hayatımın dönüm noktasını anlatıyorumm

derken gözlerimi açtım ve boğazımda durulamayacak şekilde bir acı ile uyandım. konuşamıyordum sürekli acımdan ağlıyordum. doktor nasılsın acıyormu diye sordu kafamı 'hayır' şeklinde sallayarak acımı anlamasını istedim. uyandıktan sonra sedye ile özel odama geldim. herkes oradaydı ve derin bir of çekmişlerdi. anneciğim ağlayarak yanıma geldi ve boynuma sarıldı. daha önce hiç bu kadar mutlu olduğunu görmemiştim.ve bütün ailemin yanımda olduğunu bilmek, benim için üzülmeleri, bana destek vermeleri ayrı bir güç verdi bana. odada sürekli ağlıyordum ve hiç birşey yiyemiyordum, doğru düzgün yutkunamıyordum bile. dondurma verdiler boğazlarıma iyi gelmesi için en sevdiğim tatlı dondurma olmasına rağmen yiyememiştim.ve 3,4 saat'in ardından artık burda durmamın bir anlamı olmadığı evde istirahat etmemi istedi doktor. babam minnettar bir şekilde teşekkür edip eve doğru yola koyulduk.

ses verin binler

ilk 3 ay boyunca sace sıvı gıdalarla beslendim. ailem sürekli destek vermeye acımı dindirmeye çalışıyorlardı. okula 2ay boyunca gidemedim, zaten beni okulda seven kimse yoktu, yokluğumuda anlamazlardı zaten, dedim ya istenmeyen insandım... handanı seviyordum ama gururluydum bir daha hiç konuşmadım onunla.ve 3 ayın sonunda normal gıdalar yemeğe başladım, ve okuluma devam ettim. karne günü geldiğinde çocuklar sevinir ama ben hiç sevinmezdim. çünki iyi not aldığımda sıra arkadaşlarıma ' bak ben bundan 5 aldım' diyemezdim,eve gider anneme gösterirdim. karne gününde sınıfta 32 kişi olmamıza rağmen sadece 5 kişi lise 2 ye geçmiştik.ama ne sevindim nede üzüldüm. toplum beni duygusuz, acımasız biri yapmıştı. geriye doğru baktığımda hala üzülürüm binler.

@48 gibtir git o zaman

kahve yapıp geliyorum beyler.

lise 2'ye geçtiğimde boyum uzamıştı ama kilomda artmıştı. mide büyümüştü bir kere. 178 boyunda 125 kiloydum beyler. beni yok saymaları adam yerine koymamaları üzmüyordu artık. ne yapmıştımki ben onlara! ne zararım olmuştuki !. biraz olsun beni severler, hiç olmazsa yok saymazlar ümidiyle okula gitmeye başladım.ama gittiğimde umduğum gibi olmadı.o dıbına kodumun sınıfının kapısından geçerken meraktan bakarlar ya kim geldi diye. ben girdiğimde dönüp bakmadılar bile binler, sanki hiç kimse girmemiş gibi yine ve yeniden yok sayıldım.ama artık üzülmüyordum, kabullenmiştim bu durumu ister istemez. düzeltmeye de çalışmıyordumda. düzeltemezdimde zaten. benimle konuşmuyorlardıki... okul başladıktan 1 hafta sonra sırf bu toplum yüzünden okulumu bıraktım ve pgibolojim alt üst oldu.

@53 kafamdakileri yazıyorum panpa konuyu toparlamam için önce yazıp sonra yeniden okuyorum yazdıklarımı.

@56 kısa kısa özet geçiyorum panpa

ve a-sosyalliğim bu yılda başladı.her gün bilgisayar başından kalkmadan, sürekli abur cubur, yemek yiyerek günüm geçiyordu. okuluda bırakmıştım, hayatım toplum yüzünden alt üst olmuştu. kimseyle konuşmuyordum, zaten kimse konuşmuyordu. toplumdan soyutlamıştım kendimi 4 5 ay dışarı çıkmadığım oluyordu. çıksaydım ne olacaktıki zaten, sanki görünmez adam gibiydim.bu acı gerçeği bilmek içten içten hayat sevincimi kaybettiriyordu. sonunda 17 yaşına geldim beyler. yaşıtlarım okula gidip, arkadaşlarıyla muhabbet edip, sevgilisini koluna takıp geziyordu. ben bırak bir kızın elinden tutmayı bir tane arkadaşım bile olmamıştı.ben vebalı veya hastalıklı bir insan değildim, sadece kilolu bir gençtim.bir merhaba bile desen benim için yeterliydi. çok şey istemiyordum ki ...

ses verin binler

15 dakka sonra yazmaya devam ediyorum beyler

çok düşündüm beyler. kendimde aradım sorunu acaba neden bana bu şekilde davranıyorlar diye.ve uzun düşüncelerimin sonunda kilomun bana her konuda engel olduğunu anladım. zayıflamam gerekiyordu ama yemek yemeğide çok seviyordum.ilk işim akapunktur oldu.bir arkadaşım bu tedaviyi tavsiye etti(gibtir git amın oğlu), o kullanmış işe yaramış. bende önerdiği doktara gittim. konuştuk beni zayıflatabileceğini söyledi. bende çaresiz inanmak zorundaydım. çünki başka çarem yoktu. bana 'senin bir şey yapmana gerek yok iğne senin beyin dalgalarına uyarı yaparak az yemek yemeni sağlayacak, sende sadece zayıflayacaksın' dedi. bende inandım ve tedaviyi kabul ettim. iğneler kulağıma takıldı, ilk 1 hafta gerçekten yemiyordum 130 kilodan 124 kiloya kadar düşmüştüm.o kadar çok sevinmiştim ki anlatamam, normal bir insan olmaya doğru yol alıyordum.ama sonradan işe yaramamaya başladı.ve doktorun yolunu tuttum, bana 'işe yaramaması imkansız. bir çok hastamı bu şekilde zayıflattım'dedi ve iğneleri değiştirerek beni geri gönderdi.ve hiç bir değişiklik olmadı ve yemeğe devam ettim. tekrar 130 kiloya çıkmıştım, üzülüyordum...

@64 öyle panpa. şuku

akapunktur da sonuç vermemişti. yana döne bir çözüm yol arıyordum, derken diyetisyene gitmeye karar verdim. daha önce diyetisyenlerin gerçektende zayıflattığı insanlarla karşılaşmıştım ve bu beni kamçılıyordu. gerçek bir diyetisyen bulmak için bayağı uğraştım.ve sonunda ünlü bir doktor ile yolum kesişti(nedende bu doktorlar ilk seansta 200 liradan aşağı ücret almıyorlar amk).yine özel kliniğine gittim doktorun ve durumumu ona anlattım.oda ' gayretli, sabırlı olursan benim destek ve yardımımla bu kilolarını verebilirsin' dedi. bende kendime güvensiz bir şekilde 'tamam efendim, elimden ne gerekiyorsa yaparım' dedim.ve diyet listesini yazıp çıkabilirsin komutunu aldıktan sonra evin yolunu tuttum.bir yandan sevinçliydim sonunda zayıflayabilecektim ama bir yandanda kaygılıydım 'ya başaramazsam' korkusuyla listeye göz gezdirdim.

ses verin lan şizo terk yaptınız beni binler.

yemekteyim devam edicem o zamana kadar giblersiniz.

akşam 11 gibi devam edicem binler rezerve alın

evet beyler devam ediyorum.

liste herkezin bildiği klagib listeler gibi kibrit kutusu kadar peynir vs. diye başlıyordu. yiyeceklerimi içeceklerimi herşeyimi hazırlamıştım. listeyide buzdolabının önüne astım.ve ertesi günü iple çekiyordum. çünki diyete başlayıp bütün kaybettiğim acı dolu yılları geri kazanamazdım ama gelecekte böyle olmayacağımı garantileyebilirdim, yada listeyi bozup eski yıllarım da gelecek yıllarım gibi silik geçecekti.bu durumu asla kabullenmemiştim, ne yapıp edip zayıflamayı bir görev edinmiştim. birinci gün geldi çattı. ve listeye tabi bir şekilde yemek yemeye başladım. ilk 2 hafta boyunca kendi kendime ' tamam yannankafali sen bu işi başarabilirsin, aslansın,kaplansın vs.' şeklinde kendimce destek verdim.ama tahmin edebileceiğiniz gibi 2.haftadan sonra işler bu şekil yürümedi.

burdamısınız sayın huur çocukları. bir şey anlatıyoruz burda