hayatımın 6 yılını anlatıyorum

2 günü de zar zor geçirmiştim. artık haber bekliyordum ve telefonum her çaldığında büyük bir heyecanla acaba arayan kıyas mı diye telefona atlıyordum. sonunda beklediğim telefon gelmişti , bir yer kararlaştırdıktan sonra yanına gittim. işimi görebilecek bir araba ayarlamışlardı bana , yola çıkmadan önce de biraz borç para almıştım kıyas'tan. büyük kıyağı olmuştu , sağolsun. hala o günler için teşekkür ederim kıyas'a.. arabayı ve maddi durumu ayarladıktan sonra ne yapacağımı düşündüm. nereye gideceğimi , nerelerde hayatımın anldıbını arayacağımı.. kafam durmuştu , geçmişiyle ilgili pek birşey bilmiyordum. bunun sebebi de eski günleri merve'ye anlattırıp ailesinin durumunu ona hatırlatmak istemememdi. benden çok daha önce onu tanıyan ipek'ten yardım istedim. ailesi öldükten sonra tek çocuk olduğu için merve'ye ailesinin evi vs miras olarak kalmıştı.

belki bir süre uzaklaşmak için oraya gitmiş olabileceğini söylediği an kalktım yanından. adresi bilmiyordum , sadece şehir ve ilçe ismi vardı elimde. ne yapıp ne edip bulacaktım. başka çarem yoktu , onsuz bir hayat yürümüyordu. tek başıma çok savunmasızdım , güç kaynağım yoktu. yaşam kaynağım yoktu..

6 saatlik bir yolculuğun ardından şehir tabelasını görmüştüm. büyük bir umut ile arkamda bırakmıştım o tabelayı.. şehre girdiğimde gözüme takılan benzin istasyonlarından birine girdim. 6 saat boyunca mola vermemiştim çünkü. aramaya nasıl başlayacaktım , nerelere bakacaktım hiçbir bilgim yoktu. bir şekilde elimden geleni yapacaktım. o geceyi bir hotel odasında geçirdikten sonra ertesi sabah sabırsız biri olduğum için erkenden kalkmıştım. kendimi toparlamış , umudumu kaybetmemiştim. yaşadığı ilçeyi biliyor olmam şansımı arttırıyordu. anne ve babasının ismini öğrendim ipek'ten ve önüme gelene tanıyıp tanımadıklarını soracaktım. pek büyük bir ilçe değildi , bu sebeple bulma ihtimalim de matematiksel olarak yüksekti. acaba düşündüğüm gibi buraya mı gelmişti , yoksa başka biryerde miydi bunu evi bulduğumda görecektim.

esnaflara sormaya başladım , o günün akşdıbına kadar tanıyan olmamıştı. umudumu ilk günkü gibi taze tutma başarısını göstermiştim. ertesi sabah yine aynı tarife ile yola çıkmış , sorup soruşturmaya devam etmiştim. kader mi dersiniz , şans mı dersiniz ne derseniz deyin. inanılması güç birşey gelmişti başıma. kaldığım yerden devam etmeye başlayacaktım. ilk önce pastanelerden birine girdim. sabahın erken saatleriydi , kalabalıktı. birşeyler yedikten sonra masadan kalktım ve hesabı öderken ailesinin ismini söyleyip bu civarlarda böyle birini tanıyor musunuz diye sordum. yine olumsuz cevapla karşı karşıya kalmıştım ancak arka masamda bulunan orta yaşlarda biri ne için sorduğumu öğrenmek istemişti. büyük bir heyecanla tanıyor musunuz? diye sordum. görev yaptığı okulda merve'nin babası ile meslektaş olduğunu söylemişti. vefat ettiklerini de cümlesinin sonuna eklemişti.. bildiğimi söyleyip evlerinin yerini sordum , uzun zamandır boş olduğunu söyledi. öneminin olmadığını dile getirdikten sonra öğrenmiştim. yaklaşık 6-7 dakikalık araba mesafesindeydim. arabaya atladığım gibi tarif edilen yere gittim. tarif edildiği gibi bir kaç ev vardı , gerekirse hepsinin kapısını sabahın erken saatleri olmasına rağmen çalacaktım.

rezerved

insanın sarhoşken söyledikleri gerçek hayatta düşündükleri falan gibi bir şeyler deniyordu. bunu canlı olarak da gördüm aslında.

bence o hatırlamadığın cümleleri düşünmüşsün bir yerlerde.

diğer partları da yaz bekliyoruz.

@167 hayır dostum anlattıklarımı dikkatli okuduysan kesinlikle buse'nin yokluğunu aratmıyordu merve.. o anlık sinir , yaşadıklarımın bir patlamasıydı belki bu. bilemiyorum. yaptığımı hatırlayamadığım birşeyden çok pişmanlık duydum zamanında. hala da duyuyorum. ilerleyen partlarda bugünlerin acısının nasıl çıktığını da anlatacağım zaten.. daha hikaye'nin başları bunlar , dediğim gibi uzun sürecek. kendimi rahatlatıyorum bir yerde , anlatacak kimsem yok çünkü , sizlerden başka..

Reserved

reserved

@168 sen kadar olgun biri değilim idare et işte:)

@171 ne demek dostum onu kastetmemiştim , herkes kendine göre yaşamıştır ağır şeyler , hayat olgunlaştırıyor insanı ister istemez.. takip ettiğin için teşekkür ederim:)

ilk gördüğüm evin merdivenlerini çıktıktan sonra kapıyı şiddetli bir şekilde çaldım. açan olmamıştı , tam arkamı dönüp giderken kapı açıldı. 65-70 li yaşlarda , saçları beyazlamış ve zorlukla ayakta duran bir amca vardı kapıda. erken saatte rahatsız ettiğim için özür diledim ve merve'nin ailesinin ismini söyleyerek nerede oturduklarını biliyor musunuz diye sordum. ağzından tek kelime çıkmamıştı fakat eliyle yan taraftaki evi işaret etmişti. anlam veremesemde büyük bir umutla koştum yan eve. müstakil evlerdi , 2-3 tanesi yan yana yapılmış , eski dönemlerden kalmış olduğu tahtalarından belliydi. kapıyı çaldım , açan olmadı. daha sert çaldım. kapı açılırken kalbimin nasıl attığını anlatamam sizlere. karşımda kısa saçlı , sakalları hafif uzunlukta bir genç vardı. buyrun dedi. ağzımdan tek kelime çıkmamıştı. buse'de yaşadığımı yine yaşıyordum , o an bunu düşünmüştüm. çocuğun kafasını gözünü patlatmak istemiştim , anlık bir sinirdi. merve'yi tanıyıp tanımadığını sordum , soruma cevap vermeden siz kimsiniz diye bir soru yöneltti.

sesimi yükselterek benim kim olduğumun ne önemi ver merve'yi tanıyor musun diye tekrar sordum. eliyle buyur etti içeriye , sanırım tanıyordu beni. hiç tanımadığı birini eve alacak hali yoktu sonuç olarak. eve girdikten sonra bir kez daha göz göze geldim , üst katı gösterdi. kafamı teşekkür ederim manasında sallayıp hızlı adımlarla çıktım merdivenlerden. tam son merdiveni çıktığım an merve'nin üst kattaki odalardan birinden çıktığına şahit oluyordum. üzerindeki askılı bir body , altında ise pijama tarzı birşey vardı. göz altları mosmor , gözleri kıpkırmızıydı. benden kötü durumda gibi gözüküyordu. hiç birşey demeden bir süre karşılıklı donup kalmıştık.

hiç birşey yapamıyordum , sadece baktım. kendime geldikten sonra da sarılıp sarılmamak arasında gel-gitler içerisindeydim. ben bu düşünceleri kendimce yaşarken kendimi bir anda mervenin kollarında buldum. o anı hiç birşeye değişmem. kokusunu defalarca içime çektikten sonra gözyaşlarımızı tutamadık. odaya girdikten sonra hıçkıra hıçkıra ağlıyor , tek kelime edemiyorduk. bir süre böyle zaman geçirdikten sonra neden gittiğini sordum. daha önceki entry'lerde anlattığım 'aptallığımı' yüzüme vurmuştu. şaşkındım , bunu yaptığımı bilmiyordum. söyleyecek sözüm yoktu , özür bile dileyemedim. kendimi onun yerine koydum , cevap bulamadım. tıkandım kaldım. sadece sarılıp seni seviyorum diyebildim. lise dönemlerinde bile hiç bir kız arkadaşımın karşısında tek damla göz yaşı dökmemiştim. dışardan baktığınızda yine çok güçlü biri gibi gözüksem de yaşadıklarım beni bu hale getirmişti , duygularımı her zaman en üst seviyede yaşıyordum. 'erkek adam ağlamaz' tezini çürütüyordum adeta. engel olamıyordum kendime be dostlarım , bunca şeyin sorumluluğu omuzlarımdaydı daha o yaşta...

Rizörvıd

bugünlük burada bırakıyorum dostlarım. bir aksilik olmazsa yarın yine aynı saatlerde başlar , sabaha kadar entry girerim. dinleyenlere teşekkür ederim şimdiden. soru sormak isteyen varsa , aklına takılan herhangi birşey olan varsa entry girerek sorabilir. geldiğimde cevaplarım..

reserved demeye fırsat bırakmamışsın amk.

reserved panpa dinliyoruz

reserved

adamsın be müdür. allah kolaylık versin amk böyle bir geçmişle ne diyim. umarım şimdi mutlusundur, ayrıca dünden rezerve.