne eniştemden, ne oğlundan ne de halamdan haber var.
Ev harabeye dönmüş.. insnalar ağlıyor, ben babamın gözyaşlarını siliyorum ağlama baba, diye.
Babam kemiklerimi kırarmıscasına sarılıyor bana..
Gece bitmek bilmiyor.. Gece kaplardan taşıyor.. insanlar ağlıyor..
Ben saf saf bakıyorum.. Hiç bir şeyden habersiz sadece bakıyorum..

Sonra gözümü açtığımda farklı farklı insanlar.. Farklı bir ev..
Kimseyi tanımıyorum. benim gibi cocuklar var. hepsi ağlıyorlar..
Bakıcılar bize kötü davranıyorlar.. Açız, altımızı ıslatmışız, kimsenin umrumda değil.
Ağlıyorum... Anne, Anne, Annem diye..
Bir tokat patlıyor, yüzüme. Annen geberdi ulan pekekent diye..
Anlamıyorum... Anlayamıyorum.. Arnne Anne diye ağlıyorum..
Sonra bir tokat daha geliyor, ağlama ulan zıkkımlan şu corbayı diye..
Çorba leş kokuyor, çorba demeyede bin şahit ister zaten.. Ama yemek zorundasın, yemezsen aç kalırsın ve bu kimsenin umrumda olmaz..
Burası cok tuhaf yer. Herkes anne, baba diye ağlıyor..
Ve buradaki mavi önlüklü abiler bize cok sert davranıyorlar, her gün bizi dövünüyorlar.
Biz bu insanlara ne yapmıştık?
Bilmiyordum.. Bunların hepsini anlamam için cok küçüktüm, 5 yaşındaydım..

Tutmaz dediler kız vermediler

Tutmasa da bitir bence güzel hikaye gibi duruyor rez

Okurum bunu

rez