hayatımın sf ile nasıl sikildiğini anlatıcam

ANLAT KOÇUM. asla saplanti haline getirmicektin

elimde değildi. bununla başa çıkmaya çalıştıkça daha da büyüyordu.
başa çıkmaya çalışmayıp düşünmesen ki bu mümkün değildi o zaman da olay anında ben buradayım diyor ve seni hakimiyetine alıyordu.
kalbim deli gibi atıyordu.
sonuç tam bir hezeyandı. sınava hazırlanmam gerekiyordu.
size saçma gelebilir ama gelen her bir telefonda irkiliyordum. çünkü her an bir olay peydah olabilirdi.
her an birileri eve gelebilirdi.
bir kalabalıkla muhatap olma durumu gerçeleşebilirdi.
artık tamamen paranoyak bir hale gelmeye başladım.
birileri tarafından yemeğe davet edilmek, misafir ağırlayacak olmak..
bu durumlar beni gibip atıyor direncimi eritiyordu.
strese sebep oluyor ve beni buhrana sürüklüyordu. yemek yeme düzenim zaten iyi değildi.
ama artık hem stresin vermiş olduüu sıkıntı bu titreme korkusuyla birleşmişti. ve bu korku ayrıca strese sebep oluyordu.
yani anlayacağınız bir kısır düngünün içine girmiştim.
çıkış yolu yok gibiydi.
savaşacak gücüm de kalmamıştı.
derslere karşı olan verimim düşmüştü. okuduğumu zor anlıyordum.
çalışırken korkularım aklıma geliyordu.
bu durum beni daha bir susturdu. sustum. içime kapandım.
içime kapandıkça aoyutlandım. soyutlandıkça dışlandım.
arkadaşlarım tarafından kimseyle konuşmayan ve kendini kurtarıp gitmeyi amaçlayan biri gibi algılanmaya başladım..
ve kızlar..
ah kızlar..
anlatıcam.

şimdi kaç yaşındasın ve ne durumdasın panpa anlatmak ıstemıyorsan sımdı ozelden bana at kısaca.

ayrıca sorunun nasıl çözüleceğinden de bahsecek misin?

bir de genç arkadaşlar okuyup kendileriyle ödeşleştirmesinler. sonra sosyal fobik olmasınlar.

@36 shadow fiend panpa o ^^

@43 bu durum öyle özdeşleştirilecek bir durum değil panpa.
bu kafa yapısıyla alakalı. yani zaten buna meyilli bir kafa yapısına sahipse kişi bu er ya da geç çıkacaktır ortaya.
diğer türlü insana zaten anlattıklarım çok komik gelir. yani ne saçmalıyo bu amk diye gülüp geçerler.
bu durumda olduğunu düşünen arkadaşlarıma söyleyecek şeylerim var tabi ki. onlara biraz da yol göstermek amacım.
ben yanlışlar yaptım. onların aynı yanlışa düşmemesi için bir kaç noktaya temas etmeye çalışıcam.

@45 hakkaten çok haklısın panpa, çoğu insan anlamaz böyle şeyleri. anlayan insanlar da az değildir ve böyle olma potansiyelini taşıyor olabilirler.. o yüzden gibtir edin dinlemeyin kimseyi ve kimsenin dertlerini.. burası hariç tabi..

satır aralarında o bahsettiğin noktalara da temas et panpa

okumak üzere reserved

reserved

panpa hala bu durumdaysan yardımcı olabilirim sf tedavi edilebilir bi hastalıktır

buddha nın bi lafı var

Your mind is your greatest enemy, but once harnessed, nothing can help you so much.

anlat panpa dinliyorum ama o anlatacam dediğin yerleri de anlatmayı unutma merak ettim

@49 tam olarak geçmiyor kanka ama kendimi idare etmeyi öğrendim gibi.
tabi izler kaldı çok. stres olayı da pusuda bekliyo hep.
rutinin dışına çıkarsam eğer hemen avlamak için hazır.
boynuma dişini geçirmek için can atıyo.
böyle böyle geçiyo işte.

Reserved

reserved

gençler sosyal fobi olayı kafada bitiyor evet.
insanlara bu konuda yakınsanız ' pgibolojik işte yeaa' diye sallayıp geçerler.
yani evet pgibolojik ama neden pgibolojik olduğunda insanlar tarafından çok olağan karşılanıyor anlayamıyorum.
ben hiç kanser olmadım. olmak da istemem. ama şunu biliyorum gençler, kanserde bir kez ölürsün.
bu hastalığı yaşayanlar hergün ölür.
evet yaşamak güzel. böyle bile güzel.
çünkü en azından kendi dünyana çekildiğinde biraz olsun huzurlusun.
ama görüyorsunuz.
diğer insanları görüp onlardan ne kadar farklı olduğunuzu görüyorsunuz.
o zamanlar hep 'never free, never me' diyip duruyorum içimde.
bu sözler beni özetliyor çünkü.
bir sosyal fobiyseniz asla kendiniz olamıyorsunuz çünkü.
sürekli kaçmaktan, korkmaktan başka bir insan gibi davranır oluyorsunuz.
çekilip içinize kapanıyorsunuz.
o zaman yenildiğiniz andır işte.

lise son sınıf bu kısır döngü ve buhranın içinde geçti gitti.
son 2 ay derslere çalışamadım. çünkü artık tükenmiştim.
son zamanlarda da olayın stresini hiç kaldıramadım.
bu sınavım ehemmiyeti beni daha çok paralıyordu.
bu yükü taşıyamadım. ve çalışmayı bıraktım.
ama beni hala yaralayan şey işte buydu.
son iki ay çalışmayı bırakmama rağmen okul puanımla birlikte 330 puan almıştım.
o zamanı bilen bilir. 13-14 puan daha alsan tıpa girersin.
mühendisliklerin falan çoğu geliyordu zaten.
ama bizimkilerde oldum olası bir tıp okuyacak merakı.
beni salmak istemediler.
ben de zaten gereken güveni hiç bir şekilde veremiyorum.
hem o an kafamda gitme isteği bile yok.
kendime o kadar güvensizim ki aile ortamı bu denli stres barındırsa bile tek başıma o halde bir yere gidecek güvenim yok.
tok karnına 53 54 kiloyum ayrıca.
bakan erkek demez.
ne yalan söyleyeyim ben de ailemin bu tutumunu kullandım.
amaçlar farklıydı tabi.
onlar tıpa gitmek için tercih yapmadığımı sandılar. ben de bu sebepten ötürü bir sene daha evde kalabilecektim.
ama kafamda hep bir umut.
bir seneye kadar kendimi toparlarım. o zaman daha iyi olurum.
hem kafa olarak hem fiziksel olarak.
okul da yok zaten.
daha rahat olur.
ama olmadı işte...

rezerved

@2 ulan bende ilk onu sandım amk

olaylar ters tepti.
daha iyi olacağını düşünmüştüm ama daha kötü bir ruh hali içerisine girdim.
ben okul birincisiydim.
benden sonraki elemanlar kazanıp kazanıp gitmişlerdi.
onlar giderken ben kalmıştım.
bu durum zaten mevcut olmayan özgüvenimi daha da aşağılara çekti.
yeniden dershane yeniden testler..
yeni arkadaşlar. dershanede yeni bir sınıf.
dalgalı bir denize koyulan su topu gibiydim artık. nereye çekerse hayat oraya gidiyorum gibi geliyordu.
aldırmadım diyemiyorum. aldırmamak elimde değildi.
ama bu sefer daha bir umursamazım.
ders çalışma modunda değilim artık.
bir daha da giç giremedim o moda.
çünkü artık ders çalıştıkça içimi daha çok dolduruyordu sıkınt.
işte o zamanlar kendimden kaçmaya başladım.
madem kendi içimde her şey kötü gidiyor o zaman kendimle hiç yüzleşmem diyordum.
bu işe yaramıyordu ama yavaş yavaş da kopuyordum kendimden.
düşünmemeye başladım.
çünkü düşünmek stres ve sıkıntı demekti.
ve ben artık bunu kaldıracak durumda değildim.

bu sosyal fobinin bana öğrettiği bir şey varsa, o da kimseye aşık olmamam gerektiğidir beyler.
hayatımda bir defa bu yanlışa düştüm. o da halihazırdaki durumumdan mütevellit katlanarak gösterdi etkisini.
o günden sonra hiç kimseye bağlanmadım. izin vermedim buna. aşık olmak insanın elindedir bir yerde.
kendini bırakman gerekir. ben bir kere bıraktım kendimi.
yaramın deşilmesiyle kaldım. elde var sıfırdı sonuç.

Anlat pampa reserved