Biraz olsun heyecanımı bastırırım ümidi ile yanımdaki çocukla muhabbet etmeye çalıştım o zamanlar nerede lol falan filan.. age of empires metin 2 vs. bu tarz oyunlar mevcuttu piyasada. Bu oyunları oynayıp oynamadığını hangi takım tuttuğunu nereli olduğunu falan sordum sıkılmış olacak ki "ilgilenmiyoruuum "dedi ağzını yayarak "eyvallah" dedim ve döndüm önüme, sınıfı süzmeye başladım. Açıkçası aklımda hiç karı kız muhabbeti yoktu kafam çok doluydu çünkü sıkıntı çekiyordum evden uzak olduğum için.. ama o an çok garip bir andı benim için..bir düşünsenize dostlar: arkasına gülerek dönen dünya güzeli bir kız.. "benim dünyamın güzeli" ama.. normalde aşka falan inanmam nefret ederim hatta vıcık vıcık ilişkilerden ilk görüşte aşk falan anasını bile giberim ama o an öyle değildi işte içim ısınıvermişti aniden mutluluk ve huzur tohumları ekiyorlardı içime polyanna olmuştum adeta.. mavi gözlerinin içinde boğulmaya adaydım. Saçlarının kumrallığını güneşe tercih edebilirdim o kadar etkilenmiştim anlayacağınız ama romantiklik gerçek dünyada bana göre değildi kendi kendime "aptal mısın lan liseli aşkı yaşayacak ruh halinde değilsin pekekent ! "falan diyordum ancak içten içe o ruh haline girmek için herşeyimi vermeye hazırdım..

Lisenin ilk günü klagibtir. Eğer ortaokuldan tanıdığınız bir iki arkadaşınız var ise onlarla bahçede grup şeklinde toplanıp heyecanlı sohbetler edersiniz. Lisede neler olacağı hakkında tahminler yürütüp farklı bir ortamda olmanın heyecanını beraber yaşarsınız. Hep "siz" li yüklemlerle bitiriyorum cümlelerimi çünkü ben bunları yaşayamadım. Okulun giriş kapısında eski bir bank vardı ona oturmuş ailemin beni neden bu zorluğa ittiğini düşünüyordum. Zorlanmanın kimi zaman faydalı olduğunu düşünsemde kimi zamanda çok gereksiz ve yorucu olduğunu düşünüyorum. Bir süre daha bankta oturduktan sonra eline mikrofonu alan beden öğretmeninin "çocuklar hadi sıraya" dediğini işitir gibi oldum. Sarhoş gibiydim adeta, tüm bu olanların herşeyi unutmak için içtiğim ve kusmama neden olan bir Rus votkasından kaynaklandığını düşünürken daha hayatımda Redbull bile içmediğimi farkettim. Etrafta yavrusu sırtlan sürüsü tarafından yenilmiş bir ceylan gibi bağıran 11 ve 12. Sınıflara hayret ederken hocanın verdiği komut ile istiklal Marşı'nı okumak için hazır ol' a geçtim. istiklal Marşı'nı okuduktan sonra sınıflarımız belli oldu 9-C sınıfına gitmiştim. Liste alfabe sırasına göre olduğu için adım listenin sonlarında idi bu yüzden sınıfa diğerlerinden geç girmiş oldum bu benim için bir dezavantajdı çünkü yanına oturacağım kişiyi seçme şansım var ile yok arasındaki bir çizgi kadardı. Çok giblemedim ve arka sırada yanı boş olan şişman bir çocuğun yanına oturdum oldukça heyecanlı idim ve bu yüzden de oldukça endişeli..

Uykumda bizzat o günü gördüm babamla otobüse binişimi yurda gelişimi falan rüya gibiydi.. çok fazla gerçekçi olan bir rüya.. fakat öyle olmadığını yan ranzadaki adını sonradan öğrendiğim kumral tenli kısa boylu sessiz bir çocuk olan Osman'ın kurmuş olduğu 6.30 alarmından gelen sesle anlamış oldum. Alarm âdeta beynimin içinde yankılanıyordu. Tüm beyin hücrelerim köküne kadar zarar görüyordu. Bu gördüğüm zarar düşünmeme engel olmuş olacakki bir hışımla başımı yorganın altından kaldırıp "-gibicem şimdi alarmını ha kapat şunu amk" deyiverdim. insanların ilk başta böyle bir tepki beklemedikleri çapaklı gözlerinden belliydi fakat durumun farkına varınca işi alaya vurdular. "Hahaha tutmayın lan küçük enişteyi".. " bırakın gelsin gel hele gel gel " tarzı saçma esprilere maruz kalıp yüzümün yıkanması gerektiğini hissettim. Kaloriferleri sabaha doğru kısmış olacaklar ki lavaboya gidene kadar eski model araba direksiyonları gibi titriyordum. Bunun hergün olmaması için dua ettim ve yüzümü buz gibi suda yıkadım. arandım, kağıt havlu yoktu..ilk günlerde kağıt havlunun çok çabuk bittiğini düşünüyordum fakat sonradan anladım ki aslında oraya hiç bir zaman kağıt havlu konulmamıştı.. üstümü başımı giyindikten sonra pazar günümün ne çabuk geçtiğini düşünüp okul heyecanımı bastırmaya çalışıyordum biliyorsunuz heyecanlandığımda birşeyler hep taka sarıyor..

Şehre vardığımızda serin bir cuma akşamıydı. Babamın yardımıyla yurda yerleşme işlemlerini falan hallettik. Bende seviniyorum işte yurda gidicez çok iyi amk rahatız ana baba dır dırı yok falan diye.. hiç umduğum gibi değildi.. 58 tane yaşları ara ara değişen ter kokulu huur çocuğu doluydu yurt.. öyle Amerikan dizilerindeki gibi herkesin kendine ait bazalı yatağı falanda yok, bildiğin askeriye amk ranzalı falan, yaşı büyük olan muallakler genellikle hep üst kattalar altlarda da yeni gelenler var bende gittim yerleştim bi tane alt katta olan ranzaya ,üstümde Veysel isimli 170 boylarında 12. Sınıfta sınav stresinden ötürü yüzünde yüzlerce sivilce çıkmış istanbul ağzıyla konuşan kenarları sarı ,yuvarlak gözlüklü çirkef cimri bir huur evladı var. Daha ilk günden "gece gıcırtı falan istemem hee ona göre !" Dedi bana "estağfurullah abi "dedim. Fiziksel olarak anasını bile gibebilirdim ama hiç bilmediğim bir şehirde hiç bilmediğim bir okulun yurdunda hiç tanımadığım bir adama atar yapmanın ne kadar mânasız olduğunu düşünüp sadece öyle diyebildim işte.. biraz daha etrafı süzdüm görünüş olarak benim arkadaş olabileceğim birisi olmadığını farkettim ve uyumanın daha mantıklı olduğunu düşünüp uyumaya karar verdim.

Oturduğum şehirden tam 267 km uzaktaki bir şehire lise öğrenimimi tamamlamak için gidiyordum.. güya aldığım puanın hebâ olmaması içinmiş sanki gideceğim okulda aldığım her puanın hakkını vereceklermiş gibi.. zaten etrafta benimle yakın puana sahip olan yüzlerce insan var. Onlardan farklı olmak için biraz daha dilimi iyi kullanıp hem hocalara güzel iltifatlar ederek onları sevindirmeli hemde puan vermeleri için o buruşuk zütlerini yalamalıydım ama bu konuda da şans benden yana değil sanırım :çünkü 192 cm boyunda 93 kilo sakallı bir ergen için biraz "eğreti" duruyor bu "yalakalık" işi.. Bunu yapabilmem için gözlüklü küçük boylu tatlı bişey olmalıydım ama maalesef bu kriterlere sahip değildim." Ne yani amk bize sıkıcı lise hayatını mı anlatacaksın gibtir git burdan!" dediğinizi işitir gibiyim öyle değil beyler asıl olay burdan sonra benimde anlamadığım bir şekilde başladı zaten

Dediğim gibi birşeye heyecan duyduğumu anladığım anda korkuyorum. Aslında bu olmamalı ama korkuyorum işte sanki bir sonraki atacağım adım uçuruma sürükleyecekmiş beni sanki bir sonra ki alacağım nefes genzime duracakmış gibi.. tüm bu endişe ile karışmış olan heyecan içimi kaplamış olsa bile bavulumu çaresiz bir şekilde toplamam gerektiğini farkettim.. Bizimkilerle ağlamaklı salyalı sümüklü bir vedalaşmadan sonra 7 otobüsüne babamla birlikte binip yola çıktık..

Degerlencek bu

Tutarsa buralar değerlenir rez amk

O dönemlerde hayatımda attığım her adımda kayboluyor gibiydim aslında nereye yürüyeceğimi neye koşacağımı bilmiyordum ailemin de lise için beni şehir dışında ki yatılı okula göndermesiyle tamamen kayboldum ruhumun karanlık odalarında.. karar verme ve tek başına birşeyler yapma aşamasında tamamen yanlışa düşen ve sürekli birilerinin beni düzeltmesi zorunda olan bir adamdım. Ne tak yiyecektim bu yalnız ve yeni hayatta.. sessiz biriyimdir normalde,ama ilk defa bu kadar kelime sarfettim aileme bu konu hakkında "senin eğitimin için daha iyi "vs.gibi sözlerle geçiştirdiler hep.. içimde kin ve nefret ile yoğrulmuş ama hiç duymak istemediğim heyecan hisside vardı en çokta bundan nefret ediyordum heyecanlanınca birşeyler taka sarar hep bu yüzden heyecanlanmayın dostlar benden size tavsiye

edit: evet beyler yaşanmışlık çerçevesinde anlatacağım bir hikaye küfür edip aşağılayıcı, alaycı bir tavırla konuşacak binler gelmesin 6-7 part atar gündüz devam ederim iyi geceler