artık yaşamakdan nefret edıyorum ve be daha 22 yaşındayım istediğim hiç bişey olmuyo yapamıyorum beceremıyorum ben bu hayatta olmayı.. ve 3 ay önce ölümden döndum neden ölmedım ben süreklı bu kelımeyeı tekararlıyorum.. cahıl bı babaya sahıbım.. lıseyı bıtırdım üniversıteyı düşündürmedı bıle ben kızımı uzaklara yollamam dıye belkı hayatım çok farklı olcaktı. sonra evlenmeye karar verdım nişanlandım çok kısa surdu nişan dönemımı babamın yüzünden bttı ayrıldık... ya ınsan nişamlısıyla buluşmaz mı bana yasaktı gizlı gızlı konuşuyoduk eve geldiğinde yüz vrmıyodu konuşmuyodu resmen aileler ıyıce gerılmışdı ..ç hep babam yüzünden ... ve ayrıldık bızz cevre küçük herkez duymuşdu nişanlanıp ayrıldığımı sokağa çıktığımda ayrımışın çok üzüldük sözlerınden bıkmıştım habıre ağlıyodum neden dıyodum unıversıteye yollamadılar calışayım dedım yollamadılar evleneyım dedım ayrılmak zorunda kaldım ... anca evde duruyodum arkadaşlarımla gezmeme bıle surat eyıyodu herşey kısıtlı saba kalk iiş yap baba gelınce yemek hazırla gunler böyle.. kendı ıstediğim hiç bişeyı yapamadım.. yakın cevremızın düğünlerıne bıle gıdemedım herkez aynı laf çok üzüldük.. ve ben bır kızım evın ben nişanlyken hiç bışey alamam onlar alsın dıyen babam oğlu nişanlandı evını arabasını eşyalarını hepsını alcak pekı o evlad da ben neyım neyım benn.. benı ıstemeye gelenlerı bana sormadan gönderdı benım fıkrım kalbım aklım yok..ve ıyıce bunyem güçsüzleştı bırgun aşırı halsızlıkle hastaneye gıttımn doktor sonuçlarıma bakıp acıl ameliyat başka caresı yok dedı... hiç bişey demdım aklımdan ılk gecen şey inşallah o masadan kalkamam oldu.. annem çok üzüldü babam da üzülmüştür... ben mutluydum enterasan ama hiç üzülmedım ben hatta kuaföre gıdıp sacıma fön cektırdım... ameliyat gunu gelmışdı sabah 8 de gırdım ameliyata bana elbıse getırırp gıydırdıler sedyeye yattığımda annem ağlıyodu ve ameliyatta kalbım durdu keşke hiç atmasaydı tekrar... keşkeeeeeee 1 hafta yoğun bakımda komada yattım kendımı bılmeden uyandığımda kendımı çok garıp hıssedıyodum bana sordular ne hatırlıyosun dıye... hiç bişey dedım .. yaşıyodum ölmemişdim oysakı ölmeyı çok istemişdım... benı odaya aldılar zorla uyumak ıstedım ... sonra nefes alamadım gözümden yaşlar akmaya başladı.. doktorum geldı ... nabzıma baktı hemen sedye getırın dedı yoğun bakıma aldılar benı.. 2 gun yattım.. makıneye bağlı olarak kendımdeydım fakat gece nabzım hızla düşüyodu belkı kımse olmasa ölürdüm.. hele gecenın bı yarısı makımeye bağlı olduğum ıçın makıne ötmeye başladı 3 4 kişi geldı sona doktor geldi gözümü acmaya calıştılar uyuma sakın dedıler bır yandan iğne vuruyolardı... çok garıp oluyo ınsan nabız düşerken hanı çok uykunuz gelır ya kendınızı bırakırsınız öyle oluyo... o gece hep gıdıp gıdıp geldım.. düzlınce odama aldılar.. annem çok üzülmüşdü bllıydı öpüyodu benı hep.. kendımı ıyı hıssedıyodum bıraz yürümek ıstedım ayağa kalktım heryer kayıyodu dönuyodu tekrar yattım yatağıma... artık hep hastane bağımlı bı ınsanım ialçımı bıraktığım an hastalığım tekrar oluşurmuş süreklı kan verıyorum ona ılaçı ayarlıyolar... babam aynı ama hala aynı ölümden döndüm ama aynı bazen tartıyoruz odama gıdıp ağlıyorum saatlerce aklımdan gecen tek şey ölüm oluyo her defasında üstüme çok gelıyo çok lüks bı evde oturuyoruz 5 tane ev kırada kendı çalışıyo ama sorun benım galıba bana gelınce hep fakır oluyo... ben nıye doğdum ya ... 18 yaşında arkadaşım öldü 4 yıl gectı aradan keşke bende ölsem .. ilaçlarm çok kuvvetlı 5 taneseı bıle benı ölüme zütürür bılıyorum... korkarım bu gece olcak bu yeter artık yaşamaka ıstemıyorum... hayata bana göre değil ben hiç karar veremıyorum bıktım bıktım ağlamaktan herşeyden herkezden bıktım bıktım... acaba ben ölünce babam ağlar mı... elveda yaşam elveda acımasız dünyaaaaaa 22 yaşında kara toprak olcammmmmmmmmmm oysakı benım ne hayallarım vardı hiç biri gercek olmadı... beyaz gelınlık yerıne kefan gıycemmm.. şuana içtım bı avuç ılaç sabaha ölmüş olcammmmmmmmmmmmm