hayatımın 6 yılını anlatıyorum

hikayenin ilk başlarında bahsettiğim doğulu 6 kişilik bir grup vardı hatırlarsanız.. hurda işine girmek için sermaye biriktiren emektar arkadaşlarım , mesai kardeşlerim.. onların en büyüğünü (kıyas) ı aramak gelmişti aklıma. uzun zamandır görüşmesek te beni unutmasının imkanı yoktu. ayrılırken ne zaman yardıma ihtiyacım olursa bir telefon etmemin yeteceğini söylemişti. telefonunu çevirdikten sonra yardım lazım olduğunu söylemiştim. bu 6 kişilik grup kafasındaki planları gerçekleştirmiş , hurdacılık işine büyük bir sermaye ile girmişti ve iyi gelirleri vardı.

altlarında iyi denebilecek arabaları , evleri vardı. tutunmuşlardı bu meslekte ve geçimleri iyi denebilecek düzeydeydi. konuyu kısaca anlattıktan sonra ne kadar olduğunu benim bile bilmediğim bir süre araba lazım olduğunu söyledim. bir kaç gün içerisinde haber vereceğini söylemişti , yardım eli uzatmıştı bana.. sırtını dönmemişti.. adam gibi adamdı , sağolsun..

2 günü de zar zor geçirmiştim. artık haber bekliyordum ve telefonum her çaldığında büyük bir heyecanla acaba arayan kıyas mı diye telefona atlıyordum. sonunda beklediğim telefon gelmişti , bir yer kararlaştırdıktan sonra yanına gittim. işimi görebilecek bir araba ayarlamışlardı bana , yola çıkmadan önce de biraz borç para almıştım kıyas'tan. büyük kıyağı olmuştu , sağolsun. hala o günler için teşekkür ederim kıyas'a.. arabayı ve maddi durumu ayarladıktan sonra ne yapacağımı düşündüm. nereye gideceğimi , nerelerde hayatımın anldıbını arayacağımı.. kafam durmuştu , geçmişiyle ilgili pek birşey bilmiyordum. bunun sebebi de eski günleri merve'ye anlattırıp ailesinin durumunu ona hatırlatmak istemememdi. benden çok daha önce onu tanıyan ipek'ten yardım istedim. ailesi öldükten sonra tek çocuk olduğu için merve'ye ailesinin evi vs miras olarak kalmıştı.

belki bir süre uzaklaşmak için oraya gitmiş olabileceğini söylediği an kalktım yanından. adresi bilmiyordum , sadece şehir ve ilçe ismi vardı elimde. ne yapıp ne edip bulacaktım. başka çarem yoktu , onsuz bir hayat yürümüyordu. tek başıma çok savunmasızdım , güç kaynağım yoktu. yaşam kaynağım yoktu..

6 saatlik bir yolculuğun ardından şehir tabelasını görmüştüm. büyük bir umut ile arkamda bırakmıştım o tabelayı.. şehre girdiğimde gözüme takılan benzin istasyonlarından birine girdim. 6 saat boyunca mola vermemiştim çünkü. aramaya nasıl başlayacaktım , nerelere bakacaktım hiçbir bilgim yoktu. bir şekilde elimden geleni yapacaktım. o geceyi bir hotel odasında geçirdikten sonra ertesi sabah sabırsız biri olduğum için erkenden kalkmıştım. kendimi toparlamış , umudumu kaybetmemiştim. yaşadığı ilçeyi biliyor olmam şansımı arttırıyordu. anne ve babasının ismini öğrendim ipek'ten ve önüme gelene tanıyıp tanımadıklarını soracaktım. pek büyük bir ilçe değildi , bu sebeple bulma ihtimalim de matematiksel olarak yüksekti. acaba düşündüğüm gibi buraya mı gelmişti , yoksa başka biryerde miydi bunu evi bulduğumda görecektim.

esnaflara sormaya başladım , o günün akşdıbına kadar tanıyan olmamıştı. umudumu ilk günkü gibi taze tutma başarısını göstermiştim. ertesi sabah yine aynı tarife ile yola çıkmış , sorup soruşturmaya devam etmiştim. kader mi dersiniz , şans mı dersiniz ne derseniz deyin. inanılması güç birşey gelmişti başıma. kaldığım yerden devam etmeye başlayacaktım. ilk önce pastanelerden birine girdim. sabahın erken saatleriydi , kalabalıktı. birşeyler yedikten sonra masadan kalktım ve hesabı öderken ailesinin ismini söyleyip bu civarlarda böyle birini tanıyor musunuz diye sordum. yine olumsuz cevapla karşı karşıya kalmıştım ancak arka masamda bulunan orta yaşlarda biri ne için sorduğumu öğrenmek istemişti. büyük bir heyecanla tanıyor musunuz? diye sordum. görev yaptığı okulda merve'nin babası ile meslektaş olduğunu söylemişti. vefat ettiklerini de cümlesinin sonuna eklemişti.. bildiğimi söyleyip evlerinin yerini sordum , uzun zamandır boş olduğunu söyledi. öneminin olmadığını dile getirdikten sonra öğrenmiştim. yaklaşık 6-7 dakikalık araba mesafesindeydim. arabaya atladığım gibi tarif edilen yere gittim. tarif edildiği gibi bir kaç ev vardı , gerekirse hepsinin kapısını sabahın erken saatleri olmasına rağmen çalacaktım.

yuh dıbınakoyım

rezerved

12 entry daha girdim dostlar , yavaş yavaş word'e yazıp sizi bekletmemek için bir anda giriyorum entry'leri. anlayışınız için teşekkür ederim

bu geceyi ipeğin ağzından dinlediklerim ile anlatacağım. ipek o geceyi geçirdiğim yerden gelip beni almış ve eve bırakmadan önce ayılmam için kendi evinde kahve içirmiş. pek faydası olmasa da kızcağızın gecenin bir yarısında elinden gelen tek şey buymuş. sonra beni eve zütürmüş. buradan sonrasını ise merve'nin bana söyledikleri ile anlatacağım. çünkü o geceye dair tek birşey bile hatırlayamıyorum. ipek beni eve zütürdüğünde merve kapıyı açmış , o halimi görüp hemen beni koltuğa yatırmış.

beni tek başına taşıması zor olacağı için koltukta uyumam gerektiğini düşünmüş. fakat ben uyumak yerine kendi çabalarımla yatak odasına gidip bağırmaya başlamışım. buse'yi unutamadığımı , onu sadece kullandığımı , araya hastalığının girmesi sebebiyle de onu terkedemediğimi söylemişim. emin olun hissettiklerim bunlar değildi , neden bunları söylediğimi de bilmiyorum..

bu laflar ağzımdan dökülürken merve'nin surat ifadesini dahi hatırlamıyorum. hoş bunları söylediğimi de hatırlayamıyorum.. ertesi gün uyandığımda merve yoktu. kahvaltı hazırlamak için alışverişe gitmiştir diye düşündüm. bir süre bekledim , gelen giden olmamıştı. önceki gece söylediklerim konusunda bilgim olmadığı için telaş yapmamıştım. merve hastalığını tamamen atlatmıştı , bu sebeple bir yerde halsiz düşer , bayılır gibi düşüncelere kapılmamıştım.

rahatlamak için duş aldım. uzun bir süre banyoda kaldım ve çıktığımda merve hala yoktu. inanın bana o an yaşadığım stresi , içinde bulunduğum telaşı görseniz inanamazdınız. pazarda annesini kaybetmiş , nereye gideceğini bilemeyen 5 yaşındaki çocuklar gibiydim. büyük bir telaşla telefonu elime aldım , merve'nin numarasını çevirdim. kapalıydı.. onu tanıdığım günden beri böyle bir sorumsuzluk yapmamıştı , bu sebeple çok şaşırmış ve telaşlanmıştım.

üzerimi aceleyle birşeyler geçirdikten sonra ipeği arayıp merve'nin nerede olduğunu sordum , cevap veremedi , bilmiyordu. sesimin tonundan bile içinde bulunduğum durumu , telaşlı olup olmadığımı vs anlayabiliyordu ipek , iyi tanıyordu beni. bir süre sonra belirlediğimiz yerde buluştuk. nerede olduğunu sordum , yine cevap veremedi. yüzündeki mimiklerden belliydi cevabı bilmediği.. hiç bir şekilde ulaşamadım merve'ye. günlerce aradım , haftalarca onu tanıdığım günden itibaren adım attığımız yerlere baktım. önünden geçtiğimiz cafelerin bile içine girip bağrındığımı hatırlıyorum.. hiç bir yerde yoktu hayatımın anlamı , bulamamıştım..

geride kalan 2.5 hafta sonucunda umudum kalmamıştı. artık aramayı bırakmıştım , neler olduğunu dahi bilmiyordum. nefes alıp almadığı konusunda bile fikrim yoktu. kendimi yine eve kapatmış , çalan kapılara dahi çıkmıyordum. kimin geldiği umrumda değildi , ne için geldiği de.. üzerimde kokmuş kıyafetler , boş alkol şişeleri , buruşturulup rastgele atılmış sigara paketleri , izmaritleri. içinde bulunduğum belirsizlik beni perişan ediyordu.

bir yandan geçirdiğim berbat günler , evde bulunduğum her dakika gözümün önünde olan , kapısı içeri göçmüş eğlence odası. duvarda sökülen resimler sebebiyle kalkmış boyalar.. merve'nin yastığıma sinmiş kokusu... evden gitmeden önce üzerinden çıkarıp fırlattığı geceliği , dolabın içinde askıda kalmış 1-2 elbise.. bu belirsizlik kötü şeydi.. en son ipeğin beni eve getirdiğini biliyordum , sonrası yoktu. sonrası karanlıktı , yanlızlıktı. belirsizlikti , aldığın nefesi verirken bile iliklerine kadar kendinden nefret etmekti. kötüydü , çok kötüydü..

reserved

kim okuycak lan bunu amın fırlattığı

sermaye biriktirdikten sonra yapacağım işten ne kadar kar edeceğimi vs bilmediğim için kredi çekme işine pek sıcak bakmamıştım. o sorumluluğun altına girmeden önce batma ihtimalini de düşünmem gerekiyordu. buna zütüm yemediği için bir kaç yıl çalışmayı tercih etmiştim. inşaat işinde yaklaşık 1 yılımı geçirdikten sonra kenara attığım para ortalama 10-12 bin tl arasındaydı. bu henüz birşeye yetecek gibi gözükmüyordu ve bu işte devam etme kararı almıştım. inşaat işlerinde (bu konuda bilgisi olan panpalarım vardır mutlaka) amele ile usta arasında yövmiye farkı vardır. işi bilen kişiler usta olarak geçer ve ustaların çalıştığı yere göre aldıkları para 80-100 tl arasında değişkenlik gösterir. 1 senemi geçirdiğim için artık amelelikten ustalığa geçmiştim ve haliyle yövmiye (günlük aldığım para) da artış olmuştu. geride kalan 1 seneye göre günlük olarak +25 tl daha alacaktım. kış ayı geldiğinde inşaat işlerinde durgunluk olurdu ancak bizim o dönemlerde elimizde olan iş yaklaşık 8 bin m2 lik bir fabrika yapımıydı. kaba inşaattan sonra 8 bin m2 lik bir fabrika o dönem çalışan işçi sayısı ile yaklaşık 2-2.5 yıl kadar sürecekti. haliyle kış dönemlerindeki durgunluk bizleri pek etkilemiyordu. sadece çok soğuk havalarda iskeleye çıkmak zorlaştığı için ve hayati tehlike bulunduğu için tatil ederdik. onun dışında tüm günler çalışırdık. yağmurlu günlerde iç cephe'de , havanın güzel olduğu günlerde dış cephe'de işimizi yapardık.