hayatımın 7 yılını nasıl siktim attım

anlatayım ibret alın beyler.

siz siz olun kimse için, hele ki ilk günden yürümeyeceği belli olan bir ilişki için zamanınızı harcamayın.

hikayenin sonunu veriyorum beyler sizin okuyacagınız yok
▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼

gittim eskişehire girişte bizi 2 adam bekliyordu aldırlar bizi bir eve zütürdüler yedirdiler içirdiler sonra doymuştuk
ama nedense arkadaşım benim işim var deyip çıktı ben tanımadıgım adamlarla tek başıma kalmıştım neyse dedim ben yatıyorum iyi akşamlar tam çıkıyordum adamın biri tuttu beni agzımı kapattı çıakrdı yannanını zütüme sokmaya başladı ilk noldu anlamıyordum sonradan hemen diger adamın yannanınıda agzıma aldım sonra ben iyice azdım hemen gidip mutfaktan oklava aldım zütüme sokmaya başladım sonra 2 side üzerime işeyip balkondan kaçtılar
▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼

(karincagibentombikfil ?, 11.07.2012 08:59)
















14. @13 verdim şukunu

böyle işte kardeşlerim. olaylar bitti ama bakın nasıl içimde yara açmış ki, hala anlatma ihtiyacı, paylaşma ihtiyacı duyuyorum.

dinleyene, hak verene, küfür edene, okuyana, yorum yapana herkese teşekkür ederim. ben bir yükten kurtuldum bugün bunları anlatarak. kimseye anlatmamıştım neler hissettiğimi ta ki bu sabaha kadar.

kafanızı gibtiysem affola.

öneri: kimse sizden önemli değil, sadece kendi mutluluğunuzu düşünün.

cuma akşamı ankara'dan çıkıp pazar gecesi fatih ekspresi ile dönüyordum ankaraya. sonra uykusuz derse gidiyordum, huzursuk bacak sendromu hastası olarak o dersler bitmiyor, öğle olmuyordu. ders bittikten sonra odama gidiyor, yemek bile yemeden uyuyordum. akşam 8-9 gibi uyanıyor o gece yine uyuyamıyordum. sabah yine geç uyanıyor, derslerimi kaçırıyor, arkadaşlarımı göremiyor, gittikçe asosyal olmaya başlıyordum.

aylardır aramadığım arkadaşlarım beni aramaktan bıkmış, telefonum bile çalmıyordu. arada annem arıyordu o kadar. babamı da ben param bittiği için arıyordum.

o yaz ev arkadaşımla sorunlar yaşadık, evden ayrılmaya karar verdim. evde zaten keçiören'deydi amk. her gün keçiören'den beytepeye 35 km yol yapıyordum. ne akıl varsa gitmiş orada ev tutmuştuk.

ertesi yıl beytepe öğrenci evlerini bilen bilir oraya geçtim. işte oraya geçmemle birlikte hayatımın daha da gibilmesi olayı hızlandı. çünkü o ankara'ya hiç gelemeyecekti. sadece ben gidecektim.

sonraki 3 sene boyunca yani üniversite bitene kadar okulu asamayıp eskişehir'de kalamadığım sürelerde her haftasonu eskişehir'e gidiyordum.

böyle 1 sene boyunca o ankara'ya ben eskişehir'e gittik geldik. ankara'daki arkadaşlarımı göremez oldum, birlikte çıkalım dışarı dediğimde surat yapıyor, sen benden sıkıldın, aynı ortamda bulunamıyorsun yalnızken diyor, kafamı beynimi gibiyordu.

en iyi kadın dilsiz kadındır deyip, dilini koparmak bile geçmişti içimden ama o bizim adanadaki şarapçı bülent abinin efsanesi olarak kalsın deyip vazgeçiyordum her seferinde. adam harbiden karısının dilini kesmişti çok konuşuyor diye.

odadan bir çıktım mutfağın ışığı yanıyordu. mutfağa oturmuş sigara içiyor. kusura bakma ya uyumuşum, yorgunum biliyorsun falan demeye kalmadan, bu bağırmaya başladı. hayatımda ilk kez birisi bana bağırıyordu. annem babam bile bana bu kadar suçlayıcı tehdit edici şekilde bağırmamıştı.

şaşırdım kaldım amk. evdeki herkes uyandı, araya girdiler kavganın, barıştırmaya çalıştılar, barıştık. ama o gün ne tak yediğimi anlamalıydım.

o gece alkolün etkisiyle sevişme başladık. türk kızının geleneksel lafları odada yankılanıyor tabi. elleme, yapma, şudur budur. zaten çok yorgun olan ben, bir de bu savaşmanın sonucunda iyice yoruldum ve uyuyakaldım.

2 saat sonra uyandığımda yanımda yoktu. telefonda bir şeyler görünüyordu, tam 10 tane mesaj gelmiş. hepsi de kızdan gelmiş. vvay nasıl uyursun vay yannan vay kürrek.

ilk gün yedik içtik, o zamanki adıyla doors'a gittik. dans ettik, eğlendik. akşam eve döndük, hem yol yorgunluğu, hem de o sıralar içinde bulunduğum insomnia nedeniyle geceleri uyuyamıyor gündüzleri zombi gibi gezdiğim için gece 2-3 gibi gözlerim kapanmaya başlamıştı.

ki bu durumumu da en iyi bilenlerden bir tanesidir. çünkü birlikte olmaya başlamadan önce herşeyimi bilen birisiydi. kimle hangi pozisyonda seviştiğimi bile bilirdi.

o gecenin ertesi sabahı eskişehir'e döndü. döndükten hemen sonra ise yine en iyi arkadaşım olan ve eskişehir'de okuyan arkadaşımla birlikte beni eskişehir'e çağırmaya başladılar.

gittim. gitmez olaydım.

yıl 2002 üniversitenin ikinci yılı. liseden beri çok yakın olduğum bir arkadaşım eskişehirden ankara'ya yanıma geldi, gezdik dolaştık, akşam içtik, defalarca yaptığımız bir şeydi bu. ama o gece yakınlaşma başladı, öpüşmeye doğru gitti.

işte o gece hayatımın nasıl gibileceğinin temellerini attım. 20 yaşında, hayatı dolu dolu yaşayan, parası öyle böyle fazla olmasa da gezip tozmaya yetecek kadar olan, tipi yerinde, eğitimi güzel, geleceği parlak olan bir insanın hayatından 7 yıl çalınmasının ilk gecesiydi.

askerden döndüm, işe başladım, iş için eğitime antalya'ya gönderildim.

işte orada bir başkasıyla tanıştım. bir dediğimi iki etmiyor, dediğim şey mantıksız ise oturup konuşuyor beni ikna etmeye çalışıyor, yıllardır özlemini en çok çektiğim şeyi yapıyor yani.

ben resmen aşık oluyorum. 7 yıldır ne yaptığımı bilmeden, nasıl bir cehennem içinde olduğumu anlamadığımı öğrenmek çok pis koyuyor. eski arkadaşlığımızı, ailelerimizi, ortak arkadaşlarımızın hiçbirini düşünmüyorum ve eğitim dönüşü aynı gün 7 yıllık kız arkadaşımdan ayrılıyorum.

tek laf ettim. başka bir şey demeden.

final dönemlerinde bile eskişehir'e giderdim lan.

pazartesi sınav olur, onun için geceden dönerim, sınav biter geri dönerim, salı boş gün, çarşamba sınav için trenle geri dön, sınav biter bitmez geri dön, cuma sınav için ankara'ya geri dön.

trende otobüste ders çalışırdım. gözlerim kan çanağı uykusuzluktan, yorgun argın gittiğim için, dışarı çıkalım dediğinde çıkmayalım yorgunum demek en büyük kavga sebebiydi.

evet kız her daim mutsuz ediyordu beni. birlikte olmadan önce çok yakın arkadaşlığımız olduğu için, ailelerimiz de birbirini tanıdığından ayrılmamız çok zordu. hem arkadaşlığımız da bitecek, hem ailelerimize anlatmak zor olacak, hem de ortak arkadaşlarımız birimizden birini suçlu bulup arkadaşlığımızı kesecekti.

tamamen toplumdan soyutlanmış ben, daha da soyutlanma, kabul edilmeme riskini göze alamıyordum. çok mutsuzdum ama ayrılamıyordum.

kampüse olay çıksında yollar kapansın, şehre inemeyim diye dualar ederdim dıbına koyim. bir gün rauf denktaş geldi beytepe'ye. savaş çıktı resmen kampüste. tüm yollar kapatıldı, öğrenciler bildiğin devrim yaptık zannediyor. dedim aha çok güzel bu haftasonu buradayım, inanmazsa diye de bir fotoğraf çektim cep telefonumdan.

çekmez olaydım.

fotoğrafı çekip yoluma devam ediyordum ki izbandut gibi (şaka lan şaka zayıf kıllı komünistler) 5-6 kişi yolumu çevirdi. ağa o fotoğrafı sil dediler. silmesem daha iyi olur, onu kanıt olarak... kanıt der demez saldırdılar üstüme, fena dayak yedim ağalar o gün. zaten anarşizmle dolmuş bünyeleri o gün beni darmaduman etti. duyan geldi duyan geldi. sanki mevlit var şeker dağıtıyorlar dıbına koyim.

kütüphaneci bile vurdu sanki lan.

o haftasonu gitmedim es-es'e. hayatımın en özgür haftasonuydu. fenerbahçemi aylar sonra ilk kez doya doya izledim. bir de o hafta sakaryaspor'la olan maç vardı. serhat'ın korneri kullanırken topu öptüğü ve luciano'nun son dakikada kafa golü attığı maç.

işte o gün, o haftasonu benden daha mutlusu yoktu. aylardır, yıllardır neler kaçırdığımı anlamıştım. ama sadece anlamakla kaldım.

fazla uzatmayayım, benim okul 2006 yılında bitti. bizimkinin bitmedi tabi, iktisattan 2 yıl uzatan bir bu vardır heralde tarihte dıbına koyim. iş yok, başvuru yaptığım yerler askerlik bitmiş istiyor, tecrübeli eleman istiyor. hergün sisteme sövüyorum, işsizliğe sayıyorum. memleketi terketmeyi, iltica etmeyi bile düşünüyorum başka ülkelere.

bu kadar sıkıntıma rağmen yine biz hergün kavga etmeye devam ediyoruz telefonla da olsa.

aldatmadım diyorum, aşık oldum. farklı şeyler. kimse anlamıyor.

aşık olduğum kızla evlendim, 2 yıllık evliyim. kasım'da bir kızım dünyaya geliyor. dünyanın en mutlu çiftiyiz. 2 yılda bir kere bile kavga etmedik. kavgadan gürültüden o kadar bıkmışım ki kavga olacağını hissettiğim an kaçıyorum ortamdan.

hayatımın 7 yılını giben kız ise ben askerdeyken karşılıklı kahve içtiği çocukla evlendi. erkek de hisseder dıbına koyim. yürek sadece kadında yok. erkek de hisseder. askerde öğrendiğimde bu kadar olay çıkarmamın sebebi kalbimmiş demek ki. hissetmiş bir şeyler ki durduramamış beynimi.

onlar ne alemde bilmiyorum. hatalarından ders alıp güzel bir evliliği varsa çok mutlu olurum. insan mutlu olmayı hep hakediyor çünkü. düşmanım bile evinde huzurla yatsın. bundan daha kötü bir şey yok hayatta.