şuku önemli değil bebeler okuyun yeter.

yıl 2002 üni yeni kazanmıştım: afyon kocatepe üni eğitim fakültesi sınıf öğretmenliği. kalacak yer ayarlama telaşından ilk bir kaç gün derse gidememiştim. yeni bir ortam, yeni arkadaşlar ve insanlar tanıma heyecanı ile başladığım üni hayatımın bu kadar taktan geçeceğini hiç ama hiç tahmin edemezdim. ev işlerini hallettikten sonra fakülteye gideceğim ilk gün sabah erkenden hazırlandım ve yola çıktım. kampüse giden otobüse binip şoföre ücreti uzattıktan sonra arka koltukların birinde oturan o kızı gördüm. daha önceleri bana hep yalan gelen ilk görüşte aşk tezine inanmaya başlamıştım o an. onu gördüğümde aklımdan geçen cümleler tam şunlardı: allahım sen ne kadar güzel bir şeysin. allah seni sahibine bağışlasın. onu görebileceğim bir yere oturdum ve fakülteye gidene kadar istemsizce onu seyrettim. artık üniversitenin değil onu görmenin heyecanı vardı içimde. otobüs fakülteye geldi ve herkes indi. o da üniversite öğrencisiydi ama hangi fakültenin hangi bölümündeydi bilmiyordum. içimden öyle dualar ettim ki aynı fakültede olayım ve hergün onu göreyim diye. otobüsten indikten sonra ağırdan aldım ve onun biraz uzaklaşmasını bekledim arkasından hanzo gibi takip ediyor durumuna düşmemek için. fakülteye ilk defa geldiğim için dersliklerin yerini sora sora buldum. biraz vakit kaybetmiştim ve ders başlayalı 15 dakika olmuştu. telaşla desliğe geldim ve kapıyı çaldım...

biraz deli cesareti biraz da birkaç arkadaşın verdiği gazla konuşmaya karar verdim. çarşamba günü son iki derse girmedim. cesaretimi toplayacaktım ve ne söyleyeceğime karar verecektim. sonuçta o dünyalar güzeli bir kız zeki çalışkan her girdiği ortamda kendini sevdiren biri. ben de asosyal kavrdıbının dünyadaki tam tezahürü olan biriyim. ha çirkin değilim tipim normal üstü sayılır vücut yapılı falan ama iş bunlarla bitmiyor ki. ya kız beni reddederse diye stresten ölücem. ve son ders bitti herkes cıkıyor dersten. sınıf kapısından bir çıkışı vardı ki allahım yine beni benden aldı. bacaklarım titredi soğuk soğuk terledim. arkadaşlar dışarda beni görünce aaa niye derse girmedin neredeydin vs diye yüksek sesle bağırıp beni daha fazla stres yapmaya çalıştılar ama stresin utanmanın nirvanasına çoktan ulaşmıştım bile. gözlerim onu ararken kalabalığın içinden onun bana baktığını gördüm. bana attığı o uzun süreli bakış az da olsa cesaret verdi. tam yanımdan geçerken kısın bir sesle biraz konuşabilir miyiz dedim. sesim tam da annesini kaybetmiş yavru kedi gibi çıktı amk. o da gülümseyerek tabi dedi...

çok vaktini almayacağımı söyledim. ama konuya nasıl gireyim nereden başlıyayım bilemiyordum. sanki halimden anlamış gibi heyecanımı yatıştırmak için sağdan solsan konu açıyor havadan sudan muhabbetlerle gevşememi istiyordu. konuşacak bir şey kalmamıştı ve ikimiz de susmuştuk. tam kafamda tasarladıklarımı söylemeye başlayacaktım ki daha önce bahsettiğim sınıftaki k*rt oc bize doğru yaklaşmazmı. sinirden kızardım bozardım yumruklarımı sıktım bini görünce. geldi ve hayırdır demesinmi. ulan dıbına kodumun cocu sana ne kızla yalnız kalmışsam sana ne ne konuşuyorsam huurun evladı gibtir git bir daha bu kıza yaklaşma diyemedim. benim öfkeden veremediğim cevabı afet-i devran verdi ve özel bir şey konuşuyoruz dedi. oç züt oldu ve dönüp arkasını gitti. o kadar sevindim ki lan heyecan meyecan kalmadı. o bin gittikten sonra bana dönüp ne konuşacaktın benimle dedi ve kızın o bini terslemesinin verdiği mutluluğun tesiri ile malca bir cevap verdim: az önceki bini kastederek aranızda bir şey mi var dedim...

ders çoktan başlamıştı. içeri girmemle bütün bakışlar bana yöneldi. hocadan özür dileyerek oturacak bir yer bakıyordum ki birden onu gördüm. kalbim öyle hızlı atmaya başladı ki yemin ederim yerinden çıkacak zannettim. en arka sıraya attım kendimi. heyecandan mı sevinçten mi bilmiyorum elim ayağım boşalmıştı. bir süre mal gibi oturmam gerekti kendime gelmem için. sınıfa baktığımda derse gelemediğim bir kaç günde hemen herkes arkadaş olmuş millet ortdıbını kurmaya başlamıştı. sınıfta dikkat çekmeye çalışan top sakallı hafif muallaksi bir k*rt vardı. bu bin sürekli beni benden alan kıza yavşıyor mal mal espri yapıyor onunla yakınlık kurmaya çalışıyordu.
2.5-3 yılını askeri lisede geçirmişliğin de verdiği asosyallikle kendime fazla arkadaş bulamadım. selamlaşıp hal hatırdan başka ileriye giden sohbetim olmuyordu kimseyle. zamanla çok aşırı samimi olmamakla birlikte bir kaç arkadaşım oldu. ama derdimi kimseye açamıyordum. ben bu kıza deli gibi aşık oldum diyemiyordum. bu şekilde yaklaşık 2 ay kadar geçti. bu iş böyle gitmeyeceğini ve o muallaksi k*rdün de sürekli yavşamalarına katlanamayacağımı anlayarak açılmaya karar verdim. ama nasıl yapacaktım? bırakın konuşmayı görünce elim ayağıma dolanıyor, kantinde içtiğim çayı üzerime döküyor, yolda tümseğe takılıyordum. ama her ne pahasına olursa olsun yapmalıydım bunu...

Edit: okuyan yok amk boşuna kendimi yormayım

devam mı?

sorduğum malca soru karşısında kız biraz afalladı. yooo dedi uzatarak ne işim olur ki onunla dedi. ben de içten içe sevinirken sanki orgazm oluyormuşum gibi ağzımdan çıkan ohhh sesine hakim olamadım. derken biz muhabbete bir başladık tam 1.5 saat. orada, fakültenin koridorunda nasıl o kadar vakit geçti anlamadım. akşam olduğunu farkettiğim an kızı burada öküz gibi bekletmemeye ve akşam dışarı yemeğe davet etmeye karar verdim. bu teklifime hiç düşünmeden tamam dedi.
fakülteden cıktık sohbet ederek beraber otobüse bindik. onu yurduna bıraktığımda o kapıdan içeri girer girmez heeeyyyytttt diye bağırdım amk. aşk adamı mal ediyor ya sokakta millet deli mi diye bana bakıp gülüyordu. ben de kaldığım yurda gittim tabi o ara evdeki arkadaşlarla anlaşamamış ve devlet yurduna yerleşmiştim. en afilli kıyafetlerimi giydim saçlarımı taradım güzel parfümler sürdüm. buluşma saatimize yarım saat kala yurdunun önüne gittim ve beklemeye başladım mallık ya işte vaktinde git. afyonu bilen bilir eskiden bi çınar altı restoranı vardı (hala duruyor mu bilmiyorum) oraya rezarvasyon yapmıştım. gittik yemeğimizi yedik saatlerce sohbet ettik. yemekteki son diyaloğumuz şöyleydi:
Hayatımı giben kız: H.G.K
Ben: B

H.G.K: bana 5 dakika konuşmak istediğini söyledin ama bak saatlerdir konuşuyoruz değil mi ne ilginç (gülücük)
B: evet (konu ciddiye geldi ya yine heyecan bastı amk)
H.G.K: eee ne söyleyecektin bana
B: eeee şey (içimden de diyorum ki sanki anlamadım sabahtan beri yanında kıvranıp duruyorum)
H.G.K: e söyle artık bak gidicem birazdan yurdun giriş saati geliyor.
B: tamam tamam söylüyorum. bak H.G.K ben seni seviyorum hem de deli gibi.

Bir çırpıda söyleyiverdim amk yoksa olacağı yoktu. hani soğuk suya giremezsiniz de birden girince rahatlama olur ya. ben de öyle yaptım. sanki sırtımdaki bir ton yükü atmış gibi hissettim. Hafif bir tebessümle bana cevap verdi ve dedi ki...

Sonunda aylardır içimde tuttuğum kimselere doğru düzgün anlatamadığım aşkımı bir çırpıda söylemiştim. Ve onun yüzünde öyle tatlı bir gülümseme oluştu ki aradan 12 sene geçti ama vallahi şuan bile gözümün önünde. içimin yağları eridi dua ettim Allah'a ne olur terslemesin kötü bişey söylemesin hep bana böyle gülümsesin diye. Ve ağzından şu cümleler döküldü: zaten bayadır anlamıştım bana karşı bişeyler hissettiğini. Anlaşılmayacak gibi değildi ki. Beni gördüğünde tuhaflaşıyordun derslerde bana bakışını yakalıyordum sık sık. Anlamamak için aptal olmak gerekirdi heralde. Yalan yok bende de sana karşı bişeyler var dedi. içimden be amk o zaman niye bana aylardır işkence ediyosun insan bi belli eder cesaret verir bişey yapar.

rez devam

rezerved

Devam pnp

Devam panpa

sabahın bu saatinde rez panpa

Devam rezzz

okuyan yok diye bırakmıştım madem takip ediyosunuz devam ediyorum

lan gibik yarak gibi niye bıraktın hikayeyi.

devam pnp

devam amk anlat beyin hücrelerini giberim

rezerved

Devam et amk

ulan yaz amk okuyoz