hayatımın sf ile nasıl sikildiğini anlatıcam

@2 haykırdım amın oğlu hahahaha

merak ettim panpa gerçekse yaz yalansa ananıskm

reserve

anlat panpa ben dinlerim

sf: sosyal fobi

evet gençler. 23 yaşındayım. şu an üniversite okuyorum. esasında benim buralara kadar gelebilmem bile büyük mucize. tabi ilaç kullanıyorum anksiyetemi önlemesi için. ve bunu doktor tavsiyesi olmadan yapıyorum. yani benim hayatım bir rulet anlayacağınız. ilacın ne yan etkisi var, vücuduma şu an neler yapıyor bilmiyorum. ama ilacı almaktan başka çarem de yok. bu günlerime gelmeden önce size bu illetle nasıl tanıştığımı ve hayatımı gibiş sürecini anlatacağım. dinlerseniz bişey kaybetmezsiniz.

anlatacaklarım belki genç yaşta bu illetle karşılaşan arkadaşlara bir yol gösterir.

reserveleri alın beyler. anlatacaklarım dıbınıza koyacak garanti veriyorum.

sf: sosyal fobi

neyse doktora falan gittikten sonra ilaçları almaya başladım. adam vitamin falan yazmış. bir de şurup var onu da sabahları alıyorum. çünkü sabahları hiçbişey yiyemiyorum. stres hat safhada oluyor sabahları. ama sonraki günler şurubu içtikten sonra bir iki lokma atabiliyorum mideye. diğer türlü midem tam anlamıyla kapalı. yani stres direk mideme vuruyor midem ağzımda yani öyle bir durumun içerisindeyim. neyse bir kaç gün böyle geçti. normal düzene bindi. ama ben hala aynı benim. geceleri uyanıyorum büyük bir sıkıntıyla. ertesi gün dersaneye gidecek olmamın vermiş olduğu sıkıntı beni uykumdan uyandırıyor beyler varın siz düşünün ızdırabı. midem sürekli bükülmüş vaziyette. halim içler acısı. kendimi ders çalışmaya veriyorum çünkü başka türlü kafam dağılmıyor. bizimkiler ne zaman yemeğe çağırsa beni içimde bir korku oluyor. babam yine kızacak yine az yiyorsun diye iflahımı gibecek diye. sonradan anlıyorum bunların hepsi sf ile ilgili.

alıştım beyler. yapacak başka bişey yoktu çünkü. bu durum gitmiyordu. bununla yaşamaktan başka çarem yoktu. stres hayatımın bir parçasıydı artık ve bununla baş etmek durumundaydım. size bu yaşadıklarım çok saçma gelebilir. zaten bu olayın da ironisi burada. yaşanılan şeyler esasında o kadar saçma ki bunu kimseye anlatamıyorsunuz. ama diğer yandan bir cehennem azabı çekiyorsunuz. müzik falan dinliyorum. internetten sakinleşme stresten kurtulma yöntemleri yazıp aratıyorum. yazanları uygulamaya çalışıyorum. ama yok. netice sıfır. bu stres bu sıkıntı benim hayatımın içine ediyor tam gelişme çağında. gençliğimin başladığı vakitler. daha 17 yaşındayım amk.

Reserved

anlat panpa dinliyorum ama o anlatacam dediğin yerleri de anlatmayı unutma merak ettim

panpa hala bu durumdaysan yardımcı olabilirim sf tedavi edilebilir bi hastalıktır

buddha nın bi lafı var

Your mind is your greatest enemy, but once harnessed, nothing can help you so much.

reserved

okumak üzere reserved

@45 hakkaten çok haklısın panpa, çoğu insan anlamaz böyle şeyleri. anlayan insanlar da az değildir ve böyle olma potansiyelini taşıyor olabilirler.. o yüzden gibtir edin dinlemeyin kimseyi ve kimsenin dertlerini.. burası hariç tabi..

satır aralarında o bahsettiğin noktalara da temas et panpa

şimdi kaç yaşındasın ve ne durumdasın panpa anlatmak ıstemıyorsan sımdı ozelden bana at kısaca.

ayrıca sorunun nasıl çözüleceğinden de bahsecek misin?

bir de genç arkadaşlar okuyup kendileriyle ödeşleştirmesinler. sonra sosyal fobik olmasınlar.

yıl 2007. o zamanlar derslerimden başka bir şey düşünmüyorum. lise 2 deyim ve deli gibi ders çalışıyorum. belli bir hedefim yok ama gerek aldığım temel olsun gerekse de içimdeki çalışma isteği neticesinde severek yapıyorum bu işi. o zamanlar tipimi görüntümü falan umursamıyorum. ezelden beridir çok zayıftım. hala öyleyim. ama o zamanlar bunu takmazdım. aptallıklarımdan biri de buydu esasında. şimdi düşünüyorum da ne kadar malmışım. gerçek hayat benim o gördüğüm şekilde değilmiş ve ben tamamen bir looser mışım. neyse devam edeyim.

ANLAT KOÇUM. asla saplanti haline getirmicektin

işte o gün hastalıklı beynime girmişti bu düşünce.
nasıl oluyor diye sormayın. ben de bilmiyorum zaten. bu nasıl böyle böyle evrilip karşı konulamaz bir hale geldi ben de bilmiyorum.
o zamandan sonra elimin titremesiyle uğraştım hep.
tahtaya kalkmak artık kabus olmuştu benim için.
hoca beni tahtaya kaldırır diye korkuyordum.
bu korku hali hazırdaki stresle birleşiyor ve benim performansımı gibip atıyordu.
tek sığındığım şey derslerdi halbuki.
şimdi oradan da lanetlenmiştim.
ama kaçarı yoktu. bununla yüzleşecek bir gün gelecekti.
o tahtaya kalkmam gerekecekti.
ve ben rezil olacaktım.

belki de bu illet benim kaderime çok çok önceden yazılmıştı. çünkü kendimi bildim bileli özgüvensizdim zaten.
derslerim iyiydi. okulun en iyisiydim. ama hep kafamda benim diğerlei gibi olamayacağım düşüncesi.
hep kafamda asla başaramayacağım düşüncesi var.
bir bün beden eğitimi dersindeyiz. her şey güzel gidiyor. neyse ders bitecek arkadaşlar dağıldı.
ben kalakaldım öyle. ne oldu bilmiyorum öyle olduğum yere kitlendim.
sendeleyerek bir taşın üstüne oturdum.
o kadar doluyum ki tarifi imkansız. birden bıraktım kendimi.
gözlerimden damlalar aktıkça daha bir ağlıyorum. sebepsiz yere. öyle ağlıyorum.
belki de içimdeki bu illetten bıktığım için ağlıyorum.
savaşmak zorunda kaldığım için ama aynı zamanda savaşacak gücüm olmadığı için ağlıyorum.
hıçkıra hıçkıra ağlıyorum.