hayatımın dönüm noktasını anlatıyorumm

rezerved

panpa çocuklar acımasızdır naparsın üzüldüm yaşadıklarına devam et takipteyiz

çok düşündüm beyler. kendimde aradım sorunu acaba neden bana bu şekilde davranıyorlar diye.ve uzun düşüncelerimin sonunda kilomun bana her konuda engel olduğunu anladım. zayıflamam gerekiyordu ama yemek yemeğide çok seviyordum.ilk işim akapunktur oldu.bir arkadaşım bu tedaviyi tavsiye etti(gibtir git amın oğlu), o kullanmış işe yaramış. bende önerdiği doktara gittim. konuştuk beni zayıflatabileceğini söyledi. bende çaresiz inanmak zorundaydım. çünki başka çarem yoktu. bana 'senin bir şey yapmana gerek yok iğne senin beyin dalgalarına uyarı yaparak az yemek yemeni sağlayacak, sende sadece zayıflayacaksın' dedi. bende inandım ve tedaviyi kabul ettim. iğneler kulağıma takıldı, ilk 1 hafta gerçekten yemiyordum 130 kilodan 124 kiloya kadar düşmüştüm.o kadar çok sevinmiştim ki anlatamam, normal bir insan olmaya doğru yol alıyordum.ama sonradan işe yaramamaya başladı.ve doktorun yolunu tuttum, bana 'işe yaramaması imkansız. bir çok hastamı bu şekilde zayıflattım'dedi ve iğneleri değiştirerek beni geri gönderdi.ve hiç bir değişiklik olmadı ve yemeğe devam ettim. tekrar 130 kiloya çıkmıştım, üzülüyordum...

@64 öyle panpa. şuku

akapunktur da sonuç vermemişti. yana döne bir çözüm yol arıyordum, derken diyetisyene gitmeye karar verdim. daha önce diyetisyenlerin gerçektende zayıflattığı insanlarla karşılaşmıştım ve bu beni kamçılıyordu. gerçek bir diyetisyen bulmak için bayağı uğraştım.ve sonunda ünlü bir doktor ile yolum kesişti(nedende bu doktorlar ilk seansta 200 liradan aşağı ücret almıyorlar amk).yine özel kliniğine gittim doktorun ve durumumu ona anlattım.oda ' gayretli, sabırlı olursan benim destek ve yardımımla bu kilolarını verebilirsin' dedi. bende kendime güvensiz bir şekilde 'tamam efendim, elimden ne gerekiyorsa yaparım' dedim.ve diyet listesini yazıp çıkabilirsin komutunu aldıktan sonra evin yolunu tuttum.bir yandan sevinçliydim sonunda zayıflayabilecektim ama bir yandanda kaygılıydım 'ya başaramazsam' korkusuyla listeye göz gezdirdim.

ses verin lan şizo terk yaptınız beni binler.

yemekteyim devam edicem o zamana kadar giblersiniz.

anlat panpa

akşam 11 gibi devam edicem binler rezerve alın

vay amk bin devam et

evet beyler devam ediyorum.

liste herkezin bildiği klagib listeler gibi kibrit kutusu kadar peynir vs. diye başlıyordu. yiyeceklerimi içeceklerimi herşeyimi hazırlamıştım. listeyide buzdolabının önüne astım.ve ertesi günü iple çekiyordum. çünki diyete başlayıp bütün kaybettiğim acı dolu yılları geri kazanamazdım ama gelecekte böyle olmayacağımı garantileyebilirdim, yada listeyi bozup eski yıllarım da gelecek yıllarım gibi silik geçecekti.bu durumu asla kabullenmemiştim, ne yapıp edip zayıflamayı bir görev edinmiştim. birinci gün geldi çattı. ve listeye tabi bir şekilde yemek yemeye başladım. ilk 2 hafta boyunca kendi kendime ' tamam yannankafali sen bu işi başarabilirsin, aslansın,kaplansın vs.' şeklinde kendimce destek verdim.ama tahmin edebileceiğiniz gibi 2.haftadan sonra işler bu şekil yürümedi.

burdamısınız sayın huur çocukları. bir şey anlatıyoruz burda

neyse devam ediyorum.

devam tombiş

devam panpa seri

2. hafta sonunda yine herşeye saldırarak yemeğe başladım. kendi içimde çok savaşlar verdim ama hep yenildim.hem kendi güçsüzlüğümü yüzüme vurmak için kendime hakaret ediyordum, hemde ölmek istiyordum. pgibolojim çok bozulmuştu, hiç pgibiyatr'a gitmemiştim(o günleri nasıl atlattım birde bana sorun).Hayali arkadaşlar bile edinmiştim binler, sürekli evde olduğum için arkadaşım yoktu. gerçi dışarı çıksamda kimse benimle konuşmazdı.her gün evde oturup bıkana kadar yemek yiyordum. madem zayıflayamıyorum bende o züt yok, o zaman tek çare yemek yemekti(o zaman ki düşüncem buydu).bir süre daha böyle devam etti. ailemle bile doğru düzgün konuşmuyordum. taki...

@77 hikayeyi sonuna kadar okursan bu entryinden utanırsın zütelek

bizim semtte fitness ve bb hocamla tanışana kadar ( dönüm noktam burda başlıyor).salon diye tabir edilen zayıflama merkezi açılmıştı. evime yürüme mesafesi 5 dakika olan bir yer.ben amaçsız amaçsız yürürken salonun tabelasını gördüm. ve kendi kendime bir soru sordum;'acaba burada hayatımı geri kazanabilir miydim ?'.bu soru bile beni heyecanlandırmaya yetti. salondan içeri girdim. herkez kendi halinde kimisi koşuyor, kimisi,bigiblete biniyor, kimisi ağırlık kaldırıyordu. hayatımda yapmadığım şeyler olduğu için bana çok yabancı geliyordu. kimse ile konuşmadığım için uzun zamandır kendi sesimi bile duymuyordum.ve salonsahibine titrek ve kaygılı bir ses tonu ile ' merhaba' dedim.ve salon sahibi 'merhaba nasıl yardım olabilirim ?' diyerek sanki beni önemsiyormuş gibi bir cevap verdi.En merak ettiğim şey 'acaba burada zayıflaya bilirmiyim?' oldu.ve salon'u bana anlatmaya ve gezdirmeye başladı hocam.

@80 alıngan tombiş.