hayatımın 7 yılını nasıl siktim attım

böyle işte kardeşlerim. olaylar bitti ama bakın nasıl içimde yara açmış ki, hala anlatma ihtiyacı, paylaşma ihtiyacı duyuyorum.

dinleyene, hak verene, küfür edene, okuyana, yorum yapana herkese teşekkür ederim. ben bir yükten kurtuldum bugün bunları anlatarak. kimseye anlatmamıştım neler hissettiğimi ta ki bu sabaha kadar.

kafanızı gibtiysem affola.

öneri: kimse sizden önemli değil, sadece kendi mutluluğunuzu düşünün.

hikayenin sonunu veriyorum beyler sizin okuyacagınız yok
▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼

gittim eskişehire girişte bizi 2 adam bekliyordu aldırlar bizi bir eve zütürdüler yedirdiler içirdiler sonra doymuştuk
ama nedense arkadaşım benim işim var deyip çıktı ben tanımadıgım adamlarla tek başıma kalmıştım neyse dedim ben yatıyorum iyi akşamlar tam çıkıyordum adamın biri tuttu beni agzımı kapattı çıakrdı yannanını zütüme sokmaya başladı ilk noldu anlamıyordum sonradan hemen diger adamın yannanınıda agzıma aldım sonra ben iyice azdım hemen gidip mutfaktan oklava aldım zütüme sokmaya başladım sonra 2 side üzerime işeyip balkondan kaçtılar
▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼▼

(karincagibentombikfil ?, 11.07.2012 08:59)
















14. @13 verdim şukunu

fotoğrafı çekip yoluma devam ediyordum ki izbandut gibi (şaka lan şaka zayıf kıllı komünistler) 5-6 kişi yolumu çevirdi. ağa o fotoğrafı sil dediler. silmesem daha iyi olur, onu kanıt olarak... kanıt der demez saldırdılar üstüme, fena dayak yedim ağalar o gün. zaten anarşizmle dolmuş bünyeleri o gün beni darmaduman etti. duyan geldi duyan geldi. sanki mevlit var şeker dağıtıyorlar dıbına koyim.

kütüphaneci bile vurdu sanki lan.

askerden döndüm, işe başladım, iş için eğitime antalya'ya gönderildim.

işte orada bir başkasıyla tanıştım. bir dediğimi iki etmiyor, dediğim şey mantıksız ise oturup konuşuyor beni ikna etmeye çalışıyor, yıllardır özlemini en çok çektiğim şeyi yapıyor yani.

ben resmen aşık oluyorum. 7 yıldır ne yaptığımı bilmeden, nasıl bir cehennem içinde olduğumu anlamadığımı öğrenmek çok pis koyuyor. eski arkadaşlığımızı, ailelerimizi, ortak arkadaşlarımızın hiçbirini düşünmüyorum ve eğitim dönüşü aynı gün 7 yıllık kız arkadaşımdan ayrılıyorum.

tek laf ettim. başka bir şey demeden.

berkay diye bir bin var, bakışlarından hiç hoşlanmazdım eskişehir'deyken de. benim kızla kahve içmeye gitmişler öyle. ben kıyameti kopardım nasıl bağırıp çağırıyorum ama. birlikteki tüm manyak askerler telefonu kapattıktan sonra abi sakin ol falan demeye başladılar. abi diyorlar lan kısa dönem birisine düşünün. adamlar normalde günaydın bile demezleri dıbına koyim. çılgın karizma oldu orada.

ama o kahve içme olayı çok koydu lan. askerdeyken insan, dışarıda bıraktığı en ufak parçasını bile paylaşmak istemezken, 6 yıllık sevgilimi öyle düşünemedim.

diyarbakır ulaştırma bilmem ne bilmen ne komutanlığı diyor. ben diyarbakır'ı görünce bayılacak gibi oluyorum. babama içinden ne varsa söylemek geçiyor ama tutuyorum.

iyi ki halletmişsin baba yoksa vietnam'a gönderirlerdi beni valla diye takılıyorum. herkes şaşkın. annemin bir tek gözyaşına kurban olurum o an. o kadar üzülüyorum.

2 gün sonra yolculuk. 300 manyağın içindeyim. rahatım ama diyarbakırda. şehiriçi olduğundan sıkıntı yok. hergün telefonla görüşüyoruz bizimkilerle, benim kızla.

sonra dedim madem öyle gideyim askere, döndükten sonra bakarız. babamın bir arkadaşı var kurmay albay, oradan işi halletmiş benim, kivremin oğlu antalya'da sahilde askerlik yapmıştı, onunla kıyaslayıp off süper yerde yaparım ben diyorum.

babam da rahat ol oğlum ya, hallettik diyor. internette nereye çıktığını öğrenmek için f5 aşındırıyorum. babam hala salondan bağırıyor. rahat ol, hallettik diye. sonuçlar açıklanıyor.

yıllar yıllar böyle geçti. her gittiğimde kavga ediyor, evi terketmek için hazırlandığımda, özür dileniyor ve tekrar barışıyordum. bir gün yine böyle büyük bir kavga ettik ve dönüyorum. otogardan geri döndüm. defalarca bu böyle oldu. artık herkes bizim kavgalarımıza ayrılmalarımıza alışmıştı.

7 yılda 2555 gün varsa bunun en fazla 55'inde mutlu olabilmişimdir anlayın. diğer kalanların yarısı yolculuk yarısı da kavgamız olur heralde.

fazla uzatmayayım, benim okul 2006 yılında bitti. bizimkinin bitmedi tabi, iktisattan 2 yıl uzatan bir bu vardır heralde tarihte dıbına koyim. iş yok, başvuru yaptığım yerler askerlik bitmiş istiyor, tecrübeli eleman istiyor. hergün sisteme sövüyorum, işsizliğe sayıyorum. memleketi terketmeyi, iltica etmeyi bile düşünüyorum başka ülkelere.

bu kadar sıkıntıma rağmen yine biz hergün kavga etmeye devam ediyoruz telefonla da olsa.

final dönemlerinde bile eskişehir'e giderdim lan.

pazartesi sınav olur, onun için geceden dönerim, sınav biter geri dönerim, salı boş gün, çarşamba sınav için trenle geri dön, sınav biter bitmez geri dön, cuma sınav için ankara'ya geri dön.

trende otobüste ders çalışırdım. gözlerim kan çanağı uykusuzluktan, yorgun argın gittiğim için, dışarı çıkalım dediğinde çıkmayalım yorgunum demek en büyük kavga sebebiydi.

evet kız her daim mutsuz ediyordu beni. birlikte olmadan önce çok yakın arkadaşlığımız olduğu için, ailelerimiz de birbirini tanıdığından ayrılmamız çok zordu. hem arkadaşlığımız da bitecek, hem ailelerimize anlatmak zor olacak, hem de ortak arkadaşlarımız birimizden birini suçlu bulup arkadaşlığımızı kesecekti.

tamamen toplumdan soyutlanmış ben, daha da soyutlanma, kabul edilmeme riskini göze alamıyordum. çok mutsuzdum ama ayrılamıyordum.

o haftasonu gitmedim es-es'e. hayatımın en özgür haftasonuydu. fenerbahçemi aylar sonra ilk kez doya doya izledim. bir de o hafta sakaryaspor'la olan maç vardı. serhat'ın korneri kullanırken topu öptüğü ve luciano'nun son dakikada kafa golü attığı maç.

işte o gün, o haftasonu benden daha mutlusu yoktu. aylardır, yıllardır neler kaçırdığımı anlamıştım. ama sadece anlamakla kaldım.

kampüse olay çıksında yollar kapansın, şehre inemeyim diye dualar ederdim dıbına koyim. bir gün rauf denktaş geldi beytepe'ye. savaş çıktı resmen kampüste. tüm yollar kapatıldı, öğrenciler bildiğin devrim yaptık zannediyor. dedim aha çok güzel bu haftasonu buradayım, inanmazsa diye de bir fotoğraf çektim cep telefonumdan.

çekmez olaydım.

"ayrılalım, başka birisine aşık oldum. aşk ne demek şimdi anladım."

ağır olmuştur belki biraz diye günlerce düşündüm. hayatımı giben insana hala insanca duygularla ayıp mı olmuştur acaba diyorum diye kendime sinirleniyorum ama. unutuyorum, çabuk unutuyorum.

kötü şeyler çabuk unutulmuyor, etkisi çabuk geçmiyor ama. unutuluyor yavaş yavaş. arkadaşlarım hiç aramaz oluyorlar. 20 kişilik bir arkadaş grubundan sadece 2'si bele görüşüyor. sebep? aldattım!!

aldatmadım diyorum, aşık oldum. farklı şeyler. kimse anlamıyor.

aşık olduğum kızla evlendim, 2 yıllık evliyim. kasım'da bir kızım dünyaya geliyor. dünyanın en mutlu çiftiyiz. 2 yılda bir kere bile kavga etmedik. kavgadan gürültüden o kadar bıkmışım ki kavga olacağını hissettiğim an kaçıyorum ortamdan.

hayatımın 7 yılını giben kız ise ben askerdeyken karşılıklı kahve içtiği çocukla evlendi. erkek de hisseder dıbına koyim. yürek sadece kadında yok. erkek de hisseder. askerde öğrendiğimde bu kadar olay çıkarmamın sebebi kalbimmiş demek ki. hissetmiş bir şeyler ki durduramamış beynimi.

onlar ne alemde bilmiyorum. hatalarından ders alıp güzel bir evliliği varsa çok mutlu olurum. insan mutlu olmayı hep hakediyor çünkü. düşmanım bile evinde huzurla yatsın. bundan daha kötü bir şey yok hayatta.

okudum , beğendim , şukuladım panpa ellerine sağlık

7 Yılın hepsini anlatamazdım beyler yoksa o kadar olay oldu ki anlatsam ağzınız açık kalır. kafa beyin gibmemek için özet gibi bir şey geçtim.

@31 lan karıncagibenin manitası, adam haklı o gün savaş çıkmıştı ama candarma reyizler aynı gün gibertmişti, akşama kalmadan açılmıştı yollar.
bir de o sakarya maçı o hafta değildi, daha eski. yanlışın var.

@52 panpa araya entry girmeyince daha iyi oluyo

vay amısına koyam , ilk defa üşenmeden bu kadar yazı okudum