hayatımın 6 yılını anlatıyorum

günler , geceler böyle geçerken yavaş yavaş bu yıkımları geride bırakmaya çalışıyordum. merve'nin arabasını bir süreliğine kullanmak için almıştım. muayenehanesi yakın olduğu için bazı günler taksi ile , bazı günler yürüyerek gidiyordu. bazen de ben bırakıyordum. yavaş yavaş işlerime dört elle sarılmaya başlamıştım. ufak tefek tadilat işleri ile geçimimi sağlamaya çalışıyor , büyük işler kovalıyordum. teklif yaptığım bir kaç yerden haber bekliyor , merve'nin eline bakmadan hayatımı sürdürmek için çaba sarfediyordum. varlıklı bir aileden gelmediğim için maddi açıdan zorluk çekiyordum. iyi bir düzene sahip olduğum günler yaşadıklarım sonucunda çok uzaklarda kalmıştı benim için. hayallerini kurduğumuz geleceğimizi de gerçekleştirmemiz pek mümkün gözükmüyordu. yaşını almış , belli bir olgunluğa erişmiş kardeşlerim beni daha iyi anlayacaklardır

buse'nin yokluğunu hissetmediğim günlerdeydim. merve her ne kadar buse'den çok daha iyi biri dahi olsa , onun yokluğu başkadır işte. buse aklımı meşgul ettiği günlerde aldatıldığıma mı üzüleceğimi , kendi canına kıydığına mı üzüleceğimi bilemezdim. onunla kurduğum hayallerin bazılarını merve ile de kuruyordum. bazen kendi kendime çocuklaşıyordum. merve'ye karşı yanlış yaptığımı düşünüyordum. bugüne kadar her derdimde yanımda olmuştu , benimse ona karşı böyle büyük fedakarlıklarım yoktu. bunun üzüntüsü de eklenince iyice pgibolojimin dıbına koydum. günün birinde daha fazla dayanamayıp merve'nin muayenehanesine gittim. kapıdan girmeden önce bir hasta olarak geldiğimi , başka bir gözle bana bakacaksa hiç içeri adımımı atmadan geri döneceğimi söyledim. yüzündeki şaşkınlığı hala hatırlarım , hiç unutamam

anlat panpa. gibişli kısımları anlat

mahkemelerde bir süre önce inanılması güç durumlarda 'kutsal saydığımız değerler üzerine yemin' metni diye birşey çıkartıldı. bu yemin metnini hakim karşı tarafa okuyor , karşı tarafta doğru söyleyeceğine dair mahkeme huzurunda yemin ediyordu. hastane sahipleri bu durumda bile namusları , şerefleri üzerine ellerinde senet bulunmadığına dair yemin etmişti. yine çıkmaz bir durumun içerisine girmiştik. mahkeme masrafları da bu işin cabasıydı tabiki.. ancak mahkemeden sonra avukatın açıklamaları beni oldukça rahatlatmıştı. avukatım mehmet bey bu durumda bizim kazandığımızı söylemişti. anlam verememiştim.

o yaştaki birinin sevgilisi , hayat arkadaşı karşısında ağlaması çok zordur. karşı cinsin yanında ne kadar güçsüz kaldığınızın kanıtıdır o gözyaşları. ne kadar sıksanız da kendinizi , engel olamazsınız buna. damla damla akıtırsınız ve engel olamazsınız. siz ağladıkça karşınızdaki insan da ağlar. bir de bunun üzüntüsü eklenir var olan dertlerinize. saçının tek bir teli için çok şeyi göze alabilecek biri bile olsanız , bu gözyaşlarınız sizi onun karşısında çaresiz bırakır. elinizden birşey gelmez , engel olamazsınız.. bugünlerin zorluğunu bir ben bilirim , bir de merve..

eğer zaman sonra hastane sahipleri bu senetleri gün yüzüne çıkartıp 30 bin tl'yi benden tahsil etmek isterlerse mahkeme huzurunda yemin ettikleri için suçlu duruma düşeceklerdi. üstelik bu durumda hem devleti aldatma , hem dolandırıcılık suçları üst üste binecek ve muhtemelen ağır ceza alacaklardı. her gün onlarca hastayı ağırlayan bu özel hastanenin sahipleri böyle bir risk alamayacağından o 30 bin tl'yi ödememe gerek kalmamıştı. emin olun o günlerde yüzümün güldüğü tek an bu olmuştu. haliyle çok fazla borç yapmıştım ve bu durumdan kurtulmam gerekiyordu. sigortasız adam çalıştırmanın cezası da büyüktü. o dönemler nasıl olduğunu hatırlamıyorum ama bugünkü gibi bir ceza sistemi mevcuttu. günümüzde sigortasız işçi çalıştıren işveren'in 1 yıl boyunca asgari ücret'in 38 katı para cezası ödüyor. o dönemlerde de yaklaşık olarak buna tekabil eden bir miktar ödeyecektim. asgari ücret'in artması veya azalması ile de ödeyeceğim para cezası değişiklik gösterecekti. asgari ücretin artması veya azalmasının pek önemi yoktu çünkü büyük paralar ödemek durumunda kalacaktım..

@79 zor geliyorsa okuma , bilgisayar başında 31 çekerek geçir zamanını ne diyim

@80 canın sağolsun : )

sürekli komedi filmleri izliyorduk , gülüp eğleniyor , filmin sonrasında birbirimize sarılıyorduk. bazı geceler sebepsiz ağlıyor , bazı geceler sebepsiz gülüp kahkahalar atıyorduk. dengesizliğimizin zirvesinde bir ilişki yaşıyorduk. mutluyduk , yine mutluyduk.. kötü günleri geride bırakma çabalarımızın karşılığını almayı umutla bekliyorduk. maddi anlamda desteğini esirgememek için alışverişe benden habersiz çıkıyor , sürekli bana kıyafetler alıyordu. arabam yoktu , dilediğim gibi bir yerlere çıkamıyordum. iş almak için koşturamıyordum. taksi ile hiç bir işimi göremezdim. dolayısıyla o borç batağından kurtulmam için bir arabaya ihtiyacım vardı. kendimi toparlamak için çaba sarfediyordum , mervenin yardımlarıyla günlerimi mutlu bir şekilde geçiriyordum. ancak her gece kafamı o yastığa koyduğumda kamuran ile aramda geçen konuşmalar kafamda adeta tekrar yaşanıyordu. düştüğü o an , heryerime kanının bulaşması , hastane koridorlarında geçirdiğim berbat dakikalar , sevdiği kız ile evlenebilmesi için ihtiyacı olan para , bugünden çalışmaya başlayabilir miyim ağabey kötü durumdayım deyişi... uyumayı başardığım geceler bile 2-3 saat sonra kabuslarla uyanıyordum. uykudan sıçrayarak uyandığım için merve'nin de düzenini alt üst etmiştim. bu durumda kaldığımda gözlerim doluyor , mervenin uyandığını gördükçe sarılmaları ve tesellileriyle baş başa kalıyordum. ağlıyordum , en büyük desteğime sıkı sıkı sarılıyordum. onu hiç bırakmayacakmış gibi , ölene kadar yanında olacakmışım gibi.. pgibolojim alt üst bir şekilde yaşamaya çalışıyordum. omzumda sebepsiz ağlayan , destek olurken bile ne kadar güçsüzleştiğini hissedebildiğim bir melek yatıyordu. hıçkırıklar arasında herşeyi geride bırakacağımızı söyleyen bir hayat arkadaşına sahiptim. şanslıydım , pgibolojim kötü , ama mutluydum. bu durumda bile pozitif düşünebiliyordum , mervenin cümlelerini kafamda tekrarlayıp herşeyin düzeliceğine inandırıyordum kendimi.

bu olaylar yaşanmadan önce merve ile boş vakitlerimizde tekli koltukları karşılıklı çekip , karşı karşıya oturup hayaller kurardık. en güzel , en yaratıcı hayal kuran ise o gece diğerine istediğini yaptırırdı. çok masaj yaptırmıştım bu oyun sayesinde merveye.. hatırlayınca bile kötü oldum , özlemini çok derinden duyduğum günler yaşıyorum şu sıralar. herneyse , geceleri sıçrayarak uyanmalarım git gide artıyordu. uyandığım gibi mervenin baş ucumda beni teselli edişleriyle baş başa kalıyordum. söyledikleri bir kulağımdan girip diğerinden çıkmıyordu. kafama işliyordu adeta , tüm varlığımla inanmaya çalışıyordum ona.

ayrı kaldığımız pek kısa , ama bana çok uzun gelen sürenin ardından barışmıştık hayatımın anlamıyla. günlerimiz güzel geçiyordu , tedavi sürecini , hastane koridorlarını gerimizde bırakmak için çabalıyorduk. çabaladıkça ruhen daha da çöküyorduk. henüz genç denebilecek yaşlarda olmamıza rağmen ağır şeyler yaşamıştık , haketmemiştik. bir süre daha mutlu mesut hayatımıza devam ettik. artık kontrollere gitmiyorduk ve merve'nin hastalığını geride bırakmanın haklı sevincini paylaşıyorduk. geceleri kabuslar görmeye başlamıştım. o talihsiz olayın ilk günleri gibi sıçrayarak uyanıyordum. ne uyku düzenim kalmıştı , ne iştahım. yaptığım tek şey sigara içmekti.

ağlayarak kurduğumuz hayalleri tekrarlıyordu. kalabalığı sevmediğimi biliyor , 30-40 kişilik bir kır düğünü hayallerini tekrarlıyordu. sade bir gelinliğin içerisinde olacağı gecede , yanına hiç jilet ile kesmediğim sakallarımı ilk defa jilet ile kesmiş , sade bir damatlığın içinde beni koyuyordu. güzel hayallerdi. sonra hamile olduğunun haberini verecekti günü gelince.. ilk çocuğumuzun cinsiyetinin tartışmalarına girecektik beraber ve doğru tercihi yapan diğerine harika bir yemek ısmarlayacaktı. onun hayallerine göre ilk çocuğumuz kız olacaktı ve yemek bahisini kazanacaktı.. bir süre sonra ben erkek evlat istediğim için tekrar bu sorumluluğun altına girecektik. ilk çocuğumuzun adı ece olacaktı. 2. ve erkek olanın ismi ise teoman olacaktı. kazandığımız paranın bir kısmını çocuklarımızın geleceği için ortak bir hesaba aktaracaktık. günü geldiğinde bu paraları çocuklarımızın okuluna , ihtiyaçlarına harcayacaktık. harika bir yaşam sunacaktık onlara.. bunun gibi hayallerimizin üzerinden geçiyordu. bir yandan gözyaşlarını tutamıyor , bir yandan titreyen sesiyle bunları bana anlatıyordu. harika bir insandı o , tek yaşam kaynağımdı.. merve olmasaydı muhtemelen şuanda yaşıyor bile olamazdım , sahip olduğum herşeyi ona borçluyum kardeşlerim..

kabul ettikten sonra oturdum o deri koltuğa. gözlerimi kapatıp herşeyi anlatmaya başladım. sanki merve'yi tanımıyormuş gibi , sanki merve bunları bilmiyormuş gibi.. bırakın merve'yi , ben bile bu yaptığıma bir anlam veremedim. sadece anlatıyordum , belki acılarımı kendi kendime yaşamak yerine birilerine anlatıp vicdanımın rahatlamasının beklentisiydi bu.. belki de başka birşey , ismini koyamıyorum hala.. herşeyimi anlattıktan sonra çaresiz bakışlarıma göz yaşlarım eklenmişti.. karşımda işinde son derece iyi olan bir pgibolog vardı ancak o bile hiç birşey söyleyemiyordu. hayat arkadaşım vardı , ağzını bıçak açmıyordu. söyleyecek birşeyi , teselli etmeye yetecek cümleleri tükenmişti. sadece bana bakıp ağlıyordu. sarılmak için bile bir hamle yapmadı , yapamadı. sadece ağlıyordu , kaşları çatılmış , çenesi titrer halde , burnu kızarmıştı. zordu sevdiğin kadının karşısında ağlamak , çok zordu. güçsüzlüğümün kanıtıydı bu gözyaşları , çaresizliğimin kelimelere dökülemeyişiydi. derdime derman olmasını beklediğim insanlara sessiz , bir o kadar da derinden bir çığlıktı..

merve saate baktığında yanlış hatırlamıyorsam 6'ya geliyordu. küçük bir espri ile bunu belirtti ve saate hiç bakmadığım için , onun da vaktini harcadığım için özür diledim. daha sonra merve bir teklif yaptı bana. normal bir hasta gibi belirlediğimiz seanslarda gelip gitmek yerine hazır herşeyi anlatmaya başlamışken saatlerce devam etmemi istemişti. buna ihtiyacım vardı çünkü her seansta buse'nin konusu açılacak , her gün benim kafam allak bullak olacaktı. böyle olmasındansa tek bir seferde herşeyimi anlatmayı tercih etmiştim. kabul ettikten sonra mervelere gittik , birer kahve eşliğinde anlatmaya devam ediyordum. hiç unutmam saat 3.30'a kadar susmamıştım. en son cümlelerimi kurarken de mervenin gözlerinden yaş geldiğini hatırlıyorum. bana çok büyük bir şevkat ile sarılmıştı. o dönemlerde duygusal bir boşlukta olduğum için o kolların beni sımsıkı sarması inanılmaz iyi gelmişti. istemsizce var gücümle merveye sarıldım , omzunda ağladım. bunları yapıcak biri değilimdir , ben bile bu tavırlarıma şaşırıyordum ancak herşeyi oluruna bırakmam gerektiğini düşünüp anı yaşıyordum.

merve o konuşmalar sonrası adeta bir dost , yeri dolmayacak bir arkadaş gibiydi benim için. sabah hava aydınlanırken merve'nin salonunun camından güneşin doğuşunu izlediğimizi hatırlıyorum. sigara üzerine sigara yakıyor , gözlerimden akan yaşları durduramıyordum. karşımda beni çok iyi anlayan , bana öneriler sunan bir bayan vardı. güzeldi , alımlıydı.. fiziksel özelliklerinin hiç bir önemi yoktu benim için , derdimi hafifletmeye yetmişti. çocukluğumdan başlayarak geldiğim bu günleri ona anlatmıştım. tek bir yalan söylemeden , tek birşeyi gizlemeden herşeyi tüm çıplaklığıyla aktarmıştım karşımdaki melek yüzlü insana. derdime ortak olup beraber ağlamıştık , çözüm aramış , bu günleri geride bırakabilmek için yoğunlaşmam gereken yeni şeyler olduğuna kanaat getirmiştik. sabahın o saatinde evime dönerken ipeğin evine uğradığımı , zorla arayarak , kapıya vurarak uyandırdığımı hatırlıyorum. kapıyı açtığı gibi boynuna atlayıp beni merve ile tanıştırdığı için durmadan teşekkür ediyordum..

bu yaşıma kadar çok karı kaldırmış biriyim. elim yüzüm düzgün , yakışıklı ve kendine güvenen bir insanım. karakterim de zaten ciddiyet denen şey en alt düzeyde. her zaman gülüp eğlenebilen , her durumdan kendi şartlarım ile sıyrılabilen biriyim. çevremdeki insanlar da bu sebeple beni çok severler. çok ağır derdi olanlarla 1 saat geçirsem derdi , tasayı unutturacak kadar neşeli , sohbeti keyifli biriyim. bugüne kadar hiç birşeye oturup ağlamışlığım , bu hayat neden bu kadar kötü demişliğim yoktur. hiç bir zaman karamsarlık - hüzün - göz yaşı benim hayatımda yer bulamamıştır. yaşadığım bunca şeye rağmen 1 gün bile isyan etmedim. üniversite'den mezun olduktan sonra bölümümün mesleğini yapmak istemedim. ailemden - akrabalarımdan gördüğüm gibi serbest piyasada tutunma kararı aldım. nitekim bu kararımı da sonuna kadar gerçekleştirmeyi başardım. şuanda iyi sayılabilecek bir kazancım ve iyi bir hayatım var. 24 yaşında sermaye bulmam pek mümkün olmadığı için öncelikli olarak kendi ayaklarımın üzerinde durup , elimden geldiğince para kazanıp serbest piyasaya atılma hayalleri kurdum. orta halli bir ailede doğup büyüdüğüm için ailemden maddi destek almak istemedim , ne yapmak istediysem kendi uğraşlarım sonucu yaptım.

elimde olsaydı o evde 2 dakika dahi durmazdım. kendimi dışarı atmak geçici bir çözümdü. ben kökten bir çözümden bahsediyorum dostlar , tamamen ilişkimi kesmek isterdim o ev ile. ne kadar kötü hatıram var ise o ev bana hepsini tek tek , insafsızca hatırlatıyordu. iyi günlerim de geçmişti fakat insan pgibolojisi işte , iyilerle kendini teselli etmek yerine içinde bulunduğum durum sebebiyle hep kötüler geliyordu aklıma. üzerim kan içinde evin kapısından ruh gibi girişim , her gece uyumakta sıkıntı çekip , sıçrayarak uyandığım yatakta merve'nin ağlayarak beni teselli etmeleri.. herşey bitmişti , hepsi geride kalmıştı. fakat geride kalan hiç birşey arkasında iyi hatıralar bırakmamıştı. hep keder , hep hüzündü.. nefret etmiştim kendimden , hayatımdan , yaşadıklarımdan. bağıra bağıra neden böyle olduğunu soruyordum yukarıdakine.

geldim dostlar , devam edicem varmı burada olan

dava hakkımı kullanmam gerektiğini , senetleri hakim önüne çıkarttırabilirsem faturaların gözden geçirileceğini söylemişti. onun tavsiyelerini de dinleyip dava açmıştım. mahkeme gününde itiraz ettiler. ellerinde böyle bir senet bulunmadığına dair avukatları bir ton açıklama yapıp yalanlar söyledi. hakimin bana sert bakışlarını yakalıyordum , bu durumu kanıtlayamazsam 30 milyar ödemek durumunda kalacağımı düşünüyordum..

özel hastanelerin bir politikası vardır. bu tarz durumlarda ödeme konusunda sıkıntı yaşamamak için ameliyat olması gereken kişiyi ameliyata almadan önce masrafları karşılayacak kişiye senet imzalatırlar.. zaten böyle bir durumda senet imzalamam ben demek gibi bir fırsatım yoktu. düşünmeden senetlerin altına imzamı atmıştım. haliyle bu 90 milyarı ödemem gerekiyordu. 50-60 milyar gibi bir para toplamıştım. arabamı acil bir şekilde yok pahasına satılığa çıkarmıştım. merve desteğini esirgememiş , elinde avucunda ne varsa yardım etmek için kullanmıştı. her ne kadar kabul etmek istemesem de kaldığım durum ortadaydı. ailenin dava açmaması gerekiyordu , onların ihtiyaçlarını sonuna kadar karşılamam gerekiyordu. ipeğin de destekleri olmuştu. yanımda olmaları bile yetiyordu ancak maddi anlamdaki desteklerini hayatım boyunca unutamam. son derece kötü günlerden geçiyordum. 50-60 milyar arası bir parayı hastaneye teslim ettim. daha sonra aileyi memleketine gönderdim , buradan gitmeden öncede bir miktar parayı aile büyüklerine teslim ettim. mahkeme ile uğraşmam gerekiyordu. iyi bir avukat buldum , avukat giderlerini karşılamak için çok zorlandım. elde avuçta birşey kalmamış , evimi bile satma noktasına gelmiştim

kötü günler yine beni , bizi bekliyordu. ancak kamuran ın ailesini görmemek bile benim için mutluluk sebebiydi. o perişan insanların hali gözlerimin önünde oldukça pgibolojim de alt üst oluyordu. bir süre evden çıkamadım , iş teklifi alsam da hiç birini yapamadım. pgibolojimin düzelmesi gerekiyordu. şanslı olduğum tek konu merve'nin pgibolojik desteğiydi. her zaman yanımda olduğunu sonuna kadar hissettiriyordu. hayatım boyunca onun gibi bir insanla tanışacağımı düşünmüyorum ve bugünüme kadar da onun gibi biri ile karşılaşmadım. her fırsatta gülücükler saçıyor , durumumu toparlamak için elinden geleni yapıyordu. her akşam en az 2-3 film izlemek durumunda kalıyorduk. onun isteklerini kıramıyordum. muhtemelen oda kafamın dağılması için bunu yapmaya özen gösteriyordu. bir nevi yaşadıklarımı anlık ta olsa unutturma çabasıydı merve'nin yaptıkları..