hayatımın dönüm noktasını anlatıyorumm

@96 lan sende amma alıngan çıktın. tombiş çok kötü bi kelime değil. Anladığım kadarıyla sende artık şişman değilsin. inci gibi bi ortamda biraz normal karşıla bunları. şimdi devam tombiş=)

aradan 1 ay geçti ve artık yeniden savaşa girmeye hazırdım. daha önce çok yenmiştim onu bu seferde yenebilirdim emindim buna.ve artık kimin kazandığını gösteren rakamlar belirmişti tabloya, 79... o an içimde tarif edemeyeceğim duygu karmaşaları yaşandı. artık normal kilo da normal bir insandım. onun verdiği mutlulukla artık yapamayacağım hiç birşey yoktu. büyük bir yükten kurtulmuştum, adeta kuş gibiydim. toplam da 50 kilo vermiştim, bu benim için 155 boyunda 50 kilo kezban içimden attım demekti.ve beyler bu 50 kiloyu herkes veremez çok büyük azim olması gerekiyor. hayatta hiç birşeyi başaramamış olan ben belkide hayatta en çok başarılamayan kilo verme olayını büyük bir istikrar ve azim ile başarmıştım. artık toplum içinde elle gösterilen ' aaa ne kadar kilolu baksana şuna ahahaha'diyerek insanın gururunu kıran insanlar yoktu, herkes başardığım şeyle övünür herkes ' abi bir akradaşım var ismi xx adam azim etti 50 kilo verdi. keske bizde onun gibi bir şeyler başarabilsek' şeklinde benim durumumu örnek olarak gösterirdi. bu benim hikayemin sonuydu arkadaşlar, ama kilolu olan bütün insanların başlangıcı olmasını umuyorum.19 yaşında kilo problemim kalmamıştı, şu anda 20 yaşındayım, 178 boyum var ve 73 kiloyum ayriyetten kaslıyım. kilolu olan arkadaşlara her zaman destek olurum yeterki istesinler. bana takıldığınız herşeyi sorabilirsiniz elimden geldiğince yardımcı olmaya çalışırım. bütün inci ailesini çok seviyorum.
seviye yükseldi beyler: am züt meme

herşey doğduğum günden itibaren başladı. içine kapanık, sessiz bir çocuktum. ırsi olarak astım ve bronşit hastasıydım. her günüm hastanelerde geçerdi. nefes alamaz, tıkanır,serum yerdim. bu olay 7 yaşına kadar böyle devam etti. çapa'da bir doktoru tavsiye ettiler, adam bütün astım hastalarını iyileştiriyormuş. babam hastaneye zütürdü, doktorla konuştu ve kortizon denilen(benim hayatımı gibecek olan ilaç) bir ilaçla benim havalelerimin önlenebileceğini söyledi. babamda çaresiz tek oğlunu kaybetmemek için yer yolu deniyor. dolayısıyla kabul etti. ve ilacı kullanmaya başladım.ilk zamanlarda hiç bir sorun yoktu. gayet iyi nefes alıyor ve hastalığım geçmiş gibiydi. taki...

@93 sen nasıl bir binsin lan

ikinci günde yine aynı şekildeydi. menüm; sabah kahvaltı ve 10 adet beyaz yumurta akşam;1 adet yağsız, tuzsuz,haşlanmış tavuktu. benimde kafama yatmıştı çünkü kendimi aç hissetmem için hiç bir neden yoktu.ben ilk 1 ay boyunca azimle hiç bir gün fire vermeden devam ettim. inanın hiç bu kadar gayret gösterip, kendimle savaşa girmemiştim.ilk 1 ay'ın sonunda tartıya çıkıp kiloma bakmak istedim. çıktığımda ise ilk sevincim önümde belirdi; 120 kg. binler hayatımda sadece 3 günümü dolu dolu mutlu şekilde geçirdim, ama bu mutluluk tarifsiz, anlatılamayacak kadar güzel ve kendi adıma konuşmak gerekirse bir şeyler başardığımın, istersem herşeyi yapabileceğimin, potansiyelim olduğunun kanıtıdır. tabiki tam istediğim kiloya inmek azim ve istikrarlık gerektiriyordu. ben bunun bilincindeydim, ama kilo verdiğimi görmek beni daha çok kamçıladı, daha çok konsantre oldum yapabildiğim şeye. mutluluğuda cabasıydı.şu anda bile gözlerim yaşlı bir şekilde anlatıyorum.

hadi panpa soğuttun lan

devam tombiş intikam yaklaşıyo

devam ediyorum beyler.

up

evet beyler devam ediyorum.

okuyorum

5 aylık serüvenim dolmak üzereydi ve 5.ayın sonunda endişeli ve korku duyarak tartıya çıktım. ve mutlu tabloyla karşılaştım 100 kg!.5 aydır durmaksızın spor yapıp emeğin karşılığını almak herkes ister. bende emeğimin karşılığını aldığım için çok mutluydum.bu başkalarına göre sadece rakamdan ibaret olsada benim için hayatımın tam anlamıyla dönüm noktası, özgüvenimin yavaş yavaş kendine gelmesiydi. hayat doluydum, en önemlisi artık obez değil kilolu bir insandım. bunu ben başarmıştım, kendimle sonsuz gurur duyuyordum. istediğim yere gidip dolaşabiliyordum ve en önemlisi başkalarını takmamayı, onlara aldırış etmemeyi kendimce yavaş yavaş öğreniyordum. giysilerimde değişmişti, battal boydan xl'a terfi etmiştim. eskiden hiç birşey üzerime olmazdı ve her yerden alışveriş edemezdim.bir giyim merkezine gittiğimde satış elemanın 'üzgünüz sizin bedeninize göre bir ürünümüz yok' lafını duymak ne kadar üzücü bil bilseniz...

beyler beni dinleyen varsa hikayemi anlatıcam. ... hepsi doğru binler en ufak yalanım yok dinleyen olursa anlatıcam. (koy gotune rahman gitsin ...

artık 100 kilo idim.ve bunun verdiği özgüven ile liseye devam etmek istiyordum,ama özgün eğitim hakkım elimden alınmıştı. bende açık öğretim vasıtasıyla liseyi bitirmek istiyordum. babamla konuştum bu durumu, çok sevindi ve bana 'her zaman arkandayım oğlum, annen ve ben senin her zaman destekçin olacağız'dedi. ve bu cümleler beni daha çok okula yöneltti. sonuçta başarabilirdim,5 ay boyunca 30 kilo vermiştim, benim yapamayacağım bir şey yoktu ki... ve kayıt olmak için halk eğitim merkezi adı altında bir yere gittim. gayet kendinden emin ve özgüveni yüksek bir şekilde' merhaba, ben liseye devam etmek istiyorum. bana yardımcı olabilir misiniz?' şeklin bir cümle kurdum oradaki personele.oda ' tabiki önce verdiğim listedeki evraklarınızı tamamlayın bankaya para yatırıp, geri merkeze gelin. ben sizi kayıt edeceğim' dedi. önceden bu şekilde diyolog değil, gider orada öylece bakınır geri kaçardım herhalde.

@99 eski alışkanlıklar panpa art niyet olmadığını bende biliyorum. küfür et, söv ama kilo ile ilgili bir lakap takma. hoşlanmıyorum işte.

bu arada burdamısınız binler ses verin

devam panpa

anlat panpa anlat

devam panpa

dıbına koyayım o binlerin kanka devam et sen