hayatımın sf ile nasıl sikildiğini anlatıcam

elimde değildi. bununla başa çıkmaya çalıştıkça daha da büyüyordu.
başa çıkmaya çalışmayıp düşünmesen ki bu mümkün değildi o zaman da olay anında ben buradayım diyor ve seni hakimiyetine alıyordu.
kalbim deli gibi atıyordu.
sonuç tam bir hezeyandı. sınava hazırlanmam gerekiyordu.
size saçma gelebilir ama gelen her bir telefonda irkiliyordum. çünkü her an bir olay peydah olabilirdi.
her an birileri eve gelebilirdi.
bir kalabalıkla muhatap olma durumu gerçeleşebilirdi.
artık tamamen paranoyak bir hale gelmeye başladım.
birileri tarafından yemeğe davet edilmek, misafir ağırlayacak olmak..
bu durumlar beni gibip atıyor direncimi eritiyordu.
strese sebep oluyor ve beni buhrana sürüklüyordu. yemek yeme düzenim zaten iyi değildi.
ama artık hem stresin vermiş olduüu sıkıntı bu titreme korkusuyla birleşmişti. ve bu korku ayrıca strese sebep oluyordu.
yani anlayacağınız bir kısır düngünün içine girmiştim.
çıkış yolu yok gibiydi.
savaşacak gücüm de kalmamıştı.
derslere karşı olan verimim düşmüştü. okuduğumu zor anlıyordum.
çalışırken korkularım aklıma geliyordu.
bu durum beni daha bir susturdu. sustum. içime kapandım.
içime kapandıkça aoyutlandım. soyutlandıkça dışlandım.
arkadaşlarım tarafından kimseyle konuşmayan ve kendini kurtarıp gitmeyi amaçlayan biri gibi algılanmaya başladım..
ve kızlar..
ah kızlar..
anlatıcam.

@43 bu durum öyle özdeşleştirilecek bir durum değil panpa.
bu kafa yapısıyla alakalı. yani zaten buna meyilli bir kafa yapısına sahipse kişi bu er ya da geç çıkacaktır ortaya.
diğer türlü insana zaten anlattıklarım çok komik gelir. yani ne saçmalıyo bu amk diye gülüp geçerler.
bu durumda olduğunu düşünen arkadaşlarıma söyleyecek şeylerim var tabi ki. onlara biraz da yol göstermek amacım.
ben yanlışlar yaptım. onların aynı yanlışa düşmemesi için bir kaç noktaya temas etmeye çalışıcam.

@49 tam olarak geçmiyor kanka ama kendimi idare etmeyi öğrendim gibi.
tabi izler kaldı çok. stres olayı da pusuda bekliyo hep.
rutinin dışına çıkarsam eğer hemen avlamak için hazır.
boynuma dişini geçirmek için can atıyo.
böyle böyle geçiyo işte.

gençler sosyal fobi olayı kafada bitiyor evet.
insanlara bu konuda yakınsanız ' pgibolojik işte yeaa' diye sallayıp geçerler.
yani evet pgibolojik ama neden pgibolojik olduğunda insanlar tarafından çok olağan karşılanıyor anlayamıyorum.
ben hiç kanser olmadım. olmak da istemem. ama şunu biliyorum gençler, kanserde bir kez ölürsün.
bu hastalığı yaşayanlar hergün ölür.
evet yaşamak güzel. böyle bile güzel.
çünkü en azından kendi dünyana çekildiğinde biraz olsun huzurlusun.
ama görüyorsunuz.
diğer insanları görüp onlardan ne kadar farklı olduğunuzu görüyorsunuz.
o zamanlar hep 'never free, never me' diyip duruyorum içimde.
bu sözler beni özetliyor çünkü.
bir sosyal fobiyseniz asla kendiniz olamıyorsunuz çünkü.
sürekli kaçmaktan, korkmaktan başka bir insan gibi davranır oluyorsunuz.
çekilip içinize kapanıyorsunuz.
o zaman yenildiğiniz andır işte.

lise son sınıf bu kısır döngü ve buhranın içinde geçti gitti.
son 2 ay derslere çalışamadım. çünkü artık tükenmiştim.
son zamanlarda da olayın stresini hiç kaldıramadım.
bu sınavım ehemmiyeti beni daha çok paralıyordu.
bu yükü taşıyamadım. ve çalışmayı bıraktım.
ama beni hala yaralayan şey işte buydu.
son iki ay çalışmayı bırakmama rağmen okul puanımla birlikte 330 puan almıştım.
o zamanı bilen bilir. 13-14 puan daha alsan tıpa girersin.
mühendisliklerin falan çoğu geliyordu zaten.
ama bizimkilerde oldum olası bir tıp okuyacak merakı.
beni salmak istemediler.
ben de zaten gereken güveni hiç bir şekilde veremiyorum.
hem o an kafamda gitme isteği bile yok.
kendime o kadar güvensizim ki aile ortamı bu denli stres barındırsa bile tek başıma o halde bir yere gidecek güvenim yok.
tok karnına 53 54 kiloyum ayrıca.
bakan erkek demez.
ne yalan söyleyeyim ben de ailemin bu tutumunu kullandım.
amaçlar farklıydı tabi.
onlar tıpa gitmek için tercih yapmadığımı sandılar. ben de bu sebepten ötürü bir sene daha evde kalabilecektim.
ama kafamda hep bir umut.
bir seneye kadar kendimi toparlarım. o zaman daha iyi olurum.
hem kafa olarak hem fiziksel olarak.
okul da yok zaten.
daha rahat olur.
ama olmadı işte...

olaylar ters tepti.
daha iyi olacağını düşünmüştüm ama daha kötü bir ruh hali içerisine girdim.
ben okul birincisiydim.
benden sonraki elemanlar kazanıp kazanıp gitmişlerdi.
onlar giderken ben kalmıştım.
bu durum zaten mevcut olmayan özgüvenimi daha da aşağılara çekti.
yeniden dershane yeniden testler..
yeni arkadaşlar. dershanede yeni bir sınıf.
dalgalı bir denize koyulan su topu gibiydim artık. nereye çekerse hayat oraya gidiyorum gibi geliyordu.
aldırmadım diyemiyorum. aldırmamak elimde değildi.
ama bu sefer daha bir umursamazım.
ders çalışma modunda değilim artık.
bir daha da giç giremedim o moda.
çünkü artık ders çalıştıkça içimi daha çok dolduruyordu sıkınt.
işte o zamanlar kendimden kaçmaya başladım.
madem kendi içimde her şey kötü gidiyor o zaman kendimle hiç yüzleşmem diyordum.
bu işe yaramıyordu ama yavaş yavaş da kopuyordum kendimden.
düşünmemeye başladım.
çünkü düşünmek stres ve sıkıntı demekti.
ve ben artık bunu kaldıracak durumda değildim.

bu sosyal fobinin bana öğrettiği bir şey varsa, o da kimseye aşık olmamam gerektiğidir beyler.
hayatımda bir defa bu yanlışa düştüm. o da halihazırdaki durumumdan mütevellit katlanarak gösterdi etkisini.
o günden sonra hiç kimseye bağlanmadım. izin vermedim buna. aşık olmak insanın elindedir bir yerde.
kendini bırakman gerekir. ben bir kere bıraktım kendimi.
yaramın deşilmesiyle kaldım. elde var sıfırdı sonuç.

kızlarla konuşmak o vakitten sonra imkansız hale gelmişti.
bu sürece nasıl geldim nasıl bu hale vardı mesele anlayamadan hem de...
kızlarla konuşurken yani konuşmaya çalışırken anksiyete direk tezahür ediyordu.
bu yüzden sınıftaki kızlardan tamamen uzaklaştım.
onlarla hiçbir şekilde konuşmaya yeltenmek şurda dursun gözgöze bile gelmemeye çalışıyordum.
bir kaç eski arkadaşım da vardı sınıfta. onlarla takılıyordum.
birisi de ortaokuldan arkadaşımdı.
bana ilk zamanlarda sürekli oğlum sen eskiden böyle değildin ne oldu sana.
çok zayıflamışsın, hiç konuşmuyorsun diyip şaşırırdı.
sonradan alıştı gerçi.
bir kaç arkadaşım var onların sorularını falan çözüyorum yardım etmeye çalışıyorum.
bir de iyiyim dıbına koyyim. ne iyi oluyorsun pekekent. evrensel iyiliği savunuyorum o halimle.
neyse
kız muhabbetleri falan ediyorlar. o zamanlar tek cinsel aktivitem telefona kaydettiğim ferreları izleyip 31 çekmek.
gerçi hala öyle de neyse *
işte o sınıftaydı kübra.
güzel falan değildi esasında.
şimdi olsa yüzüne bakmam.
ama ben kötüydüm gençler. onun güzel olması değildi mevzu.
ben o kadar çaresiz ve sevgiye açtım ki biraz güzellik sınırına yakın olduğundan bağlanıvermiştim.
toyluk mu diyeyim mallık mı diyeyim. ne derseniz diyin işte.

dinleyen var mı lan bu arada?

@62 haklısın ama bu o kadar basit değildi.

hani hep reklamı yapılır ya mutsuzluğun gençler..
hani melankolik takılmak havalıdır.
ne bileyim bi film vardı mesela kaybedenler kulübü ismi.
oradaki adamların buhranları insanlara hep çekici gelmiştir.
toplumda ' vay amk ya herifler ne melankolik ' diye bir izlenim oluşuyor.
açık ve net söylüyorum; zütümün melankolikliğini yaşıyor onlar.
gerçek melankoliye kim dayanabilir?
kopkoyu bir buhranı yaşamaya kimin zütü yer ki?
aslında temelde hep bir umut. hep bir başarırım düşüncesi.
sosyal fobi deki melankoli ve sıkıntı bu yolda diğerlerinden ayrılır işte.
buradaki sıkıntı diğerleri gibi değil.
çok acı.. çok ızdıraplı. ve insanın zütünün yemeyeceği bir sıkıntı bu.
bu sıkıntıyı sindirip siraya bile yakamazsın.
o sigara boğazına düğüm olur. dumanı kalır orada çıkmaz.
bu illeti diğer insanlara anlatmak kör bir insana renkleri tarif etmek gibi.
siz siz olun ailenizden başka hiçkimseye bu durumunuzdan bahsetmeyin.
sizi anlayacak kişiler ananız babanız.
onlar da anlayamaz gerçi ama bunu çözmek için yapıcı adımlar atabilirler.
diğerleri sadece dalga geçer. çünkü bu hastalığın bir karizması yok.

size sosyal fobide aşk çıkmazından bahsedeyim gençler.
normal bir insan için bu durum şöyle olur;
bir kızı seversin. güzel. sonraki aşama gidip konuşmak.
normal insan gider konuşur. iki seçenek vardır.
ya reddedilirsin ya da kabul.
kabul edilirsen ne ala.
red edilirsen de en azından denemiş olursun.
kafanda bir soru işareti kalmaz.
zaten olmayacakmış dersin unutur gidersin. ya da seni sevmediğini anlayıp bu yüzden kendini heder etmenin gereksiz olduğunu düşünürsün.
gelelim sosyal fobili bir insanın çıkmazına.
bir kızı seversin. güzel. sonraki aşama gidip konuşmak.
---
sorun burada başlar işte.
gidip konuşamazsın.
mevzu havada kalır. hem seversin ama senin sevdiğini anlamaması için bakmazsın bile.
sevdiğin için aşık olduğun için daha az bakar olursun.
hiç bakmamaya başlarsın hatta.
gidip konuşmak şurada dursun, senin onu sevdiğini anlaması durumu bile bir felaket senaryosudur.
göz göze bile gelemeyeceğin bir kızın onu sevdiğini bilmesinden daha korkutucu ne olabilir ki?
içine atarsın..
içine attıkça yapışır bu hal.
gırtlağına düğümlenir.
seni fark bile etmeyecektir. başka bir erkek ona sahip olacak.
onunla konuşan erkekler görürsün.
bu durum seni daha çok kahreder.
böyle bir şeydir işte bir sf linin aşık olma durumu.

ben bu yanlışa bir kez düştüm. o da dersanenin sınıfındaydı.
o kız benim için bir takıntı haline geldi böylece.
şimdi görsem dönüp bakmam. ama o ruh halinde içimdeki o bastırılmış ateş bu kıza daha çok aşık olmama sebebiyet veriyordu.
benim bu vasıfsız ve güvensiz duruşum o kızı daha da yüceltiyordu gözümde.
ona hiç sahip olamayacağım düşüncesi daha bir aşık ediyordu beni.
hiç bir şey olmadı gençler.
bir aşk hikayesi falan beklemeyin. anlatacak hiç bir şeyim yok.
bir iki defa bir şey sormak için yanıma gelmişti sadece.
onda da ne dedim nasıl cevap verebildim hatırlamak dahi istemem şu an.
babasının arabasını sürerek dersaneye gelen bir tipti işte.
ama bu durum beni sarsmıştı.
işler daha da kötüye gidiyordu.
nefes alıp toparlayacaktım halbuki.
ama bir de bu mesele eklenince durum daha da vahimleşti.
artık derslere de eskisi gibi çalışmıyordum.
internette takıllıyor, ferre izliyor, chat falan yapıyordum.
ama rahatlamanın yollarını da araştırıyordum aynı zamanda.
meditasyon olayına meral salmıştım.
okuduğuma göre insan meditasyonla bilincini kontrol edebiliyordu.
hep bu çeşit telkin yöntemleri ve pgiboloji üzerine okuyordum.
çareler bulmaya çalışıyordum.
stresle başa çıkabilme yöntemler... nefes egzersizleri.. anksiyeteyi azaltıcı yiyecek içecekler vs..
ulan düşünüyorum da
dıbına koyayım böyle hayatın.
daha gençliğimin baharındayım ulan. 18 yaşındayım.
millet sevgilisini koluna takıp geziyor. herkes üniversitelerde ortamlara akıp face den paylaşıyor benim uğraştığım şeylere bak.
neden ben diyorum içimden? neden ben dıbına koduğumun hayatı? ben ne yanlış yapmıiş olabilirim? yanlış yapsam bile böyle ceza mı olur huur çocuğu?

@75 kanka daha ilk entry de belirtmiştim halbuki. keşke hiç okumasaydın. moralin bozuldu boş yere.

kadınları olduğundan daha asil görmek bir erkek için ne büyük bir trajedidir.
siz kaybettikçe kadınlar gözünüzde büyür.
çünkü onlar güçlünün yanındadır.
güçlü olanlar için kadının pek bir değeri olmaz.
kadınlar doğası gereği güçlünün yanında olmak istediklerinden bunu bildikleri halde güçlünün yanından ayrılmazlar zaten.
ama kadınlar güçlünün takunu yerken aslında güçsüzden alırlar kuvvetlerini.
güçsüz kullanılır ve güçsüzden alınan yalancı kudretle kendilerini yüceltirler.
işte modern toplumda güçsüzün elenme durumu bu şekilde olur.

insanlar bunu anlayamıyorlar.
siz benim için birer tehditsiniz aslında.
sizin vücudunuz, sizin varlığınız benim için bir tehdit.
çünkü sizin varlığınız bile benim bir kadına yaklaşma olasılığımı düşürür.
kadınlar her zaman karşı cinsin rekabetinden haz alır.
çünkü kadın için önemli olan şey kendisi için savaşılmasıdır.
modern toplumda da savaş tam bir görselliktir.
sağlam bir illüzyondan beslenen görsellik sonucu oluşan yalandan özgüven çağımızın savaşının en büyük silahıdır.
kadını elde etmek bu yoldan geçer.
güç her zaman olaya dahildi.
eski zamanlarda bir işe yarardı güç. doğrudan güç önemliydi.
ama artık güç bile illüzyon.
gücü kullanmaya gerek yok. sadece güçlü olduğunu göster yeter.
kadınlar artık zavallı yaratıklar...
çünkü gerçek olmayan bir silahın vitrinlik sahibini ister oldular.