hayatımın dönüm noktasını anlatıyorumm

neyse devam ediyorum.

2. hafta sonunda yine herşeye saldırarak yemeğe başladım. kendi içimde çok savaşlar verdim ama hep yenildim.hem kendi güçsüzlüğümü yüzüme vurmak için kendime hakaret ediyordum, hemde ölmek istiyordum. pgibolojim çok bozulmuştu, hiç pgibiyatr'a gitmemiştim(o günleri nasıl atlattım birde bana sorun).Hayali arkadaşlar bile edinmiştim binler, sürekli evde olduğum için arkadaşım yoktu. gerçi dışarı çıksamda kimse benimle konuşmazdı.her gün evde oturup bıkana kadar yemek yiyordum. madem zayıflayamıyorum bende o züt yok, o zaman tek çare yemek yemekti(o zaman ki düşüncem buydu).bir süre daha böyle devam etti. ailemle bile doğru düzgün konuşmuyordum. taki...

@77 hikayeyi sonuna kadar okursan bu entryinden utanırsın zütelek

bizim semtte fitness ve bb hocamla tanışana kadar ( dönüm noktam burda başlıyor).salon diye tabir edilen zayıflama merkezi açılmıştı. evime yürüme mesafesi 5 dakika olan bir yer.ben amaçsız amaçsız yürürken salonun tabelasını gördüm. ve kendi kendime bir soru sordum;'acaba burada hayatımı geri kazanabilir miydim ?'.bu soru bile beni heyecanlandırmaya yetti. salondan içeri girdim. herkez kendi halinde kimisi koşuyor, kimisi,bigiblete biniyor, kimisi ağırlık kaldırıyordu. hayatımda yapmadığım şeyler olduğu için bana çok yabancı geliyordu. kimse ile konuşmadığım için uzun zamandır kendi sesimi bile duymuyordum.ve salonsahibine titrek ve kaygılı bir ses tonu ile ' merhaba' dedim.ve salon sahibi 'merhaba nasıl yardım olabilirim ?' diyerek sanki beni önemsiyormuş gibi bir cevap verdi.En merak ettiğim şey 'acaba burada zayıflaya bilirmiyim?' oldu.ve salon'u bana anlatmaya ve gezdirmeye başladı hocam.

kilolu arkadaşlarım burdan sonrasını okumasını tavsiye ederim. çok önemli bilgiler aktaracağım.

ve artık resmen zayıflamaya yönelik ilk adımımı atmıştım, kararlıydım bu sefer başaracaktım, artık bende diğer insanlar gibi olacaktım. arkadaşlarım olacaktı, dostlarım olacaktı, en önemlisi toplumda kendimi kanıtlayabilecektim. salona yazıldım ve yarın başlayabileceğimi söyledi hocam. bende sevinçli bir şekilde evin yolunu tuttum. ertesi günü iple çekiyordum, içimde tarifi mümkün olmayan bir mutluluk vardı.ilk gün geldi çattı.ve spor yapabilmem için gerekli malzemeleri aldım, çantama koyup yola koyuldum. salona ilk girişimde herkes sıcak kanlıydı, tamdan benim hayal ettiğim gibi bir ortam. hocam sıcak kanlı ses tonu ile ' hoşgeldin' dedi. bende gülerek, biraz da a-sosyalliğin verdiği güvensiz bir ses tonuyla 'hoşbulduk hocam' dedim.ve zayıflama hikayeme doğru küçük ama güvenli adımlarla içeriye girdim.

ilk önce tartıya çıktım ve kilom 130 du.bel cevresini ölçtüler tam 125 cm idi. hocam bana espri yoluyla ' bir insanın gelebileceği son raddeye gelmişsin tebrikler' dedi. bende içimden üzüldüm ama gülüp ' haklısınız hocam' diye cevap verdim. ve 'ilk önce bir yürüyüş yap sonra bigiblet sürersin, ilk günden kendini yorma, çünkü bu kiloları 3,4 ayda almadın, 3,4 ayda da vermene gerek yok herşey yavaş yavaş halledilir' dedi. bende koşu bandına binip yürümeye başladım. içimde hep bir güvensizlik, bir kavgı vardı ve kendi kendime ' ya başaramazsan, ya yine bu kilolara mahkum kalırsan, hayatının sonuna kadar böyle yaşayamazsın' şeklinde içimden konuşuyordum. ve o gün 2 saate aşkın spor yaptım. hocam ' artık bu kadar yeterli, şimdi sana diyet listesi vermem, versem bile uymazsın. o yüzden sabah kahvaltını et 10 adet yumurta beyazı ye ve akşam 1 adet yağsız tuzsuz tavuk ye' dedi. bende şaşırdım 10 yumurta ve 1 tavuk kilo alabilirim düşüncesiyle ' eminmisiniz hocam' diye sordum.oda ' ben senin gibi kaç insana hayatını geri kazandırdım, bana güven ve dediklerimi yap kardeşim' dedi. bende afallamış bir ses tonuyla 'tamam hocam ' dedim. yıkanıp evin yolunu tuttum.

ses verin binler.

devam ediyorum beyler.

ikinci günde yine aynı şekildeydi. menüm; sabah kahvaltı ve 10 adet beyaz yumurta akşam;1 adet yağsız, tuzsuz,haşlanmış tavuktu. benimde kafama yatmıştı çünkü kendimi aç hissetmem için hiç bir neden yoktu.ben ilk 1 ay boyunca azimle hiç bir gün fire vermeden devam ettim. inanın hiç bu kadar gayret gösterip, kendimle savaşa girmemiştim.ilk 1 ay'ın sonunda tartıya çıkıp kiloma bakmak istedim. çıktığımda ise ilk sevincim önümde belirdi; 120 kg. binler hayatımda sadece 3 günümü dolu dolu mutlu şekilde geçirdim, ama bu mutluluk tarifsiz, anlatılamayacak kadar güzel ve kendi adıma konuşmak gerekirse bir şeyler başardığımın, istersem herşeyi yapabileceğimin, potansiyelim olduğunun kanıtıdır. tabiki tam istediğim kiloya inmek azim ve istikrarlık gerektiriyordu. ben bunun bilincindeydim, ama kilo verdiğimi görmek beni daha çok kamçıladı, daha çok konsantre oldum yapabildiğim şeye. mutluluğuda cabasıydı.şu anda bile gözlerim yaşlı bir şekilde anlatıyorum.

@93 sen nasıl bir binsin lan

5 aylık serüvenim dolmak üzereydi ve 5.ayın sonunda endişeli ve korku duyarak tartıya çıktım. ve mutlu tabloyla karşılaştım 100 kg!.5 aydır durmaksızın spor yapıp emeğin karşılığını almak herkes ister. bende emeğimin karşılığını aldığım için çok mutluydum.bu başkalarına göre sadece rakamdan ibaret olsada benim için hayatımın tam anlamıyla dönüm noktası, özgüvenimin yavaş yavaş kendine gelmesiydi. hayat doluydum, en önemlisi artık obez değil kilolu bir insandım. bunu ben başarmıştım, kendimle sonsuz gurur duyuyordum. istediğim yere gidip dolaşabiliyordum ve en önemlisi başkalarını takmamayı, onlara aldırış etmemeyi kendimce yavaş yavaş öğreniyordum. giysilerimde değişmişti, battal boydan xl'a terfi etmiştim. eskiden hiç birşey üzerime olmazdı ve her yerden alışveriş edemezdim.bir giyim merkezine gittiğimde satış elemanın 'üzgünüz sizin bedeninize göre bir ürünümüz yok' lafını duymak ne kadar üzücü bil bilseniz...

artık 100 kilo idim.ve bunun verdiği özgüven ile liseye devam etmek istiyordum,ama özgün eğitim hakkım elimden alınmıştı. bende açık öğretim vasıtasıyla liseyi bitirmek istiyordum. babamla konuştum bu durumu, çok sevindi ve bana 'her zaman arkandayım oğlum, annen ve ben senin her zaman destekçin olacağız'dedi. ve bu cümleler beni daha çok okula yöneltti. sonuçta başarabilirdim,5 ay boyunca 30 kilo vermiştim, benim yapamayacağım bir şey yoktu ki... ve kayıt olmak için halk eğitim merkezi adı altında bir yere gittim. gayet kendinden emin ve özgüveni yüksek bir şekilde' merhaba, ben liseye devam etmek istiyorum. bana yardımcı olabilir misiniz?' şeklin bir cümle kurdum oradaki personele.oda ' tabiki önce verdiğim listedeki evraklarınızı tamamlayın bankaya para yatırıp, geri merkeze gelin. ben sizi kayıt edeceğim' dedi. önceden bu şekilde diyolog değil, gider orada öylece bakınır geri kaçardım herhalde.

@99 eski alışkanlıklar panpa art niyet olmadığını bende biliyorum. küfür et, söv ama kilo ile ilgili bir lakap takma. hoşlanmıyorum işte.

bu arada burdamısınız binler ses verin

liseye resmi olarak başlamıştım tabiki sporumu asla ihmal etmiyordum. açık lise idi ama akşam liseli olarak lense ediliyordu. dolayısıyla her akşam üstü 4:30 dan 19:00'a kadar okulda ders görüyordum.ilk gün sınıfımı öğrenip derse girmek istedim, ve sınıfın kapısından içeri girdiğimde hepsi konuşmalarını bırakıp bana baktı.ben tam o anda binbir türlü şeyler düşünüyordum. geçtim en arka sıraya oturdum her zaman ki gibi. sonuçta toplum beni silip,bir kenara attı. insan ister istemez en arka sırayı kendine layık görüyor, halbu ki ne kadar yanlış bir düşünce olduğunu şimdi anlıyorum. özgüvenim arttığı ve artık obez statüsünden kilolu statüsüne geçtigim için, çok cool takılıyordum sınıfta. yazıyı okuyanlar içinden bu cümleyi söyleyebilirler; 'sen hala kilolusun amk. cool olmak neyine senin bin'.ama benim için çok önemliydi beyler.1.78 boyu olan bir insanın 130 kiloyu taşıyabilmesi bile imkansızken ben bu kilolarla yaşadım ömür boyu. dolayısıyla kilolu olanlar daha iyi anlar beni.o o anki düşüncem de böyle davranmam gerektiğini söylüyordu.

ve sonunda benimle konuşmak isteyen bir arkadaşım olmuştu. ismi celaldi, yanıma geldi ve 'merhaba ismin nedir' diye soru yöneltti. bende soğukkanlı bir şekilde 'xxx' dedim. yanıma geldi başka sıradan,ve biz muhabbeti koyulaştırdık. içimden ' artık insanlarla takılmadan, özgürce konuşabiliyorsun. baksana şimdiden kendine arkadaş edindin,bu şekilde giderse sende artık istediğin ve dilediğin hayatı yaşayabileceksin' diye teselli ettim. ders bitti,ve bana 'yarın görüşürüz xxx' dedi. beyler bu cümle klişe bir cümle olabilir ama benim böyle bir cümleyi duymaya çok ihtiyacım vardı. birileriyle iletişim kurabilmek çok önemliydi benim için. sanki yeni doğmuş bebek gibiydim, hayatı yaşamayı yeni yeni öğreniyordum'zamanla sıkı bir arkadaş olduk celal'le ama oraya kadar sonra gelicem'.çok mutluydum ve sporuma daha iyi adapte oluyordum. çünkü spor bana hayatımı geri veriyordu...

@107 panpa sen 1 dakikada okuyorsun ben 15 dakika uğraşıyorum. kendini benim yerime koy amk

okulum devam etti ve celalle arkadaşlığımız pekişti tabiki sporada devam ediyordum.10.ay'ı geride bırakmıştım. hocam bana ' 5 ay boyunca bu şekilde hızlı kilo verdin ama artık yavaşlar ve sen bu evrede asla yılmamalısın' dedi. bende bunu biliyordum ama bilmek istemiyordum.10.ay'ın sonunda 90 kiloya inmiştim. hepinizin tahmin edebileceği gibi bu 'yavaşlama' evresi artık benim başıma gelmişti. üzülüyordum ama bir yandanda 40 kilo vermenin sevinci vardı. resmen 150 boyunda 40 kilo kezban atmıştım üzerimden. hocama ' hocam 10 ay oldu biliyorsunuz ve tam olarak 40 kilo verdim daha önümde ne kadar yol var?' diye bir soru yönelttim. hemen cevap verdi'1.78 boyun var, bu boya 80 kilo olursan tam ideal fit bir vücudun olur'dedi.bu arada hatırlatmada yarar var, 10 kilo fazlam vardı ama kaslıydım, şekilli bir vücudum vardı. tabiri caiz ise artık gibimde değildi spor. 90 kiloydum, fittim ve artık spor yapmak istemiyordum( kafamı gibeyim kafamı).artık arkadaş rahatça bulabiliyordum, herkes ile iletişim içindeydim istediğim herşey olmuştu. sizin söyleminizle ' zütün kalk dimi huur çocuğu'. taki...

@111 o anlara geri dönmeye çalışıyorum amk. sizin gibi 1 dakikada okumak kolay.