Evet beyler uzun zamandır aranızda olan, hesapsız takılan 29 yaşında çalışan bir panpanızım. Hikayeme geçiyorum.

Sene 2002. Ben henüz 14 yaşında, ablam 17,annem ev hanımı babamda bizim iyiliğimiz için sürekli çabalayan bir adamdı. Ben o sene Anadolu lisesine girmiştim. Her neyse. Tarih bile aklımda beyler 27 Ağustos 2002. Annem babam ve ablam düğüne gidiyorlar. Ben de gelmek istemiyorum dedim tamam dediler. 2001 model cliomuz vardı. Düğün iznik'teydi. Tabi o zaman istanbul-Bursa-izmir otoyolu yok. Feribotla topçular. Ordan Orhangazi. 40km sonra da iznik. Karşıdan gelen bir TIR'ın altına giriyorlar. Evet beyler o kara günde uğurlarına düşünmeden canımı feda edeceğim ailem artık yoktu.

ilk önce amcamlar geldi. Benim durumdan haberim yok. Yengem ağlamaklı. Amcam titrek sesle Ali (babamın adı) diye ağlıyordu. Bende bişeyden anlamamıştım.

Devam edecek beyler..

Daha sonra amcam yanına çağırdı. Kucağına alıp başımı okşadı. Oğlum dedi titremekli bir sesle. Anneler kaza yapmış dedi. Bende sadece bakabildim amcamın yüzüne. Odama gittim ağladım. Annem babam ve ablamla olan fotoğrafımızı göğsüme koyup ağlayarak uyuya kalmışım.

Ertesi gün bursadan cenaze gelmiş, bizde cenaze namazına gelmiştik. Cenazemiz kıldıktan sonra Eyüp Sultan mezarlığına defnettik

Hatırlıyorum beyler. 1 gün durmadan ağlayarak mezarlıkta durdum. Akşamda minibüsle otobüsle eve geldim. Amcam ve teyzem benle kalacaktı. Bir şey daha vardı. Ben kimde kalacaktım. Amcama cok güveniyordum beyler. Teyzem bana nerde kalacaksın dediğinde amcam kafasını çevirdi.

Teyzemde bak akbilsesi dediği Anda onla Kalamayacağımıda anladım. Amcam da beni idare edecekti. Onlarda kalacaktım. Ama yengem postalıycaktı beni adım gibi eminim.

Devam edecek beyler

Gel zaman git zaman bu olaylar benim o kadar pgibolojimi bozmuştu ki. Okul bile istemiyordum. Çalışmaya karar verdim beyler. Bi esnaf lokantasında çıraklık olarak başladım