hayatımın dönüm noktasını anlatıyorumm

ses verin binler

ve a-sosyalliğim bu yılda başladı.her gün bilgisayar başından kalkmadan, sürekli abur cubur, yemek yiyerek günüm geçiyordu. okuluda bırakmıştım, hayatım toplum yüzünden alt üst olmuştu. kimseyle konuşmuyordum, zaten kimse konuşmuyordu. toplumdan soyutlamıştım kendimi 4 5 ay dışarı çıkmadığım oluyordu. çıksaydım ne olacaktıki zaten, sanki görünmez adam gibiydim.bu acı gerçeği bilmek içten içten hayat sevincimi kaybettiriyordu. sonunda 17 yaşına geldim beyler. yaşıtlarım okula gidip, arkadaşlarıyla muhabbet edip, sevgilisini koluna takıp geziyordu. ben bırak bir kızın elinden tutmayı bir tane arkadaşım bile olmamıştı.ben vebalı veya hastalıklı bir insan değildim, sadece kilolu bir gençtim.bir merhaba bile desen benim için yeterliydi. çok şey istemiyordum ki ...

@56 kısa kısa özet geçiyorum panpa

(bkz: oylar leyla ile mecnuna)

oha amk doğum doğduğu günden başladı okuyanı gibsinler

@53 kafamdakileri yazıyorum panpa konuyu toparlamam için önce yazıp sonra yeniden okuyorum yazdıklarımı.

lise 2'ye geçtiğimde boyum uzamıştı ama kilomda artmıştı. mide büyümüştü bir kere. 178 boyunda 125 kiloydum beyler. beni yok saymaları adam yerine koymamaları üzmüyordu artık. ne yapmıştımki ben onlara! ne zararım olmuştuki !. biraz olsun beni severler, hiç olmazsa yok saymazlar ümidiyle okula gitmeye başladım.ama gittiğimde umduğum gibi olmadı.o dıbına kodumun sınıfının kapısından geçerken meraktan bakarlar ya kim geldi diye. ben girdiğimde dönüp bakmadılar bile binler, sanki hiç kimse girmemiş gibi yine ve yeniden yok sayıldım.ama artık üzülmüyordum, kabullenmiştim bu durumu ister istemez. düzeltmeye de çalışmıyordumda. düzeltemezdimde zaten. benimle konuşmuyorlardıki... okul başladıktan 1 hafta sonra sırf bu toplum yüzünden okulumu bıraktım ve pgibolojim alt üst oldu.

hadi lan seni mi beklicez muallak

kahve yapıp geliyorum beyler.

reserved

@48 gibtir git o zaman

ilk 3 ay boyunca sace sıvı gıdalarla beslendim. ailem sürekli destek vermeye acımı dindirmeye çalışıyorlardı. okula 2ay boyunca gidemedim, zaten beni okulda seven kimse yoktu, yokluğumuda anlamazlardı zaten, dedim ya istenmeyen insandım... handanı seviyordum ama gururluydum bir daha hiç konuşmadım onunla.ve 3 ayın sonunda normal gıdalar yemeğe başladım, ve okuluma devam ettim. karne günü geldiğinde çocuklar sevinir ama ben hiç sevinmezdim. çünki iyi not aldığımda sıra arkadaşlarıma ' bak ben bundan 5 aldım' diyemezdim,eve gider anneme gösterirdim. karne gününde sınıfta 32 kişi olmamıza rağmen sadece 5 kişi lise 2 ye geçmiştik.ama ne sevindim nede üzüldüm. toplum beni duygusuz, acımasız biri yapmıştı. geriye doğru baktığımda hala üzülürüm binler.

entry-nick okuyanı okutanı gibiyim

http://inciswf.com/moderat%c3%b6rler.swf

edit:gittim bile yarram eksilemesen ruhum duymayacak

burdayız

çabuk ol bin

ses verin binler

derken gözlerimi açtım ve boğazımda durulamayacak şekilde bir acı ile uyandım. konuşamıyordum sürekli acımdan ağlıyordum. doktor nasılsın acıyormu diye sordu kafamı 'hayır' şeklinde sallayarak acımı anlamasını istedim. uyandıktan sonra sedye ile özel odama geldim. herkes oradaydı ve derin bir of çekmişlerdi. anneciğim ağlayarak yanıma geldi ve boynuma sarıldı. daha önce hiç bu kadar mutlu olduğunu görmemiştim.ve bütün ailemin yanımda olduğunu bilmek, benim için üzülmeleri, bana destek vermeleri ayrı bir güç verdi bana. odada sürekli ağlıyordum ve hiç birşey yiyemiyordum, doğru düzgün yutkunamıyordum bile. dondurma verdiler boğazlarıma iyi gelmesi için en sevdiğim tatlı dondurma olmasına rağmen yiyememiştim.ve 3,4 saat'in ardından artık burda durmamın bir anlamı olmadığı evde istirahat etmemi istedi doktor. babam minnettar bir şekilde teşekkür edip eve doğru yola koyulduk.

kilolu arkadaş özellikle okusun diyorum sonunda süpriz var beyler.

ameliyat günü geldi çattı. bütün ailem (daha doğrusu bütün sülalem) oradaydı. beni ameliyat için hazırladılar. annem içerde ağlayıp dua ediyordu, babam da ne zaman ameliyat olacağımı doktorlardan öğrenmeye çalışıyordu. çok iyi hatırlıyorum salı günü saat 12 deydi ameliyat.ve ameliyathaneye doğru gidiyordum. herkez sedyeden tutup bana destek vermeye çalışıyordu, bense sürekli ağlıyordum. ameliyathaneye kimseyi almadılar ve tek başıma odaya girdim. doktorum benimle konusup, korkulacak hiç birşeyin olmadığı ve rahat olmamı söyledi. hiç birşey hissetmemem için narkoz verildiğini biliyordum ve doktara narkozun ne zaman verileceğini sordum ağlak bir ses ile.oda bana çoktan verdiğini ve 10 dan geriye doğru saymamı istedi. 10 ,9 ,8 ,7 derken kendimden geçmiştim.

burdayım panpa devam et sen takma bu binlere